ต้นกะตังใบ
ชื่อพฤกษศาสตร์ Leea rubra ชื่ออื่นๆ กะตังแดง (กรุงเทพฯ) กะตังบาย (ภาคกลาง) คะนางใบ (ตราด) ปกติ ผมเป็นไม้พุ่มขนาดย่อม สูงไม่เกิน 3 เมตร ชาวบ้านพื้นเมืองเรียกผมว่า กะตังใบ แต่เดี๋ยวนี้มีฉายาใหม่รู้จักกันดีในนาม “ต้นสตางค์” เพราะเริ่มนิยมชมชอบ และต้องการนำไปปลูกกันมากโดยเฉพาะผู้ที่ชอบสะสมพรรณไม้มงคล เชื่อกันว่า เมื่อปลูกผมในบ้านแล้วจะนำโชคลาภมาให้เจ้าของบ้าน เป็นสิริมงคล ปลูกตรงประตูบ้าน เงินไหลมาเทมาเหมือนใบกะตังที่เจริญเป็นพุ่ม ใบดกเขียว และยังมีจุดเด่นที่ดอกสีแดงเข้ม ออกเป็นช่อที่ปลายกิ่ง ก้านช่อดอกยาวและแน่น ออกดอกตลอดปีโดยเฉพาะหน้าฝน ช่อดอกจะดกมาก ผมมีเรื่องข้องใจอยู่ที่ว่า ชื่อผมนั้นฟังดูเป็นมงคล เหมือนเศรษฐีมีสตางค์ มีบางท้องถิ่นก็เรียกแปลกๆ มากโดยชนกลุ่มน้อยทางภาคเหนือ แต่ชอบใจที่แถวๆ จังหวัดตราด เรียกผมว่า “คะนางใบ” มีอยู่ท้องที่หนึ่งไม่ทราบว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร คือจังหวัดนครราชสีมา เรียกผมว่า “ขี้หมาเปียก” ผมจึงงงเอามากๆ แต่นึกภูมิใจที่หลายท้องถิ่นก็เรียกชื่อผมตามลักษณะแปรผันของสีใบ คือถ้าใต้ใบสีแดงอมม่วง เขาก็เรียกกันว่า “ต้นสตางค์แบงค์ห้าร้อย” และสีใต้ใบของผมก็ยังมีทั้งสีที่เ