คอลัมน์ วิเคราะห์การเมือง
หากมองจากพื้นฐานของ “โครงการจัดซื้อเรือดำน้ำ” หากมองจากพื้นฐานร่างพ.ร.บ. “ควบคุม” และ “จัดระเบียบสื่อ”
แม้จะสัมพันธ์กับเรื่องของ “ความมั่นคง” แต่ก็สัมพันธ์กับ “การเมือง”
เพราะว่าโครงการจัดซื้อเรือดำน้ำเป็นเรื่องของกองทัพเรือในสังกัดกองบัญชาการทหารสูงสุด กระทรวงกลาโหม
เพราะว่าการร่างกฎหมายควบคุมสื่อ ก็เพื่อจัดระเบียบให้สื่ออยู่ในแถว
ไม่ว่ารัฐบาลที่มาจากรัฐประหารใดย่อมปรารถนา เพราะว่าเรือดำน้ำเป็นหน้าตาอย่างหนึ่ง เพราะว่าการทำให้สื่ออยู่ในแถวแนวย่อมเป็นความใฝ่ฝัน
ฝันตั้งแต่ยุค “ผ้าขะม้าแดง” กระทั่งยุค “เปลือกหอย”
แต่เมื่อเรื่องอันเน้นด้าน “ความมั่นคง” ถูกแปรให้เป็นเรื่อง “การเมือง” เสียแล้ว ก็ยากเป็นอย่างยิ่งที่จะ
กำกับและควบคุมได้ตามที่ใจปรารถนา
น่าแปลกที่กรณีโครงการจัดซื้อเรือดำน้ำกลับต้องติดอยู่ในกับแห่งริมแดงที่ประทับอยู่กับรายงานประเภท “ลับสุดยอด” เมื่อเสนอต่อที่ประชุมครม.
เป้าหมาย ต้องการให้เรื่องเรียบร้อย ราบรื่น
อย่าได้แปลกใจที่เมื่อที่ประชุมครม.มีมติเห็นชอบอนุมัติตามข้อเสนออันมาจากกระทรวงกลาโหม เมื่อวันที่ 18 เมษายน ก็ไม่มีการแถลงเรื่องนี้
ที่ไม่แถลงก็เพราะตราริมแดง “ลับสุดยอด” นั่นแหละ
หากสามารถผลักดันร่างพ.ร.บ.ควบคุมสื่อออกมาในบรรยากาศแห่ง “ลับสุดยอด” ริมแดงได้ ทุกอย่างจะยิ่งฉลุยมากยิ่งกว่านี้
แต่แล้วที่คิดว่าฉลุย กลับมากด้วยอุปสรรค มากด้วยปัญหา
อุปสรรคตรงที่สังคมรับไม่ได้กับกระบวนท่า “ลับสุดยอด” ริมแดงนั่นแหละ สภาพกลับกลายเป็นว่ายิ่งอยากปิด ผู้คนกลับอยากเปิด
ไม่ยอมให้ตกอยู่ในความมืดดำ
ขณะเดียวกัน ยิ่งปิดปฏิเสธ ก็ยิ่งทำให้เกิดการโยงไปยังเรื่องที่น่าสงสัยอีกมากมายก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็น “อุทยานราชภักดิ์” ไม่ว่าจะเป็น “ฝายแม่ผ่องพรรณพัฒนา”
ทำให้เกิดความสงสัยต่อการจัดซื้อ “เรือดำน้ำ” จากจีน
เมื่อนำเอาโครงการจัดซื้อเรือดำน้ำไปวางเรียงเคียงข้างอยู่กับร่างพ.ร.บ.ควบคุมและจัดระเบียบสื่อ ก็ โก โซ บิ๊ก กลายเป็นกระแสในทางสังคม
คัดค้าน ต่อต้าน กระหึ่ม
การต่อต้านจากคนของพรรคเพื่อไทย หรือจากคนของนปช.มิได้เป็นเรื่องน่าวิตก น่าหวั่นไหวแม้แต่น้อย
ตรงกันข้าม การต่อต้านจากคนที่เคยเห็นชอบกับรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 และเห็นชอบกับ
รัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 ต่างหากที่น่ากลัว
เพราะเท่ากับมาจากคนกันเอง พวกเดียวกัน
