ยำยวม

ตามประสาคนชอบเดินเที่ยวตลาดสด ผมเคยคุยกับเพื่อน ว่าอะไรทำให้การไปตลาดเป็นเรื่องสนุก คุยไปคุยมาก็สรุปได้ว่า อย่างน้อยมันต้องประกอบสร้างจากเหตุสองประการ คือ ความไม่รู้ และความอยากรู้ ไม่รู้ก็คือไม่รู้ว่าตลาดในถิ่นฐานบ้านเมืองอันไม่คุ้นเคยนั้นจะมีอะไรรอเราอยู่ จากนั้นก็อยากรู้ว่าอะไรที่เราไม่รู้จักนั้นมันคืออะไร เอาไปใช้ยังไง กินอร่อยไหม และเมื่อซักถามแม่ค้าจนพอใจ มั่นใจว่าทำได้แน่ๆ ก็ซื้อหามาจัดแจงเสีย ความสนุกสนานของการเดินตลาดสำหรับผม ก็ครบถ้วนกระบวนความได้ง่ายๆ แบบนี้แหละครับ ช่วงปีใหม่เมื่อปีกลาย อากาศเมืองเชียงใหม่เย็นยะเยือก ผมพบตัวเองเดินเตร่ดูแผงผักในกาดเล็กๆ ชานเมือง เห็นบ่าหนุนอ่อน ยอดเซียงดา พวงลูกสะแลสีเขียวๆ กองเป็นกระป๋องๆ แล้วก็นึกไปถึงแกงใส่น้ำปลาร้าใสๆ ซดคล่องๆ คอ แต่จู่ๆ ฝักแบนยาวรีสีเขียวอ่อนๆ ของอะไรสักอย่างที่กองอยู่ตรงหน้าก็ฉกชิงความสนใจทั้งมวลไปเสียสิ้น “ยวมไงล่ะ” คนที่ไปด้วยกันบอก “ออกมากช่วงหน้าหนาวนี้แหละ เอามายำกินอร่อยดี เห็นฝักลีบๆ แบนๆ ยังงี้ แพงเหมือนกันนะ” หลังซักถามแม่ค้าจนเป็นที่พอใจ ในที่สุดเราก็สอยเอาฝักยวมอ่อนพวกนั้นมาจนได้ ผมลองมาค้นข้อมูลดูก็เลยรู้ว