“นทธี ศศิวิมล”
สมัยที่ผมทำงานด้านจิตวิทยา พบหลายเรื่องที่หาทฤษฎีทางจิตวิทยาหรือแม้แต่ทางวิทยา ศาสตร์อธิบายไม่ได้ เช่นเคสนี้ เขาเป็นชายร่างใหญ่ อายุที่แจ้งมาในเอกสารคือ 23 ปี เคยเป็นนักกีฬาทีมชาติกีฬาชนิดหนึ่ง แต่ประสบอุบัติเหตุศีรษะกระแทกพื้นอย่างรุนแรง
เมื่อตื่นมาก็มีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปหลายอย่าง อาทิ จากคนชอบกินเนื้อสัตว์อย่างมาก กลายเป็นคนเหม็นกลิ่นเนื้อสัตว์ทุกชนิด ชอบกินแต่ผัก แต่ที่เห็นได้ชัดคือ เขามีเรื่องเล่าชุดหนึ่งที่ชอบเล่าซ้ำ เขาบอกว่ามันโผล่มาจากไหนไม่รู้ จู่ๆ ก็มาบรรจุในศีรษะ
และนี่คือเรื่องเล่าจากเขาที่ผมขอคัดมาบางส่วน
“ก่อนผมจะมาปรากฏในที่นี้ ผมจำได้ว่าวันนั้น ผมหลบพวกมันออกจากบ้าน วิ่งหนีอย่างหัวซุกหัวซุนมาถึงทางกลางซอยซึ่งเป็นตึกร้างที่ล้อมรอบไปด้วยรั้วสังกะสีเก่าๆ ในความรู้สึกนั้นผมรู้จักและคุ้นเคยแถบถิ่นนี้ดี เหมือนอยู่มาตั้งแต่เด็ก ทุกตารางเมตรราวกับว่าเคยก้าวผ่าน
ตอนนั้นเหมือนตัวเองกำลังทุกข์ร้อนใจมาก แต่ความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้น ผมเชื่อว่าตัวเองต้องรอดจากการไล่ล่าของพวกมันแน่ๆ ซึ่งพวกมันคือใครผมก็ยังไม่รู้เลย”
สังกะสีนั้นขึ้นสนิมและผุกร่อน เมื่อพบรีบมุดเข้าไปจึงบาดเป็นแผลยาว ผมใช้ปลายแขนเสื้อกดปิดเพื่อห้ามเลือด อากาศก็หนาวและชื้นมาก ทันใดได้ยินเสียงคนวิ่งใกล้เข้ามา ผมรีบหลบหลังต้นไม้แล้วแอบมองผ่านกิ่งก้าน เป็นกลุ่มชายฉกรรจ์สามคนซึ่งจู่ๆ ผมก็รูขึ้นมาเองว่า คือลูกน้องของสองผัวเมียหนุ่มสาวที่ไล่ล่าผม
ตอนนั้นผมพยายามกลั้นหายใจ เหมือนผมจะรู้จักผัวเมียที่เรื่องของเขาทั้งสองเพิ่งผุดโผล่มา ผมกลัวพวกเขามาก จึงพยายามทำตัวลีบเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อพวกมันเดินผ่านผม ช่วงเวลาอันระทึกใจ หัวใจเต้นตูมตามผ่านไป ลมหายใจที่ระบายพรวดออกมานั้นบ่งบอกว่าผมสบายใจอย่างที่สุด
ผมหลบอยู่ทางออกของตึกร้างพักใหญ่ๆ จนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาและพวกมันไม่อยู่ในที่นั้นแล้วจึงค่อยๆ พาตัวเองมาทางกลับบ้าน ถนนหนทางก็มีน้ำขังเป็นจุดๆ แต่ทันใดนั้นเองพวกมันก็โผล่มาพร้อมกันล้อมหน้าล้อมหลังผมไว้หมด ขาผมแข็ง ก้าวไม่ออก พวกมันใกล้เข้ามาพลางหัวเราะ ผมมองซ้ายขวาหาทางหนี
ทันใดนั้นเองผมก็พุ่งเข้าพุ่มไม้ ทว่ารู้สึกตัวเองเหมือนตกลงในหลุมลึก ผมจมดิ่งลงเรื่อยๆ รอบตัวมืดไปหมดได้ ยินแต่เสียงความเงียบ หูผมเหมือนอื้อ แล้วก็เห็นตัวเองถูกลากไปตามถนน ขาผมแสบ เจ็บ ปวด เสียงหัวเราะของพวกมันปลุกให้ผมมองไปรอบๆ เชือกที่มัดจากรอบรักแร้แล้วพันโยงรอบอกแน่นจนรู้สึกปวด พวกมันลากผมไปไหนไม่รู้จนที่สุดก็หยุด หนึ่งในนั้นหันมาพูดว่า กินมันตรงนี้เลยดีกว่า ลากไปทำไม เสียเวลา
แล้วพวกมันก็รุมทึ้งผม ผมถูกกัดแขนซ้ายกระชากไปก่อน ตามด้วยขาขวาและลูกตาซ้ายที่ถูกควักโดยคนที่เอื้อมมือมาจากด้านหลัง ผมเจ็บปวดแสนสาหัส หลังจากนั้นผมก็ลุกขึ้นวิ่งด้วยอวัยวะส่วนที่เหลือ ผลก็คือล้มอย่างไม่เป็นท่า
ผมตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ จากนั้นก็เหมือนมีแสงสว่างตรงหน้า เริ่มจากเป็นจุดๆ แล้วก็สว่างมากขึ้น จนที่สุดเป็นวงกลมวงใหญ่กลืนผมไปทั้งตัว แล้วผมก็มาอยูในที่อบอุ่นอย่างประหลาด เวลาหิวก็หิวไม่นาน จากนั้นความรู้สึกอิ่มก็เกิดขึ้น คืออะไรไม่รู้ แต่อิ่มอย่างสงบและสุขอย่างล้นเหลือ
บางครั้งก็มีความรู้สึกบางอย่างส่งผ่านจากด้านนอกเข้ามาสัมผัสอย่างสบาย เสียงเบาๆ ที่ส่งผ่านเข้ามาอีกเป็นระยะ เวลาที่ตกใจกับเสียงอันดัง เสี้ยวเวลาไม่นานก็จะมีเสียงและสัมผัสอบอุ่นผ่านเข้ามาและคลอเคลียอยู่รอบตัว
เป็นอย่างนี้พักใหญ่ๆ ผมไม่เข้าใจแต่สบายอย่างล้นเหลือ โลกก่อนหน้านี้ที่ผมต้องหลบพวกมันหายไปหมดแล้ว ผมไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ไม่นานก็เหมือนผมถูกปลุกให้ตื่น มองเห็นรอบตัวพร่ามัวไปหมด จากนั้นทุกอย่างก็เลือนหายไปจนมาเห็นตัวเองอีกครั้ง ผมรู้จักและเข้าใจว่าคนรอบข้างคือใคร พวกเขาคือพ่อแม่พี่น้อง ผมอาศัยกับพวกเขาอย่างมีความสุข ผมเติบโตอย่างรวดเร็วกับช่วงเวลาในชีวิตที่เรื่องราวเหมือนภาพที่ถูกเลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จนมาเห็นตัวเองอีกครั้งผมก็อยู่ในห้องที่ทราบต่อมาว่าคือโรงพยาบาล
“แต่เรื่องที่สำคัญที่สุดจากนั้นก็คือ ทุกครั้งที่เรื่องข้างต้นวนเวียนปรากฏในหัวจบไป ผมจะเห็นตัวเองถูกมีดจ่อคอ จากนั้นความเจ็บก็จะเกิดขึ้นตามมาทันที มันจะแปล๊บขึ้นมาบริเวณคออย่างรวดเร็วแล้วก็หายไป จากนั้นก็เหมือนอยู่ในที่มืดมิดพักใหญ่ จนมาเห็นตัวเองในที่อบอุ่นอีกครั้งคล้ายๆ ที่เล่าไปตอนแรก แต่เป็นเวลาไม่นานก็จะลืมเลือนไปอีก แล้วมาเห็นตัวเองในปัจจุบัน ต่อหน้าหมอนี่แหละครับ”
ชายหนุ่มมักเล่าเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมา เขาจำเรื่องราวก่อนเกิดอุบัติเหตุไม่ได้เลย ทักษะทางกีฬาที่เขามีจนติดทีมชาติก็หายหมด น่าประหลาดที่เรื่องนี้ไปคล้ายเรื่องของชายหนุ่มที่ถูกฆ่าโดยการลากตัวไปตามถนนด้วยรถกระบะ ลากจนเนื้อตามร่างกายค่อยๆ หลุดลอก คาดว่าทนความเจ็บปวดไม่ไหวจนเสียชีวิตและเรื่องหลังตรงกับชายที่ถูกฆ่าปาดคอจนคอแทบขาด ปล่อยให้เลือดไหลจนมีคนไปพบศพ
เรื่องแรกกับเรื่องหลังห่างกันสามสิบปีพอดี
