พลันที่กระทรวงสาธารณสุขออกมา”การันตี”กิจกรรม”ก้าวคนละก้าว” ของ ตูน บอดี้สแลม ว่าเป็นแนวทาง”ประชารัฐ”
หลายคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เป็นตัวอย่างของแนวทางประชารัฐที่ประชาชนเข้ามามีส่วน ร่วมวางแผนพัฒนาและสนับสนุนดูแลโรงพยาบาล”
ขณะเดียวกัน ก็ได้ยืนยันด้วย
“ไม่ได้หมายความว่ารัฐไม่ได้ดูแลประชาชนเพราะมีการจัดสรรงบประมาณเพื่อการบริการทางการแพทย์ทุกปี”
ตรงนี้แหละที่ได้กลายเป็น “ประเด็น”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่อ ตูน บอดี้สแลม ก็มาจากพื้นฐานความคิดในเชิง “ประชารัฐ” นี่แหละ
ไม่มีใครชิงชัง รังเกียจ ตูน บอดี้สแลม
กระแสวิพากษ์วิจารณ์ที่ปรากฏในทางสังคมต่อกรณี ก้าวคนละก้าว ของ ตูน บอดี้สแลม มีความแจ่มชัด
ทาง 1 ยกย่อง ชมเชย
ยกย่องชมเชยจิตใจอันดีงามของ ตูน บอดี้สแลม ตั้งแต่ก้าวคนละก้าวต่อโรงพยาบาลที่ประจวบคีรีขันธ์มาแล้ว
ใครทำอย่างนี้”สังคม”ล้วนปรบมือให้
ขณะเดียวกัน ทาง 1 ชี้ให้เห็นว่า “วิธีการ” ช่วยเหลือในแบบ ตูน บอดี้สแลม อาจกลายเป็นปัญหาในอนาคต
เพราะเสมอเป็นเพียง “บำบัด” มิใช่ “ขจัด”
เหมือนกับการให้ยา “แก้ปวด” ชั่วครั้งชั่วคราว แต่มิได้แก้ไขปัญหาในเชิง “โครงสร้าง”อย่างแท้จริง
นั่นก็คือ วิธีการในแบบ”สังคมสงเคราะห์”
ไม่ว่าในที่สุดแล้วกิจกรรม”ก้าวคนละก้าว”จะจบลงอย่างไรในเดือน ธันวาคม สิ่งที่ค้างคาอยู่
1 ก็คือจิตใจอันดีงามของ ตูน บอดี้สแลม
ความเป็นจริงนี้มิอาจมีใครจะสามารถไป”ลบล้าง”หรือทำลายได้
1 ก็คือประเด็นในทาง “ความคิด”
กิจกรรมของ ตูน บอดี้สแลม มีส่วนทำให้สังคมให้ความสนใจไปยังวิธีวิทยาในการบริหารจัดการ”งบประมาณ”อย่างเอาจริงเอาจัง
เท่ากับเป็นการเริ่มต้นยุคแห่งการวิเคราะห์ สังเคราะห์
