คอลัมน์ ชกไม่มีมุม
วงศ์ ตาวัน
ดูจากการใช้หลายมาตรการเข้าจัดการต่อธัมมชโยและวัดธรรมกาย มองไม่ยากว่า เป็นวิธีปิดล้อม บีบคั้นทุกด้าน เพื่อให้อ่อนล้ามากที่สุด จนถึงจุดที่เหมาะสม แล้วจะนำไปสู่เป้าหมายสุดท้าย คือ ใช้กำลัง เจ้าหน้าที่เข้าตรวจพื้นที่ต้องสงสัย ที่เชื่อว่าจะใช้เป็นที่ซ่อนตัวของผู้ต้องหากว่า 300 คดีนั่นเอง
แต่กว่าจะถึงวันที่เชื่อว่าอีกฝ่ายคงอ่อนระโหยโรยรามากที่สุด ยังไม่รู้ว่าจะยืดเยื้อยาวนานอีกขนาดไหน
จะต้องสูญเสียงบประมาณ และความเสียหายทางการเมืองของฝ่ายรัฐบาล อีกมากมายเท่าไร!?
ฝ่ายรัฐอาจจะได้ฟังเสียงกองเชียร์ที่ป่าวร้อง ให้บดขยี้ธัมมชโยและสำนักนี้ให้เด็ดขาดสิ้นซาก
เลยยังเดินหน้าต่อไปไม่มีถอย
ทั้งที่ความจริงแล้ว กำลังเข้าภาวะ “กลืนไม่เข้าคายไม่ออก” มากกว่า
อีกทั้งฝ่ายรัฐต้องไม่ลืมประเมินว่า บรรดาฝ่ายสนับสนุนให้ลุยบดขยี้นั้น ล้วนแต่คนหน้าเดิมๆ คนที่เคยเป่านกหวีดเรียกร้องให้ทหารเข้ามายึดอำนาจนั่นแหละ
เพราะคนเหล่านี้ มีพื้นฐานอนุรักษนิยมล้าหลัง ไม่ยอมรับในความแตกต่างหลากหลายของสังคม
และมักเชื่อในวิธีจัดการทุกปัญหา ว่าต้องใช้อำนาจ เด็ดขาดของรัฐของกองทัพเข้าจัดการ
พวกนี้ไม่เคยเชื่อว่า ปัญหาต้องแก้ด้วยการคิดและผลักดันร่วมกันของประชาชนส่วนใหญ่
โดยมักจะมองกลุ่มคนในเมืองหลวงว่า ฉลาดหลักแหลมกว่า และหมิ่นแคลนคนส่วนอื่น
เลยมักเชื่อในอำนาจรัฐส่วนกลางว่าจะต้องควบคุมและจัดการทุกเรื่องให้เบ็ดเสร็จเด็ดขาด!
ความจริงแล้ว คนที่คิดในเชิงเสรีนิยม เชื่อในประชาธิปไตย ก็เป็นคนอีกจำนวนมาก
สังคมไทยไม่ใช่มีแต่ฝ่ายนกหวีดเท่านั้นที่เป็นคนส่วนใหญ่ ไม่เช่นนั้นวันนี้จะต้องมากลุ้มอกกลุ้มใจว่าทำไมยังไม่ปรองดองกันเสียที
ก็เพราะคนที่คิดไม่เหมือนฝ่ายที่กุมอำนาจในวันนี้ ยังมีอีกเยอะแยะ
จนไม่มีฝ่ายไหนเหนือกว่าใคร!!
แน่นอนว่า กรณีธัมมชโยนั้นผิดกฎหมายหลายข้อ แต่เพราะเอาปมการเมืองเข้ามาพัวพัน เลยนำไปสู่วิธีการจัดการที่ผิดธรรมชาติ จึงบานปลายไปกันใหญ่
เหมือนอีกหลายปัญหาในประเทศนี้ ที่แม้ข้อเท็จจริง จะต่างกัน แต่ด้วยความเชื่อในการใช้อำนาจเข้าจัดการ จึงบานปลายไม่รู้จบมากมายหลายกรณี
ไม่ว่าจะเป็นการจัดการกับทักษิณ ชินวัตร การจัดการกับกลุ่มมวลชนที่คิดต่าง
แม้แต่กรณี 3 จังหวัดภาคใต้ ที่ไฟลุกโชนมากกว่า 10 ปีแล้ว
ทุกกรณีใช้วิธีจัดการที่ผิดพลาดเหมือนๆ กัน
คือใช้อำนาจเป็นหลัก มากกว่าจะใช้ความเห็นพ้องร่วมกันของคนส่วนใหญ่!
