ทางเดินชั้นสองของหอคำ เจ้านางเรืองระยับรีบเดินมาขวางหน้าแพรนวล ขณะแพรนวลรีบกลับห้องหลาวเปิง
“จะรีบไปนอนหรือจะหลบหน้าฉัน”
“มีธุระอะไรอีกคะ”
“ฉันอยากได้ชุดสีแดงกับปิ่นปักผมของอูซอมาใส่ในพิธีแต่งงานของน้องตองริ้ว”
“ขออนุญาตเจ้านางตองริ้วรึยังคะ”
“ชุดอยู่กับเธอ ก็ต้องมาเอาที่เธอ”
แพรนวลลังเลที่จะให้ เพราะเกรงใจเจ้านางตองริ้ว
“หรือจะใส่เอง?”
“เจ้านางตองริ้วเตรียมชุดให้ฉันแล้วค่ะ”
“แล้วจะหวงข้าวของที่ไม่ใช่ของเธอทำไม เก็บไว้ก็ไม่ทำให้เธอสูงค่าเท่าฉัน”
“ยิ่งสูง…ตกลงมาก็ยิ่งเจ็บ”
เจ้านางเรืองระยับใช้สายตาเยือกเย็นกดดันจะเอาชุดจากแพรนวลให้ได้ แพรนวลเดินอ้อมผ่านเจ้านางเรืองระยับไปเหมือนไม่ใส่ใจ จู่ๆ ก็หยุดเดิน หันมาบอกเจ้านางเรืองระยับอย่างตัดรำคาญ
“ฉันจะไปเอาชุดให้”
แพรนวลเดินไปหยิบชุดให้เจ้านางเรืองระยับ จึงถูกแมงป่องต่อยเข้าที่ข้อมือ เจ้านางเรืองระยังยืนใจเย็นมองแพรนวลที่ทรุดลงด้วยความเจ็บปวด
หลาวเปิงได้ยินเสียงวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้านางเรืองระยับรีบชี้ไปยังแมงป่องที่คลานไปหลบอยู่มุมห้อง แสร้งโวยวายตกใจบอกว่าแพรนวลโดนแมงป่องต่อย
หลาวเปิงประคองแพรนวลขึ้นมานั่งบนเตียง เจ้านางตองริ้ว ซานแปง จันสม ทองเพ็งตามเข้ามาในห้อง ตกใจเมื่อเห็นซากแมงป่องถูกมีดของหลาวเปิงปักตายอยู่กับพื้น ใกล้กับชุดผ้าไหมแพรสีแดง
แพรนวลกินยาและดื่มน้ำที่หลาวเปิงป้อนเธอด้วยตัวเอง เจ้านางตองริ้วเอาสมุนไพรที่จันสมตำผสมน้ำเล็กน้อยมาโปะตรงรอยแผลบวมแดงตรงข้อมือซ้ายของแพรนวล
“กินยาแก้ปวดและประคบแผลด้วยรางจืดบดละเอียด สักพักอาการปวดบวมก็จะลดลงค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“โชคดีที่แม่หญิงไม่แพ้พิษแมงป่อง”
ซานแปงดึงมีดที่เสียบตัวแมงป่องขึ้นมาดูด้วยความสงสัย แพรนวลก้มหน้าไม่กล้ามองแมงป่อง รู้สึกเข็ดขยาดหวาดกลัวมาก ซานแปงสะบัดมีดทิ้งซากแมงป่องออกไปทางหน้าต่างบริเวณสวน แล้วเดินสำรวจตามซอกตามมุมในห้องหลาวเปิง
“คงไม่มีตัวอื่นซ่อนอยู่ในห้องแล้ว”
“แมงป่องเข้ามาในห้องคุณแพรนวลได้ยังไงคะ” จันสมสงสัย
“ห้องของจายหลาวเปิงต่างหาก” ทองเพ็งหันไปเห็นสายตาดุของหลาวเปิง รีบสงบปากสงบคำ
“อสรพิษชอบซ่อนตัวในที่มืด มันอาจจะติดมากับเสื้อผ้าหรือดอกไม้ที่ประดับในห้อง”
“ตองริ้วจะกำชับให้นางในหอทุกคนรอบคอบกว่านี้”
“ก็ดี” เจ้านางเรืองระยับพยักหน้าบอกทองเพ็ง จะหันหลังเดินออกจากห้อง
“เจ้านางเรืองระยับ” เจ้านางเรืองระยับชะงัก หมุนตัวกลับมาหาแพรนวลด้วยความแปลกใจ
“ไม่เอาชุดไปด้วยเหรอคะ” แพรนวลตั้งใจทักเรื่องชุด เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาตอบกลับของอีกฝ่าย เจ้านางเรืองระยับปรายตามองชุดผ้าไหมแพรสีแดงที่จันสมเอาขึ้นมาพับวางไว้บนโต๊ะข้างห้องอย่างเดิม แล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจ ทองเพ็งรีบตามเจ้านายไปติดๆ แพรนวลนึกหวั่นใจ หรือแมงป่องในห้องจะเป็นฝีมือของเจ้านางเรืองระยับ
ทางเดินชั้นบนหอคำ ทองเพ็งบอกเจ้านางเรืองระยับอย่างหวั่นวิตก
“คุณแพรนวลสงสัยเจ้านาง”
“มันจะทำอะไรฉันได้” เจ้านางเรืองระยับสะบัดเสียงใส่
“ตอนแรกก็อยากให้แพรนวลตาย แต่มาคิดดูอีกที..ให้มันตายทั้งเป็นดีกว่า”
“แล้วเตียงอาถรรพ์นั่นล่ะคะ”
“เมืองเวียงขินและจายหลาวเปิงเป็นของฉันเมื่อไหร่..ฉันจะเผาเตียงหลังนั้นให้วอด”
ขณะที่หลาวเปิงกับแพรนวลคุยกันอยู่ในห้องตามลำพัง เสียงของเขตต์ดังแว่วมาจากกาลเวลาอันไกลแสนไกล
“เลตมากแล้วนะแพร..”
แพรนวลเหลียวมองรอบๆ เตียงรู้สึกหนาววูบไปทั้งร่างจนหลาวเปิงสังเกตเห็นความผิดปกติ
“แม่หญิงหน้าซีดอีกแล้ว”
“ฉันต้องรีบกลับไปเชียงราย”
“สัญญาได้ไหมว่าจะกลับมา” หลาวเปิงสวมกอดแพรนวลไว้ อดใจหายไม่ได้
“ฉันต้องกลับมาช่วยทุกคน”
“ยายกิ่งแก้วไม่เคยบอกตาจายปุ่งเรื่องเตียงอาถรรพ์ จึงได้อยู่ด้วยกันจนหมดลมหายใจ ผมไม่อยากรู้อนาคต ไม่อยากเสี่ยงกับการสูญเสียแม่หญิง”
“ฉันมีสิทธิ์อยู่แค่ในใจของคุณ ไม่ใช่ในชีวิต”
“ได้เจอบางคนแค่ชั่วคราว..ก็เปลี่ยนแปลงชีวิตเราตลอดกาลแล้ว แม่หญิงเป็นดอกลั่นทมของผม เป็นความรักอันมั่นคง”
“รักที่ผิดที่ผิดเวลาไม่ใช่ความรัก” หลาวเปิงจับมือแพรนวลขึ้นมาแตะทาบลงบนหน้าอกข้างซ้ายของเขา
“ฟังด้วยหัวใจ แม่หญิงถึงจะเข้าใจ”
แพรนวลรู้สึกได้ถึงการจังหวะเต้นของหัวใจหลาวเปิงที่เชื่อมโยงมาสู่ตัว จนทำให้เสียงหัวใจค่อยๆ เต้นแรงขึ้นตึกตัก ขานรับความปรารถนาของหัวใจทั้งสองดวง สักพักสติสัมปชัญญะของแพรนวลเริ่มวูบวาบ จนโอนเอนซบหน้าลงบนอ้อมอกที่เขากกกอด รู้สึกดังตัวเองกำลังลอยล่องอยู่ในความฝัน…ความฝันที่รางเลือนด้วยกาลเวลาอันผ่านมาเนิ่นนาน
หน้าห้องแพรนวล เสียงเรียกและเสียงเคาะประตูห้องของเขตต์ดังถี่ขึ้น เริ่มกังวลใจ
“เดี๋ยวไปรับคุณแม่ไม่ทันนะแพร”
แพรนวลเปิดประตูออกมา ยังอยู่ในชุดไทเขินชุดเดิมที่ใส่นอน เขตต์ชะงักแปลกใจ
“ยังไม่อาบน้ำเหรอ เมื่อกี้แหลมบอกว่า…”
“แพรไม่ค่อยสบายตัวก็เลยให้แหลมนวดให้”
แหลมทองยืนก้มหน้าเงียบอยู่ข้างประตูเมื่อถูกกล่าวอ้าง
“อาการจากเมื่อคืนรึเปล่า เดี๋ยวผมจะพาไปโรงพยาบาล”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ยังเพลียๆ แพรมีเรื่องจะรบกวนเขตต์”
แพรนวลขอให้เขตต์ไปรับปราณีแทน เขตต์รีบไปทันทีด้วยความเต็มใจ
แพรนวลไปหายายคำเอ้ยที่เรือนเล็ก ตั้งใจถามสิ่งที่เธออยากรู้ก่อนที่เขตต์จะรับแม่มาถึงบ้าน
“แม่หญิงแพรนวลกลับมาแล้ว” ยายคำเอ้ยยิ้มอย่างดีใจ
“แพรหายไปไหนคะ?”
“อูซอบุกมาชิงตัวเจ้านางตองริ้วและลักพาตัวแม่หญิงแพรนวลไปด้วย”
“แม่อุ้ยจำเรื่องที่ชาวบ้านพูดกันได้แล้วใช่มั้ย”
แพรนวลถามด้วยความตื่นเต้น ยายคำเอ้ยพยักหน้ายิ้มหลงๆ ลืมๆ แพรนวลจึงลำดับเรื่องราวที่เธอรับรู้จากยายคำเอ้ยมาทบทวนอีกครั้ง
“แม่อุ้ยเคยบอกว่าแพรนวลเดินนำขบวนคู่กับจายหลาวเปิง ครูบุญสิงห์พาลูกสาวไปร่วมงานแต่ง”
“ลูกสาวนายบุญสิงห์ชื่อคุณอัปสร”
“มีคนบุกชิงตัวเจ้านางตองริ้ว…ทำให้ผู้ชายที่อยู่ใกล้เจ้านางถูกยิง”
“พวกอูซอปลอมตัวเป็นคนเวียงขินเข้ามาร่วมในขบวนแต่งงาน” ยายคำเอ้ยเศร้าสลด “เจ้าบ่าวถูกยิงตาย น่าสงสารเจ้านางตองริ้ว”
แพรนวลสะดุ้ง เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของยายคำเอ้ย “ซานแปงถูกยิง”
เขตต์ขับรถอย่างอารมณ์ดี ปราณีนั่งข้างคนขับ ถามเขตต์ด้วยความสงสัย
“ยายแพรบอกว่าจะมารับแม่”
“ผมให้แพรรออยู่ที่บ้านเองครับ” เขตต์แก้ตัวแทน
“พาไปหาหมอรึยัง”
“แพรไม่ยอมไปครับแต่น่าจะดีขึ้นแล้ว” เขตต์พูดยิ้มๆ หน้าตาสดชื่นขึ้นจนปราณีสังเกตเห็น
“มีอะไรที่แม่ยังไม่รู้”
“แพรเย็นชากับผมมาตลอด วันนี้เป็นวันแรกที่แพรพูดดีกับผมครับ”
ปราณีตื่นเต้นไปด้วย “จริงเหรอ”
“น่าแปลก..แต่ผมดีใจมากกว่า”
“นับหนึ่งใหม่ เริ่มต้นใหม่ อดีตที่เคยผิดพลาดก็ให้มันผ่านไป แม่เอาใจช่วย”
“ขอบคุณครับ ผมจะไม่ทำให้แพรกับคุณแม่ผิดหวัง”
เขตต์หุบยิ้มไม่ได้ ความพยายามได้ผล คิดว่าแพรนวลกำลังใจอ่อน
แพรนวลกำนาฬิกาของหลาวเปิง เดินไปเดินมาด้วยความเครียด
“คุณแพรเชื่อแม่อุ้ยเหรอครับว่าคุณซานแปงจะถูกยิงตาย”
“แม่อุ้ยฟังคำบอกเล่ามาจากชาวบ้าน แต่ก็พูดตรงกับหลาวเปิงหลายเรื่อง”
แพรนวลหยุดเดิน ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “ฉันต้องกลับไปหาความเชื่อมโยงของเรื่องนี้ที่เวียงขิน”
เสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้าน แพรนวลหันไปเห็นเขตต์ขับรถแล่นเข้ามาจอดในบริเวณบ้าน
“คุณแม่…”
ปราณีกอดแพรนวลด้วยความคิดถึง ก่อนจะถอยตัวออกมามองแพรนวลแต่งตัวชุดพื้นเมืองไทเขินให้ชัดๆ
“สวยแปลกๆ”
“แพรถือว่าแม่ชมนะคะ”
“เพิ่งมาเชียงรายไม่กี่วัน ทำไมซูบลงขนาดนี้” สายตาของปราณีสะดุดตรงรอยแดงที่ข้อมือซ้ายของแพรนวล
แพรนวลรีบแก้ตัว “แพรซุ่มซ่ามค่ะ”
“มีสติหน่อยสิลูก เหม่อจนเจ็บตัวทุกที”
เขตต์ประคองมือซ้ายของแพรนวลขึ้นมาดูอย่างห่วงใย “เมื่อเช้าก็ไม่บอก ผมจะได้ใส่ยาให้”
ปราณียิ้ม ดีใจที่เห็นเขตต์กับแพรนวลใกล้ชิดกัน
เมื่ออยู่ตามลำพัง แพรนวลถามปราณีอย่างสงสัย ทำไมถึงตั้งชื่อเธอว่าแพรนวล
“พ่อถูกชะตาผู้หญิงไทยคนหนึ่งในเวียงขิน ชื่อของเธอเพราะติดหู รอยยิ้มของเธอเหมือนดอกลั่นทมบานสะพรั่ง
“พ่อไม่เคยลืมแพร” แพรนวลดีใจ ชะงักเมื่อเห็นสีหน้าปราณี
“แม่หึงพ่อเหรอคะ?”
“ใครจะทำใจได้ ถ้าสามีเราคิดถึงแต่ผู้หญิงอื่นตลอดเวลา”
“แม่เข้าใจผิด..พ่อไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นแบบชู้สาว มันเป็นความประทับใจและสายสัมพันธ์เท่านั้น”
“ลูกรู้ได้ยังไง”
แพรนวลชะงักไป ตกใจที่ตัวเองเกือบหลุดปากบอกความจริงปราณี ความจริงที่อาจทำให้เธอไม่สามารถกลับไปเวียงขินได้ตลอดกาล
ปราณีอยากให้แพรนวลกับเขตต์คืนดีกันจึงร่วมมือกับเขตต์บอกว่าจะไปทานอาหารกับภาค ศิรินุชและธีรภพที่โรงแรม
นาตยาดีใจเมื่อเห็นเขตต์เดินเข้ามาในโรงแรม กำลังจะเข้าไปหาแต่ต้องชะงัก รีบหลบไปมุมหนึ่ง เมื่อเห็นแพรนวลในชุดเดรสแสนหวานเดินตามมาด้วย เขตต์ยื่นแขนไปโอบเอวแพรนวลอย่างเอาอกเอาใจพาเดินไปยังห้องอาหารของโรงแรม ท่าทางแพรนวลไม่ค่อยเต็มใจนัก นาตยามองตามเขตต์กับแพรนวลไปด้วยความเจ็บใจ
ขณะรับประทานอาหารร่วมกับภาค ศิรินุช ธีรภพ เขตต์พยายามเอาใจแพรนวล โดยการขึ้นไปบนเวทีร้องเพลงที่เคยร้องให้แพรนวลฟัง เขาเชื่อว่าบรรยากาศโรแมนติก จะทำให้แพรนวลใจอ่อน ทุกคนต่างลุ้นไปกับเขตต์ ขณะแพรนวลเต็มไปด้วยความสับสนมาก
เสียงโทรศัพท์ของเขตต์ดังขึ้น เขตต์ดูหมายเลขเห็นว่าเป็นเบอร์ของโรงแรมจึงเลี่ยงไปคุย แต่คนที่คุยกับเขากลับเป็นนาตยา ที่โทร.ผ่านโทรศัพท์ในห้องพักของโรงแรม บอกว่าเธอทำโทรศัพท์หาย ให้เขาช่วยดูที่รถให้หน่อย
อ่านย้อนหลัง
