“นทธี ศศิวิมล”
ผมเพิ่งอ่านหนังสือมา ทำให้ทราบว่าสายฟ้า ผ่านี่ มีอุณหภมิสูงถึง 20,000 องศาเซลเซียส ชนิดหลอมทรายเป็นแก้วได้ทันที โดยไม่คิดว่า ผมจะถูกฟ้าผ่า
ตอนนั้นกำลังเดินอยู่ริมถนนแท้ๆ ฝนก็ตกใส่อย่างไม่มีเค้ามาก่อน ผมวิ่งไปข้างหน้าอย่างเร็วเพื่อทั้งหลบฝนและกลับบ้าน ทว่าสองข้างทางที่ทุ่งโล่ง ไม่มีที่หลบฝนเลย แม้แต่ศาลาริมทางศาลาเดียว ก็ไม่มี ผมคิดผิดแท้ๆ ที่งกเสียดายตังค์ ไม่ยอมขึ้นรถกลับบ้าน เห็นว่าสิ้นเดือนแล้ว เงินที่เหลือ ติดกระเป๋าเพียงน้อยนิด ประหยัดไว้ดีกว่า ผมจึงลงทุนเดินกลับจากที่ทำงานสามสี่กิโลเมตรกลับบ้าน โดยไม่คาดว่าฝนจะตก
ฝนที่เทลงมาก็เป็นฝนชนิดบ้าคลั่งเสียด้วย ผมไม่รู้จะไปหลบฝนตรงไหน เห็นต้นไม้ใหญ่ข้างทางจึงวิ่งไปหลบ พลันก็นึกได้ว่าข้อห้ามสำคัญของการหลบฝน คืออย่าไปหลบใต้ต้นไม้ใหญ่ เท่านั้นเองที่คิดได้ ร่างกายผมก็เหมือนมีความรุนแรงเข้าปะทะ เหมือนร่างถูกฉีกทึ้งเป็นชิ้นๆ ความรู้สึกเจ็บปวดไม่ทันได้เกิด ผมเห็นพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ลุงป้า
(ซึ่งท่านเหล่านั้นตายพร้อมกันในการไปทอดผ้าป่าตอนผมเด็กๆ เป็นเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดในครอบครัวเรา ทำให้ผมกำพร้าต้องไปอยู่ในความดูแลของน้าสาวซึ่งฐานะก็ลำบาก จากที่เคยสบาย ก็ต้องอดมื้อกินมื้อ ช่วยเขาขายก๋วยเตี๋ยว นานวันเข้าแม้แต่ที่นอนก็ไม่มี ต้องไปนอนในครัว รอเขาเก็บกวาดครัวทุกคืนจนเสร็จ ผมค่อยเอาผ้าพลาสติกมาปูนอนในครัว เขาตื่นมาเตรียมของขาย ผมก็ต้องลุก ง่วงมากๆ ก็ต้องแอบไปหลับที่อื่น การเรียนก็อาศัยการศึกษาแบบ กศน.เอา)
แม่โผเข้าหาผม “แม่อยากเจอโก้มานานแล้ว คิดถึงโก้มาก”
พ่อเองก็ด้วย เข้ากอดรวบผมทั้งแม่จากด้านหลังกอดกันร้องไห้อย่างไม่อายใคร ปู่ย่าตายายลุงป้า ก็ยืนใกล้ๆ น้ำตานองหน้าเช่นกัน ผมยกมือไหว้ ทุกท่าน
มีเสียงบางเสียงไม่ดังไม่ค่อย แต่ฟังสุขุม “หมดเวลาแล้ว”
แล้วพ่อแม่และญาติทุกคนก็ค่อยๆ เลือนหายไป
ฟื้นคืนทั้งสติและความทรงจำทั้งหมดกินเวลานาน ภรรยาบอกผมถูกฟ้าผ่า ด้วยเหตุผลใดแม้แต่ทางวิทยาศาสตร์ก็อธิบายไม่ได้ว่าทำไมผมจึงรอดและสูญเสียความทรงจำไปราวหนึ่งเดือน เป็นหนึ่งเดือนที่ผมเหมือนคนที่ลูกเมียไม่รู้จัก
ภรรยาเล่าว่าหลังผมหมดสติเพราะถูกฟ้าผ่า เจ้าหน้าที่ที่มาช่วยก็ทำซีพีอาร์ แล้วส่งโรงพยาบาล ผมมีอาการความดันโลหิตสูงในสองสามวันแรก มีภาวะหัวใจเต้นผิดปกติ กระดูกสันหลังบาดเจ็บเพราะล้มลงไปกระแทกก้อนหินและสมองคงได้รับกระแสไฟฟ้าอย่างมากจนทำให้ความคิดความทรงจำผมเหมือนถูกลบทิ้งไปเลย ผมจำใครไม่ได้ เหมือนไม่รู้จักคน เหมือนไม่ใช่มนุษย์เลยแหละ เพราะผมพูดไม่ได้ ท่าทางเหมือนสัตว์ หมอต้องล่ามผมไว้กับเตียง เพราะผมทั้งขู่และกัดทุกคนที่เข้าใกล้ เหมือนฟ้าผ่าผมแล้วผมก็กลายเป็นสัตว์ป่า
แล้วจู่ๆ วันหนึ่งความดันโลหิตผมก็เข้าสู่ปกติ หัวใจเต้นปกติ ผมสงบนิ่งเหมือนคนนอนหลับแล้ววันรุ่งขึ้นผมก็ลืมตาขึ้นมาถามพยาบาลว่า “ที่นี่ที่ไหน”
นี่คือเรื่องที่ภรรยาเล่า แต่สำหรับผมแล้วคือช่วงเวลาที่ได้เห็นพ่อแม่ญาติพี่น้องและได้กอดกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้นเอง
“พี่โชคดีแล้ว ที่พี่รู้สึกและเห็นไปอย่างนั้น”
หมอเองก็อธิบายไม่ได้ บอกไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายผม
ที่เล่ามายังไม่หมด จากนั้นมักเจอเหตุการณ์ทำนองว่า เห็นคนเดินผ่านหน้าไป แต่ภรรยาบอกไม่มี บางทีเห็นคนเดินผ่านแล้วก็เกิดความรู้สึกเกี่ยวกับคนคนนั้นว่าเขาจะได้รับอันตรายบางอย่าง อย่างครั้งหนึ่งเห็นเด็กน้อยคนหนึ่งที่แม่กำลังอุ้มเดินผ่านหน้า แล้วผมก็เห็นว่าเด็กตกจากอ้อมกอดแม่ ผมจึงเดินไปบอกเธอว่า “ระวังลูกหล่น” เธอกลับมองหน้าผมอย่างตำหนิ จากนั้นไม่ถึงนาทีเธอก็กลับสะดุดหกล้ม แล้วลูกเธอก็หล่นจากอ้อมแขน แต่ผมทำไมกลับไม่เห็นว่าเธอต้องหกล้มก่อน น่าแปลกมาก
หรือครั้งหนึ่งที่เห็นจักรยานผ่านหน้า ภาพในหัวแว้บขึ้นมาว่าจักรยานคันนั้นถูกรถชนในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า แล้วก็จริง เสียงชนดังโครมเกิดตามมา ผู้ชายที่ขี่โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก ถูกชนแต่ล้มกระเด็นตกข้างทางที่เต็มไปด้วยสุมทุมพุ่มไม้ มีแต่รอยขีดข่วน
ผมเห็น ผมรู้สึก แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย เวลาที่เห็นหรือรู้สึกล่วงหน้าอย่างมากก็สองสามนาที เมื่อบอกให้คนคนนั้นทราบก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ อย่างกรณีแม่อุ้มเด็กนั่น
ทั้งหมดทำให้ผมทุกข์ ไม่มีความสุข ผมแทบทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้เลย มันจะมีภาพล่วงหน้าตามมา จนแยกแทบไม่ออกว่าอันไหนกำลังเกิด อันไหนล่วงหน้า ผมต้องออกจากงาน ทำได้แค่เปิดร้านขายของชำ
จนวันนั้นผมเห็นผู้ชายที่มาซื้อของที่ร้าน เมื่อเดินไปเขาจะถูกรถชน ผมรีบตะโกนบอกไปว่าให้ระวังรถ เมื่อเขารู้สึกตัวหรืออะไรก็ตามไม่อาจทราบได้ เขาก็กระโดดหลบเข้าร้านข้างหน้าทันปรากฏว่า รถยนต์ที่เกิดเบรกแตกพุ่งเข้าร้านผมแทน ชนผมจนหมดสติไป
แต่ทั้งหมดนี้คือเรื่องโชคดีสำหรับผม เมื่อผม ฟื้นมา นอกจากไม่ตาย ได้รับบาดเจ็บแค่แขนหัก ขาหัก แต่ผมไม่เห็นภาพล่วงหน้าอันแสนทุกข์ทรมานเหล่านั้นอีกเลย
เรื่องเล่าเกี่ยวกับการถูกฟ้าผ่าครั้งนั้น เป็นอย่างนี้ครับ
