คอลัมน์ หลอน
นทธี ศศิวิมล
หญิงสาวตรงหน้าสั่งอาหารหลายสิบอย่าง ไม่รั้งรอ เขาคิดเธอคงมาบ่อย ชนิดของอาหารจึงออกจากปากของเธออย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไร หน้าซีดเชียว ไม่สบายเหรอ สั่งอาหารแค่นี้ถึงกับเหงื่อตก” หญิงสาวหัวเราะ “รึว่าไม่มีเงิน ไหนบอกพามาเลี้ยงไง”
“ใครบอกไม่มีเงิน เต็มที่เลย เพื่อเธอเราทำได้” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ร่าเริงที่สุด
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาคิดอยากจะมีเวทมนตร์วิเศษเสกอะไรก็ได้ เขาอยากเสกให้ตัวเองหายไปจากห้องนี้นาทีนี้ ถึงแม้เงินจะพอจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ แต่นั่นหมายถึง ก่อนสิ้นเดือนคงต้องกินมาม่าหรือไม่ก็ไข่ต้มไปทุกมื้อ และแล้วเขาก็นึกโกรธหญิงสาวเพื่อนร่วมงานคนนี้ เขาชอบเธอ พยายามจีบมาตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตอบตกลงมาด้วย เมื่อเขาเสนอเลี้ยงอาหาร โดยที่ไม่คิดมาก่อนว่าแค่มื้อแรกเธอก็คิดจะถล่มเขาเสียแล้ว
ว่าไปความซวยเริ่มขึ้นมาก่อนหน้าแล้ว สามวันก่อนเขาขึ้นรถแท็กซี่แล้วเจอคนขับที่พูดไม่หยุด แถมหยาบคายอยู่ตลอด จนนึกอยากจะมีเวทมนตร์ให้หมอนั่นเป็นใบ้ ไล่ไปเมื่อเดือนก่อนก็เจอแท่งเหล็กหล่นใส่รถยนต์ของเขาขณะขับผ่านทางที่กำลังก่อสร้าง จนหลังคารถยุบลงพังไปทั้งแถบ โชคดีมากที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ เขานึกอยากให้คนทำหล่นต้องมือไม้อัมพฤกษ์อัมพาตโทษฐานที่ไม่มีความรับผิดชอบ อยากให้หัวหน้างานหรือผู้ดูแลการก่อสร้างต้องได้รับโทษบ้าง เพราะพวกมันไม่ยอมรับผิดชอบอะไรเลย
และเมื่อวานนี้เองที่เขาโชคร้ายอย่างมหันต์เมื่อกระถางต้นไม้จากห้องแถวบนชั้นสามหล่นใส่ศีรษะ ต้องเย็บไปสิบเข็ม ชายหนุ่มโมโหจนถึงขีดสุด อยากจะมีคาถาวิเศษสักอย่าง เบื่อไอ้มนุษย์พวกนี้แล้วว้อย!
หลังออกจากร้านอาหารเขาเดินไปส่งหญิงสาวที่ป้ายรถเมล์ แล้วก็เดินกลับที่พัก ระหว่างนั้นเขาเดินไปเห็นศาลไม้ลักษณะเหมือนศาลเจ้าที่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้ ราวกับเพิ่งมีใครมาตั้งไว้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆ มองเข้าไปเห็นตุ๊กตาคนแก่ชายหญิงและนางรำ รวมถึงตุ๊กตาหมาแมว และข้าวของชิ้นเล็กๆ จึงยกมือไหว้ แล้วกล่าวว่า
“ขออำนาจวิเศษให้ผมด้วยเถอะ หากผมมีมนตร์วิเศษ เสกได้ตามใจนึกสักสามครั้ง ผมจะมาทำศาลให้ใหม่ ใหญ่โต ติดไฟ มีข้าวของชิ้นเล็กๆ เต็มศาล โอเคนะครับท่าน เพี้ยง!”
พูดจบฟ้าก็ผ่าดังเปรี้ยง ทั้งๆ ที่ไม่มีเค้าฝนจะตกเลย เขาหัวเราะ พลางนึกในใจเหมือนในหนังเลยแฮะ แล้วก็เดินกลับที่พักโดยลืมเรื่องพวกนี้ไปหมดสิ้น
เวลาผ่านไปชายหนุ่มใส่ใจแต่เพียงอาหารการกินมื้อต่อไปว่าจะทำอย่างไรให้พอดีไปจนถึงสิ้นเดือน เขาเลิกสนใจหญิงสาวไปแล้ว คนที่ทำให้เขาเดือดร้อนเขาจะรักไปทำไม คนใจดำ คนเห็นแก่ได้ นึกไปนึกมาก็แค้นอยากให้มีเวทมนตร์จะเสกให้หญิงสาวอ้วนเป็นหมูตัวใหญ่ๆ
ชายหนุ่มตัดสินใจใช้วันลาพักร้อน เพราะคำนวณดูแล้วเงินคงไม่พอไปถึงสิ้นเดือน ใกล้สิ้นเดือนเช่นนี้เดี๋ยวก็จะมีซองผ้าป่าและสารพัดซองมาหยิบเงินจากกระเป๋าที่แทบจะไม่มีเหลืออยู่แล้ว สู้อยู่บ้านเพื่อหลีกเลี่ยงจะดีกว่า
ใช้วันลาพักร้อนไปสามวัน วันไปทำงานก็จะตรงกับวันเงินเดือนออกพอดี ชายหนุ่มถึงที่ทำงานแต่เช้าด้วยความคาดหวังว่ามื้อกลางวันคงได้กินอิ่มๆ สักสองจานฉลองเงินเดือนออก หากเงินเดือนเข้าทัน
มีเสียงซุบซิบนินทากันตามโต๊ะทำงานต่างๆ แล้วเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งก็เดินมาบอก “นี่นาย ได้ยินเรื่องยัย เปิ้ลอยู่ๆ ข้ามคืนก็อ้วนเหมือนหมูไหม นี่หล่อนอายจนไม่กล้ามาทำงานเลยนะ”
ชายหนุ่มฟังแล้วแปลกๆ จึงถามซ้ำแล้วก็ได้ความเดิมกลับมา
จริงหรือ เขาแค่รำพึงอย่างไม่จริงจัง เพียงแค่นึกโมโหเท่านั้นเองในเวลานั้น แต่หญิงสาวเพื่อนร่วมงานยังยืนยันว่าจริง มีคนในบริษัทเห็น
เลิกงานหลังขบคิดชายหนุ่มตัดสินใจโทร.ไปหาหญิงสาว ปรากฏว่าเธอปิดเครื่อง เขาจึงไปหาที่ห้องเช่า ที่นั่นหญิงสาวมองผ่านตาแมวแล้วค่อยๆ แย้มประตูออก เธอร้องไห้ทันทีที่เห็นหน้าเขา ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูก เขามองเห็นสาวร่างอ้วนที่ใบหน้ากลมอูมจนแทบมองไม่เห็นลูกตา ขาและแขนที่ใหญ่ราวกับแขนขาช้าง
“เป็นอะไรไปนี่” ชายหนุ่มถาม
“หมอบอกต่อมไร้ท่อทำงานผิดปกติอย่างฉับพลัน ยังไม่เคยเจอใครมีอาการรวดเร็วแบบนี้เลย หมอไม่รู้หมือนกันว่าทำไมต่อมไร้ท่อทำงานผิดปกติอย่างรวดเร็วได้อย่างนี้ แค่ไม่กี่วันฉันอ้วนขนาดนี้เลย” หญิงสาวร้องไห้ เขากอดเธออย่างหลวมๆ และอย่างกล้าๆ กลัวๆ ราวกับคนยังตกใจอยู่ เมื่อก่อนนึกอยากจะกอดอยากจะฟัด แต่ก็ได้แค่มอง ซ้ำร้ายเมื่อเธอเห็นเขามองยังทำปากเบ้ สะบัดปากแหลมคมกระแทกคำใส่เขาให้ได้อายเสมอๆ แต่วันนี้กลับโผเข้ากอดอย่างรวดเร็ว
