เป็นแม่ไม่ง่าย – “มันเครียดและน่าเบื่อมาก เขาเอาแต่ตะโกนว่าหมาไม่กัดแต่ไม่ยอมจับหมาไว้จนมากัดลูก”
เราเข้ามาทำงานในกทม.ได้หลายปีแล้ว พอเจอกับแฟนทีแรกก็อยู่อพาร์ทเมนต์ด้วยกันต่อมาพอมีลูกเราก็รู้สึกว่า ห้องที่เราอยู่สภาพแวดล้อมมันไม่ค่อยเหมาะกับเด็ก คนรอบข้างเสียงดัง อากาศไม่ถ่ายเท อยากให้ลูกได้อยู่ในสภาพแวดล้อมดีๆ เลยพากันไปมองหาบ้าน
ช่วงสามปีแรกเช่าบ้านอยู่ เดือนละหกพัน บ้านนั้นดีมาก โล่ง สบาย ลูก เราก็ตัวโตแข็งแรงดี ไม่ค่อยเจ็บไข้ได้ป่วยอะไร มีพื้นที่ให้วิ่งเล่นได้หน้าบ้าน ปลอดภัยมาก
ต่อมาเจ้าของบ้านจะขึ้นค่าเช่าเป็นแปดพัน เรากับแฟนก็คุยกันว่าน่าจะไม่ไหว เพราะนี่คือจ่ายทิ้งทุกเดือน แปดพันเพิ่มอีกนิดน่าจะผ่อนบ้านได้ มือสองก็ได้ เราเลยช่วยกันหาข้อมูล ไปดูบ้านที่เขาประกาศขายมือสองด้วย บ้านใหม่ด้วย เปรียบเทียบกัน เราดูเรื่องของทำเลต้องเดินทางสะดวก ใกล้ที่ทำงาน ไปส่งลูกที่โรงเรียนได้ จนในที่สุดก็ไปถูกใจหลังหนึ่งเป็นทาวร์เฮ้าส์ สภาพบ้านดีมาก สวยงามสะอาดเรียบร้อย ต่อเติมครัวหลังบ้านเสร็จไม่ต้องทำอะไรเพิ่ม
ทุกครั้งที่เราไปดูหลังนี้เราจะเจอเจ้าของบ้านที่ติดกันสองหลัง เขาก็ดูมีอัธยาศัยดี น่ารัก บ้านหัวมุมปากซอยเลี้ยงหมาสีดำตัวใหญ่ ผ่านทีไรก็เห่า แต่เขาก็ล่ามไว้ในรั้ว ปิดประตูรั้วตลอด เราก็ไม่คิดว่าเป็นปัญหาอะไรในตอนนั้น
เราย้ายเข้ามาอยู่ได้สักพัก เช้า เย็น รถโรงเรียนก็จะมาส่งลูกตรงปากซอยย่อย เขาเลี้ยวเข้ามาหน้าบ้านเลยไม่ได้เพราะมันไม่มีที่กลับรถ เวลาลูกเดินผ่านบ้านที่มีหมา หมาก็จะเห่าเสียงดัง แบบเกาะประตูรั้วเห่า แรกๆลูกเราตกใจกลัว ล้ม ร้องไห้เลย เจ้าของหมาก็จะเรียกหมาตัวเองแล้วบอกว่า อย่าเห่าน้องๆ แต่หมาก็ไม่อยู่เห่า
ลูกเรากลัวหมาเห่า เราเลยต้องเดินมาส่งตอนรอขึ้นรถโรงเรียนทุกวัน ตอนเย็นก็กะเวลาลูกกลับ ก็ไปยืนรอรับเดินมาด้วยกัน แต่ตอนเย็นบางทีรถมาเร็ว มาไม่ตรงเวลาเดิมอยู่ในบ้านไม่ได้ยินเสียงรถ ลูกก็ต้องเดินมาเอง หมาก็จะเห่าแบบ เห่ากระโชกเอาเป็นเอาตาย ลูกกลัว ร้องไห้ บอกว่าไม่อยากเดินผ่านตรงนั้นแล้ว อยากให้ย้ายบ้าน ตอนนั้นเราก็ปลอบลูกไป ว่าหมาแค่เห่าขู่ แล้วอยู่ในรั้ว ทำอะไรเราไม่ได้ ไม่ต้องกลัว เรารู้สึกว่าเรื่องนี้มันกลายเป็นความเครียดและน่าเบื่อมาก
บ้านหลังนี้พอสักสามสี่ทุ่มเขาจะปล่อยหมาออกจากโซ่ออกจากรั้ว ให้มันออกไปขับถ่ายนอกบ้านโดยที่เจ้าของก็ไม่ได้ออกมาด้วย บางทีก็มีมาขี้ที่หน้าบ้านเรา บางหนลูกไม่ทันเห็นเดินเหยียบก่อนไปโรงเรียน เราก็ต้องพากลับมาล้างรองเท้า เสียเวลาอีก แต่ความที่เราไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากมีปัญหา เพราะมาอยู่ใหม่ เราเลยไม่กล้าบอกเขา
จนวันนึงสามีกลับจากที่ทำงานดึก พอลงจากแท็กซี่ หมาตัวนั้นก็วิ่งเห่าวิ่งไล่ทำท่าจะกัด สามีเราเดินหนีมันก็กัดน่องแต่หลบทันเลยงับได้ชายกางเกงขาด เขาก็โมโหเลยเตะหมา เจ้าของหมาได้ยินเสียงหมาร้องก็รีบออกมาด่าสามีเราว่าเตะหมาเขา สามีเราก็โกรธ เพราะหมามันออกมาวิ่งไล่กัดเขานอกบ้าน กางเกงทำงานก็ขาด เจ้าของไม่ขอโทษสักคำ วันนั้นเถียงกันนานเหมือนกัน
เพื่อนบ้านคนอื่นๆที่เราเคยคุยด้วยก็พูดเหมือนกันหมดว่าหมาตัวนี้ดุ และเจ้าของไม่ควรปล่อยมันออกมานอกบ้านมีหลายคนไปเตือนแล้ว เพราะมันสร้างความเดือดร้อนให้บ้านอื่นด้วย อย่างมุดรั้วเข้าไปคุ้ยกระถาง กัดรองเท้า กัดหมาเล็กตัวอื่นที่เขาล่ามไว้ในบ้าน แต่พอไปคุยเจ้าของก็ไม่สนใจ อ้างว่าไม่ใช่หมาตัวเอง ให้เอาหลักฐานมา
เช้าวันนึง เราพาลูกไปยืนรอรถโรงเรียนตรงปากซอยย่อย ก็เอะใจแล้วว่าบ้านนั้นเปิดประตูไว้ แต่ไม่เห็นหมา ยังคิดในใจว่าปล่อยหมาออกกลางคืนแล้วไม่ได้เอาเข้าบ้านแน่เลย
จังหวะรถโรงเรียนมาพอดี เราก็หันไปหยิบถุงงานประดิษฐ์ลูก ได้ยินเสียงหมาเห่ากระโชกมาแต่ไกล ลูกเราก็ร้องกลัววิ่งหนี เราก็บอกลูกอย่าวิ่งๆแต่เด็กตกใจมาก เจ้าของก็โผล่มาบอกมันไม่กัดหรอก ไม่ต้องกลัว เห่าเฉยๆ ทั้งเราทั้งครูประจำรถนักเรียนลงมาวิ่งไล่ตามลูกเรากับหมา
แต่หมาถึงตัวลูกก่อน มันกัดน่องลูกจมเขี้ยวแล้วสะบัดจนเป็นแผลทางยาว แล้วงับซ้ำอีกที่ต้นขา ครูเข้าไปคว้าคอหมา บีบคอจนมันอ้าปากปล่อยลูก เจ้าของหมาก็วิ่งตามมาด่าว่าทำร้ายหมาเขาทั้งที่ลูกเรานอนเจ็บอยู่
เรารีบพาลูกไปโรงพยาบาล ล้างแผล เย็บแผลที่น่อง ฉีดยากันบาดทะยัก ฉีดยากันพิษสุนัขบ้า น้องตกใจกลัว ร้องไห้จนหลับ แผลก็บวมมากจนหมอให้แอดมิทนอนดูอาการที่โรงพยาบาล พอสามีรู้ก็โกรธมาก จะไปเอาเรื่องเจ้าของหมา ความคิดเราคือ ถ้าเขาขอโทษสักคำ พูดกับเราดีๆ และสัญญาว่าจะรับผิดชอบหมาให้ดีกว่านี้คงไม่บานปลาย
แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังมาโทษคนอื่น หาว่าลูกเราไปแหย่หมา หาว่าวิ่งล่อให้มามันไล่ และไม่เปลี่ยนพฤติกรรมยังปล่อยหมาออกจากบ้านทุกคืน ตอนนี้สามีเราเลยแจ้งความแล้วค่ะ
