วิเคราะห์การเมือง
การเปลี่ยนโครงสร้างและกระบวนการของการเลือกตั้ง ความเข้มงวดในเรื่องเงิน เรื่องสมาชิกของพรรคการเมือง ที่ดำรงอยู่ใน “รัฐธรรมนูญ พ.ศ.2560” มีเป้าหมายแจ่มชัด
แจ่มชัดอย่างที่หลายฝ่ายสรุปออกมาตรงกัน
ไม่ว่าจะเป็นบทสรุปจากปัญญาชน นักวิชาการ อย่าง นายเสกสรรค์ ประเสริฐกุล อย่าง นายปริญญา เทวานฤมิตรกุล
นั่นก็คือ เพื่อมิให้เกิดพรรคการเมืองขนาดใหญ่
เพราะมีพรรคการเมืองขนาดใหญ่จากรัฐธรรมนูญ พ.ศ.2540 จึงต้องมีรัฐประหารเดือนกันยายน 2549 เพราะรัฐธรรมนูญ พ.ศ.2550 ดำเนินไปอย่างเสียของจึงต้องมีรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557 เพื่ออุดช่องโหว่อย่างนั้น
เป้าหมายอาจเป็นพรรคเพื่อไทย แต่ก็ดำเนินไปอย่างคุมไม่อยู่
เนื่องจากระบบการเลือกตั้งวางน้ำหนักให้กับ ส.ส.ระบบเขต โดย ส.ส.ระบบบัญชีรายชื่อ ต้องขึ้นกับผลของการเลือกตั้งระบบเขต
ผลก็คือ พรรคที่แพ้ระบบเขต จะได้ระบบบัญชีรายชื่อมากกว่า
ในที่สุด ไม่เพียงแต่พรรคที่เคยใหญ่อย่างพรรคเพื่อไทย พรรคประชาธิปัตย์ จะต้องหดตัว หากแต่พรรคขนาดกลางที่ได้อานิสงส์ก็พองตัวได้ไม่มากนัก
นั่นก็คือ ยังดำรงสถานะเป็นพรรคอันดับรองจาก 2 พรรคใหญ่
พรรคการเมืองจึงย้อนกลับไปเป็นแบบในยุครัฐธรรมนูญ พ.ศ.2521 นั่นก็คือ ไม่มีพรรคใดครองความเป็นพรรคขนาดใหญ่ได้อย่างเบ็ดเสร็จ ทุกพรรคล้วนอยู่ในสถานะเป็นพรรคขนาดกลางด้วยกันทั้งสิ้น
เคราะห์ร้ายจะตกอยู่กับ “พรรคใหม่”
เป้าหมายที่กำหนดเอาไว้ก็คือ เมื่อไม่มีพรรคการเมืองใดครองเสียงข้างมากเหมือนยุครัฐธรรมนูญ พ.ศ.2540 และยุครัฐธรรมนูญ พ.ศ.2550
โอกาสของ “นายกรัฐมนตรี” คนออกจึง “เปิดกว้าง”
เหมือนกับทุกอย่างจะอำนวยประโยชน์ให้กับการสืบทอดอำนาจ ต่อยอดอำนาจ แต่ปัญหาที่ไม่ได้คาดคิดก็คือ กระบวนการในสภาผู้แทนราษฎรจะเต็มไปด้วยอุปสรรค เต็มไปด้วยปัญหา การผ่านกฎหมายจะไม่ราบรื่นเท่าที่ควร
การปะทะระหว่าง “วุฒิสภา” กับ “สภาผู้แทนราษฎร” จะเป็นไม้เบื่อไม้เมา
แม้จะได้ ส.ส.จากพรรคประชาธิปัตย์ และจากพรรคภูมิใจไทย หรือแม้กระทั่งจากพรรคเล็กอื่นมาเป็นฐานรองอำนาจ
แต่ก็มิอาจบริหารได้เหมือนกับ 3 ปีในยุคแรกของคสช.
เส้นทางของการเลือกตั้งสามารถคาดหมายได้ เส้นทางของรัฐบาลก็สามารถคาดหมายได้ไม่ยากเช่นกัน
เหมือนกับจะราบรื่น แต่นักการเมืองที่ผ่านร้อนหนาวทางการเมืองมาในห้วง 10 ปีของการรัฐประหาร 2 ครั้งติดต่อกันสามารถตอบได้ด้วยความมั่นใจยิ่งว่า
ต้องมี “รัฐประหาร” ครั้งที่ 3 ตามมาอย่างแน่นอน
