น่าเห็นใจ “ตำรวจ” น่าเห็นใจ “ทหาร” ในสถานการณ์ 7 ปีของสถานการณ์เดือนพฤษภาคมเป็นอย่างยิ่ง

น่าเห็นใจในความพยายาม

ถามว่าที่ตำรวจต้องส่งกำลัง 1 กองร้อยไปตรึงอยู่โดยรอบบริเวณป้าย “ราชประสงค์” เพื่ออะไร

ตอบได้เลยว่า เพื่อมิให้มีคนไปชุมนุมไว้อาลัย

ถามว่าที่ตำรวจต้องส่งกำลังไปตรึงและห้ามการแสดงละครใบ้ถามหาคนตายที่วัดปทุมวนารามนั้นเพื่ออะไร

ตอบได้เลยว่า เพื่อมิให้มีการเคลื่อนไหวตามเป้าประสงค์

ถามว่าแล้วตำรวจและทหารสามารถสกัด ขัดขวาง มิให้เกิดการเคลื่อนไหวในลักษณะการเมืองได้หรือไม่

ในทาง”รูปแบบ” อาจได้ แต่ก็ไม่ได้อย่างเบ็ดเสร็จ

คนที่ไปแสดงออกในทางการเมืองบริเวณแยกราชประสงค์ หรือในวัดปทุมวนารามมีจำนวนน้อยอย่างยิ่ง

น้อยอย่างชนิดเรียกได้ว่า “หยิบมือ”

ตำรวจ ทหาร สามารถควบคุม “พื้นที่” และจับตัว “บุคคล” ไปทำความเข้าใจได้

ทำให้ “การเคลื่อนไหว” จำกัดกรอบ ขอบเขต

แต่พออ่านหนังสือพิมพ์วันรุ่งขึ้น ผู้อ่านก็สามารถเห็นรายละเอียดการเคลื่อนไหวได้ครบถ้วน

ทั้ง “ภาพ” และ “ข่าว”

ยิ่งเข้าไปในออนไลน์อย่างที่เรียกว่า “โซเชียลมีเดีย” ยิ่งคึกคักอย่างเป็นพิเศษ

มีทั้ง “ภาพนิ่ง” และภาพ “เคลื่อนไหว”

ที่ต้องการ “ยุติ” กลับดำเนินไปอย่าง “ไม่ยุติ” ที่อยากให้ “จบ”กลับดำเนินไปอย่าง “ไม่จบ”

ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนกับ “ปฏิทิน” ปีใหม่ ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนกับ “ขันแดง”

แทนที่เรื่องจะ “เงียบ” กลับ “ไม่เงียบ”

ทั้งๆที่ “ขันแดง” ถูกยึดไปเก็บไว้ในฐานะเป็น “ของกลาง” แต่ทั่วประเทศก็รับรู้

รับรู้เหมือนได้รับแจก”ปฏิทิน” และ”ขันแดง”

“ละครใบ้” จากตัวละครเพียง 7 คนที่วัดปทุมวนารามกลับเป็น “คลิปวิดิโอ” รับรู้ไปทั้งในและต่างประเทศ

ติดตามข่าวสด

ข่าวเด่นประจำวัน