ภาระประเทศไทย

คอลัมน์ ทิ้งหมัดเข้ามุม

โดย…รุก กลางกระดาน

ภาระประเทศไทย – ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกเลยจริงๆ ที่กระแสสังคมแสดงความผิดหวังกับการรับมือปัญหาไวรัสโคโรนาของรัฐบาลไทย

เพราะตั้งแต่เริ่มระบาด จนวินิจฉัยโรคได้มีการสั่งปิดนครอู่ฮั่น ประเทศจีน ที่เป็นต้นทางของโรค

ประเทศไทยเรายังคงทำเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จะบอกว่าเป็นเพราะเราตื่นตูมกันเกินไป ไวรัสดังกล่าวไม่รุนแรงเกินไปกว่าไข้หวัดตามที่รัฐมนตรีสาธารณสุขระบุ

ก็ต้องถามว่าแล้วทำไมองค์การอนามัยโลกถึงประกาศเป็นสถานการณ์ฉุกเฉินระดับโลก

ทำไมประเทศจีนต้องปิดประเทศ โดยเฉพาะนครอู่ฮั่นที่เป็นจุดเริ่มต้นการแพร่ระบาด แล้วสร้างโรงพยาบาลขึ้นมารักษาคนของเขาอย่างเร่งด่วน

ทำไมนานาประเทศถึงมีมาตรการจำกัดคนจีนที่เดินทางเข้าประเทศ พร้อมเร่งรีบไปรับคนประเทศเขามาดูแล

เขาเป็นห่วงคนของเขา แล้วเราล่ะเป็นห่วงคนของเราบ้างหรือไม่?

เรื่องราวที่เกิดขึ้นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ารัฐบาลไทยสอบตกแทบทุกด้าน จะมีด้านที่ยังมีประสิทธิภาพด้านสาธารณสุขที่วางรากฐานไว้ดี ซึ่งก็ไม่รู้ว่าหากต้องทำงานภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ จะเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาเมื่อไหร่

แต่เรื่องอื่นไม่ว่าจะเป็นเรื่องของภาวะผู้นำ การตัดสินใจ การเข้าใจสถานการณ์โลก ตระหนักถึงปัญหาที่จะเกิดขึ้น

ล้วนเข้าขั้นติดลบ

เอาง่ายๆ แค่เรื่องข้อมูลข่าวสาร ก็สะเปะสะปะ ขาดหน่วยงานที่เป็นหลักในการสื่อสารข้อมูลกับประชาชน

เมื่อข้อมูลไม่ชัดเจน ก็เกิดความตื่นตระหนก แล้วก็ไปแก้ปัญหาด้วยการไปจับกุมดำเนินคดี หาว่าเขาโพสต์เฟกนิวส์

โดยคนระดับรัฐมนตรีต้องไปจับกุมด้วยตัวเอง!?

มันเพื่ออะไร หรือจะแสดงศักดาความยิ่งใหญ่ให้สังคมรับรู้ ซึ่งจริงๆ แล้วไม่จำเป็นเลย เพราะตั้งแต่เป่านกหวีด ชัตดาวน์ประเทศ ทำบ้านเมืองล้าหลัง เขาก็รู้กันหมดแล้วว่าท่านยิ่งใหญ่เพียงใด

ต่อจากข้อมูลข่าวสาร ก็เรื่องภายในประเทศ สินค้าป้องกันโรค หน้ากากอนามัย เจลล้างมือล้วนขาดตลาด

ที่มีอยู่ก็ราคาพุ่ง 2-3 เท่า รัฐบาลเองก็ทำได้แค่ขอความ ร่วมมือ แต่ก็ดูจะไม่มีใครให้เชื่อฟังหรือให้เกียรติอะไรอีกแล้ว

เอาจริงๆ ถ้าไร้ฝีมือ ไร้น้ำยาขนาดนี้ ก็ลาออกไปอยู่เงียบๆ แล้วให้คนที่ทำงานเป็นมาทำแทน

จะได้ไม่ต้องมาเป็นภาระประเทศในยามวิกฤตเช่นนี้ต่อไป