คอลัมน์ วิเคราะห์การเมือง
ในที่สุด ความพยายามของสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ (พศ.) ที่จะกดดันให้มีการแต่งตั้งเจ้าอาวาสวัดพระธรรมกายก็ไม่ประสบความสำเร็จ
เนื่องจาก “เจ้าคณะปกครอง” แห่งจังหวัดปทุมธานีไม่เห็นด้วย
การเดินทางออกจากวัดเขียนเขตของ พ.ต.ท.พงศ์พร พราหมณ์เสน่ห์ กลับไปยังสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ (พศ.) จึงถือว่าล้มเหลว อย่างน้อยก็ไม่เป็นไปตาม “ข้อเสนอ” ของหนังสือลงวันที่ 20 มีนาคม
ความหมายแห่ง “เจ้าคณะปกครอง” แห่งจังหวัดปทุมธานีคล้ายกับจะมาจากปากของเจ้าคณะจังหวัด แต่ในความเป็นจริงมิได้มีเพียงเท่านั้น หากครอบคลุม เจ้าคณะอำเภอ เจ้าคณะตำบล ไปด้วย
ตรงนี้เองที่ทำให้ พ.ต.ท.พงศ์พร พราหมณ์เสน่ห์ จำเป็นต้องยอมรับ และนำกลับไปรายงานให้ที่ประชุมในทำเนียบรัฐบาลที่มี นายวิษณุ เครืองาม เป็นประธานรับทราบ
ท่าทีของ “เจ้าคณะปกครอง” จึงสำคัญ
คล้อยหลังบทสรุปจากที่ประชุมร่วมระหว่างเจ้าคณะปกครองจังหวัดปทุมธานีกับสำนักงานพศ.ปรากฏออกมาก็มีการเคลื่อนไหว
เป้าหมาย ยังเป็นการกดดันไปยัง “เจ้าคณะจังหวัด”
สะท้อนให้เห็นการดำรงจุดมุ่งหมายเดิมอย่างไม่แปรเปลี่ยน เป็นการกดดันจากพระบางรูป เป็นการกดดันจากองค์กรภาคประชาชนในเครือข่าย เหมือนที่เคยทำกับ “วัดปากน้ำ” เหมือนที่เคยทำกับ “วัดพระธรรมกาย”
ความหมายย่อมหมายความว่า พวกเขาเริ่มมองและสรุปว่าบทบาทของ “เจ้าคณะปกครอง” เท่ากับเป็นการปกป้องและคุ้มครอง “วัดพระธรรมกาย” และรวมไปถึง พระไชยบูลย์ ธัมมชโย และ พระเผด็จ ทัตตชีโว อันเคยเป็นเป้าใหญ่
ถามว่าในสถานการณ์เช่นนี้ “วัดพระธรรมกาย” ทำอย่างไร
หากดูจากการเคลื่อนไหวโดย พระเผด็จ ทัตตชีโว และ พระมหาสมชาย ฐานวุฑโฒ ก็เห็นชัดว่าพร้อมยอมรับต่อกระบวนการทางกฎหมายที่ซัดกระหน่ำเข้ามา
เห็นได้จากการเข้าไปยังสำนักงาน บก.ปทส.ตาม “หมายเรียก”
เห็นได้จากการเดินทางไปยังสำนักงานอัยการ ณ ศาลจังหวัดธัญบุรี เพื่อปฏิบัติตามข้อหาที่ว่าขัดคำสั่งคสช.ในห้วงแห่งการปิดล้อมวัดพระธรรมกาย 14 คนตามหมายเรียกขาดเพียง พระไชยบูลย์ ธัมมชโย เท่านั้น
ทั้งหมดนี้ไม่มีอะไรซับซ้อนหากเป็นการปฏิบัติตามกฎหมาย แสดงความพร้อมอย่างเต็มเปี่ยมที่จะเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม
ไม่ว่าจะ 1 คดี ไม่ว่าจะ 300 กว่าคดี
ท่าทีของวัดพระธรรมกายเช่นนี้เส้นแบ่งอย่างมีนัยสำคัญ คือ เส้นแบ่งนับจากวันที่ 10 มีนาคม เป็นต้นมา
ไม่ว่าจะมีคำสั่งจากดีเอสไอผ่านทางเจ้าคณะจังหวัด ผ่านทางเจ้าคณะอำเภอ ผ่านทางเจ้าคณะตำบล ทางวัดพระธรรมกายน้อมรับอย่างสุกงอม ไม่มีแข็งขืน
ท่าทีอย่างนี้จะให้ “เจ้าคณะปกครอง” ดำเนินการอย่างไรอีก
