ไม่ว่าการศึกที่”ผาแดง” ไม่ว่าการศึกที่”อิเหลง” ไม่ว่าการศึกที่”เกงจิ๋ว”ต้องมีการประเมินผลและสรุป
หากไม่มี “การสรุป” ก็จะไม่มี “บทเรียน”
หากไม่มี “บทเรียน” ก็ยากเป็นอย่างยิ่งที่จะได้ “ชัยชนะ”ในการศึกครั้งหน้า
กรณี”ธรรมกาย” กรณี”คลองหลวง”เช่นกัน
อย่างไหนที่ถือว่า “สำเร็จ” อย่างไหนที่ถือว่า “ล้มเหลว” ก่อให้เกิดความเสียหาย
จำเป็นต้อง”รู้” จำเป็นต้อง”ตระหนัก”
ไม่ว่าจะมองจาก”ดีเอสไอ” ไม่ว่าจะมองจาก”ตำรวจ” ไม่ว่าจะมองจาก”ทหาร”
กระนั้น ภายในทั้ง “ความสำเร็จ” ภายในทั้ง”ความล้มเหลว”มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ควรปล่อยให้ผ่านเลยไปโดยมิได้มีการวิเคราะห์ แยกจำแนกและวิจารณ์ ประมวลผล
นั่นก็คือ ผลจาก”มาตรา 44″
ประเด็นที่จะต้องตอบให้ได้ก่อนอื่นก็คือ การนำ”มาตรา 44″มาใช้ในกรณีของ”ธรรมกาย”มาจากสมองก้อนโตของใคร
มีความจำเป็นอย่างยิ่งยวด
ไม่ว่าจะมองเห็นว่าบทสรุปคือ “สำเร็จ” ไม่ว่าจะมองเห็นว่าบทสรุปคือ “ล้มเหลว”
เพราะในความสำเร็จและความล้มเหลวล้วนมี “มาตรา 44″เป็นปัจจัยสำคัญในการเกื้อหนุน ส่งเสริมและผลักดันให้บังเกิดขึ้นทั้งสิ้น
หาก”สำเร็จ” ก็ต้องชมเชยปูนบำเหน็จให้”รางวัล”
ขณะเดียวกัน หาก”ล้มเหลว” ก็ต้องค้นหาให้ได้ว่ำทำไมจึงล้มเหลวทั้งๆที่เป็น “มาตรา 44”
“มาตรา 44″อันงอกมาจาก”มาตรา 17”
“มาตรา 17″ อันเคยเป็นเครื่องมือของ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ในรัฐประหารเมื่อเดือนตุลาคม 2501
ตรงนี้”สำคัญ” ตรงนี้”ทรงความหมาย”
บทบาทและความหมายจาก”มาตรา 44″ในกรณี”ธรรมกาย”จะประเมินอย่างไรและตรงไหน
ตรงที่มีการถอดถอน”สมณศักดิ์”กระนั้นหรือ
ตรงที่มีการผลักดันโดยสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ (พศ.)ให้มหาเถรสมาคม(มส.)ดำเนินการสึกหาลาพรต กระนั้นหรือ
หรือตรงที่มีการกำหนดพื้นที่”ควบคุมพิเศษ”
หรือตรงที่สามารถรุกเข้าไปภายในวัดพระธรรมกายทั้งเมื่อวันที่ 16 และ 17 กุมภาพันธ์ กระทั่งหนที่ 3 ในวันที่ 11 กุมภาพันธ์แล้วออกมาแถลงว่า
ไม่พบตัวพระธัมมชโย
การค้นให้ได้ว่า “มาตรา 44″ได้รับการผลักดันมาจาก”สมอง ก้อนโต”ของท่านใด จึงมีความสำคัญอย่างสูง
ทั้งต่อตัว”มาตรา 44″ เองและทั้งต่อกระบวนการขับเคลื่อนจนนำไปสู่การประกาศใช้”มาตรา 44”
