ระบบสุขภาพท้องถิ่น
ถ้าเปรียบภัยสุขภาพและโรคร้ายเป็นข้าศึกที่คอยรุกรานประเทศไทย ‘หน่วยบริการปฐมภูมิ’ ที่กระจายตัวครอบคลุมทั่วทั้งไทย ไม่ว่าจะเป็นสถานีอนามัยเฉลิมพระเกียรติฯ หรือโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล (รพ.สต.) ก็เปรียบได้กับ “ป้อมปราการ” และ “นักรบด่านหน้า” ทำหน้าที่ปกป้องคุ้มครองประชาชนซึ่งในปี 2565 ถือเป็นปีที่มีการพลิกโฉม “ระบบบริการสุขภาพปฐมภูมิ” ของประเทศไทยครั้งใหญ่ เมื่อมีการถ่ายโอนภารกิจสถานีอนามัยฯ และ รพ.สต. จำนวน 3,264 แห่ง จากกระทรวงสาธารณสุข (สธ.) ไปยัง ‘ท้องถิ่นที่มีความพร้อม’ ให้เข้ามารับไม้ต่อในการบริหารจัดการ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็น องค์การบริหารส่วนจังหวัด (อบจ.) การดำเนินงานในครั้งนี้ เป็นไปตาม พ.ร.บ.กำหนดแผนและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2542 และแผนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2551 และเปิดช่องให้ อบจ. สามารถ “จัดระบบบริการสุขภาพปฐมภูมิ” ได้ตาม พ.ร.บ.ระบบสุขภาพปฐมภูมิ พ.ศ. 2562 ซึ่งถือเป็นภารกิจใหม่ที่ยังไม่เคยปรากฏในอำนาจ และหน้าที่ของ อบจ. มาก่อน แม้ปัจจุบันในปี 2567 จะมีการถ่ายโอนสถานีอนามัยฯ และ รพ.สต. ไปยัง อบจ. แล้ว 4,27