ระหว่าง พล.ท.สรรเสริญ แก้วกำเนิด โฆษกรัฐบาล กับ นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ รองหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ มีมุมมองต่อการเคลื่อนไหวของ “กลุ่มคนอยากเลือกตั้ง” ต่างกัน
คนหนึ่งมองว่า “เป็นแค่ลมพัดใบไม้ไหว”
คนหนึ่งมองว่า “การชุมนุมที่มีประชาชนเข้ามาสนับสนุนในระดับหนึ่งอาจจะมีสถานการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ขึ้นได้ ผมไม่อยากให้เกิดขึ้น ดังนั้น รัฐบาลต้องพยายามอย่าให้เกิดความรุนแรง”
เมื่อยืน “มอง” จาก “มุม” ต่าง บทสรุปย่อม “ต่าง”
เพราะ พล.ท.สรรเสริญ แก้วกำเนิด มองแบบทหาร ขณะที่ นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ มองแบบนักการเมือง
จึงเข้าใจใน “ความละเอียดอ่อน” ไม่เหมือนกัน
พล.ท.สรรเสริญ แก้วกำเนิด อาจมีประสบการณ์จากการชุมนุมของคนเรือนแสน เรือนล้านมาแล้วจากเมื่อเดือนเมษายน พฤษภาคม 2553
จึงค่อนข้างเพิกเฉย มึนชา ต่อภาพที่เห็น
แม้จะเริ่มต้นจากเดือนมกราคมกระทั่งมาถึงเดือนพฤษภาคม แต่ปริมาณก็พัฒนาจาก “เรือนร้อย” เข้าไปแตะ “เรือนพัน” ด้วยความยากลำบากเป็นอย่างยิ่ง
แต่ความจัดเจนของ นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ ต่างออกไป
นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ เคยเห็นการก่อหวอดของคนเมื่อเดือนตุลาคม 2516 มาแล้ว เคยเห็นการก่อหวอดของคนเมื่อเดือนพฤษภาคม 2535 มาแล้ว
จึงตระหนักใน “หยดฝน” ย้อย หยาดฟ้ามาสู่ “ดิน” ว่าเป็นอย่างไร
ความอ่อนไหวเป็นอย่างยิ่งที่ พล.ท.สรรเสริญ แก้วกำเนิด อาจมองข้ามไป นั่นก็คือ ชื่อของ “กลุ่มอยากเลือกตั้ง”
ตรงนี้แหละที่ นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ ไม่เห็นด้วย
ในฐานะนักการเมือง ทั้งยังเป็นนักการเมืองซึ่งเกาะติดอยู่กับพื้นที่ เกาะติดอยู่กับสนาม นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของชาวบ้านได้เป็นอย่างดี
สิ่งที่ “กลุ่มคนอยากเลือกตั้ง” เรียกร้องตรงกับ “อารมณ์” ของชาวบ้าน
เพียงแต่ว่าอุณหภูมิในทางสังคมและในทางการเมืองยังไม่เหมาะสมอย่างเพียงพอ แต่ก็มิได้หมายว่าอุณหภูมิที่เหมาะสมจะไม่บังเกิดขึ้นหากรัฐบาลดำเนินการไม่ถูกต้องและขัดสายตาของชาวบ้าน
แค่ “เลื่อน” การเลือกตั้งออกไปอีกครั้งก็เป็นเรื่อง
ปฏิบัติการของ “กลุ่มคนอยากเลือกตั้ง” จึงเท่ากับเป็นเหมือน Start Up ในทางการเมือง เพียงแต่รอจังหวะและเวลาอันเหมาะสมเท่านั้น
นี่จึงเท่ากับเป็นสัญญาณ “เตือน” คสช. เตือนรัฐบาล
ไม่ว่าจะมองว่าเสมอเป็นเพียง “แค่ลมพัดใบไหม้ไหว” ไม่ได้มีแรงสะเทือนอะไรมากนัก แต่ก็อย่าประมาทพลาดเผลอกระทั่งทำอะไรให้ชาวบ้านจับได้เท่านั้นแหละ
เราจะทำตาม “สัญญา” ขอ “เวลา” อีกไม่นาน
