คอลัมน์ วิเคราะห์การเมือง
ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนกับที่ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ หัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ คาดทำนายเอาไว้ครบถ้วนทุกประการ
“ปี 2560 เราจะต้องเดินเข้าสู่การเลือกตั้ง”
ความคาดหมายของ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ มิได้เกิดขึ้นอย่างเลื่อนลอย ว่างโหวง ขาดรากฐานรองรับอันหนักแน่นและจริงจัง
ใครที่อ่านบทสัมภาษณ์โดยละเอียดใน “มติชน” จะประจักษ์
1 “อาจจะไม่ได้เลือกภายในปี 2560 แต่อย่างช้าภายในครึ่งแรกของปี 2561 สังคมจะต้องเดินไปสู่จุดนั้น อาจจะเร็วหรือช้ากว่านั้นก็ได้”
อ่านแตก อ่านทะลุ
ขณะเดียวกัน 1 “แต่ในปี 2560 จะต้องมีการเคลื่อนไหวที่ไม่เหมือนกับ 2-3 ปีที่ผ่านมา เพราะพรรคการเมืองต้องเคลื่อนไหวชัดเจนขึ้น”
ชัดหรือไม่ แจ่มแจ้งหรือไม่
หากกล่าวในทางประสบการณ์ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ มิได้เป็น “ละอ่อน” ในทางการเมืองอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะมองในเรื่องวัย ไม่ว่าจะมองในเรื่องความจัดเจน
อย่างน้อยก็เข้าสู่การเลือกตั้งตั้งแต่เมื่อปี 2535
อย่างน้อยนอกจากจะเคยเป็น “โฆษก” พรรคประชาธิปัตย์ ยังประเดิมด้วยตำแหน่งรัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี
ก่อนจะทะยานไปยังตำแหน่ง “นายกรัฐมนตรี” ในปี 2550
ขณะที่ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ผาดโผนในยุทธจักรทางการเมือง ไม่ว่า พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ไม่ว่า พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ล้วนยังเป็นข้าราชการประจำ ยิ่งในเดือนเมษายน พฤษภาคม 2553 นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ยังอยู่ในฐานะ “ผู้บังคับบัญชา”
“ผู้บังคับบัญชา” อันในแวดวงทหารเรียกว่า “นาย”
มองอย่างเปรียบเทียบระหว่างพรรคประชาธิปัตย์กับพรรคเพื่อไทย ก็ต้องยอมรับว่าท่าทีจากพรรคประชาธิปัตย์ นุ่มนวล อ่อนหวาน มากกว่ายิ่งนัก
วาจา นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ อาจดุเดือด
แต่เมื่อนำไปวางเรียงเคียงข้างกับวาจา นายสุรพงษ์ โตวิจักษณ์ชัยกุล หรือวาจาของ นายวัฒนา เมืองสุข ก็ต้องยอมรับว่า นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ น่ารับฟังมากกว่า
ยิ่ง นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ยิ่งเก่งในการ “ชักแม่น้ำ”
ไล่ยาวตั้งแต่แม่น้ำเทมส์แห่งอังกฤษ เรื่อยมาจนถึง ปิง วัง ยม น่าน กว่าจะรวมกันมาเป็นแม่น้ำเจ้าพระยาริเวอร์
อย่าลืมเป็นอันขาดว่า เขาเตือนในเรื่อง “เลือกตั้ง”
เป็นการเตือนให้รู้ว่านับจากปี 2560 เป็นต้นไป ถนนทุกสายจะมุ่งไปสู่กระบวนการของ “การเลือกตั้ง”
“น้ำเสียง” ที่ดังจะเป็นน้ำเสียงว่าด้วย “การเลือกตั้ง” และคนที่จะเล่นบทอย่างคึกคักก็คือบรรดา “นักเลือกตั้ง” ล้วนออกมาแสดงความพร้อมจะขึ้นเวที เข้าสู่การแข่งขันอันเข้มข้น
คนที่หงุดหงิดก็ย่อมมีแต่บรรดา “นักลากตั้ง” เท่านั้น
