เวนิสเดินตามทอยมาถึงหน้ารั้วบ้านแล้วคว้าแขนเธอไว้ ทอยหันมาต่อว่าทั้งน้ำตา เวนิสเองก็ตำหนิทอยที่ดีแต่โทษคนอื่น มองเรื่องที่ตัวเองทำลงไปบ้าง มันถูกต้องเหรอ ทอยตวาดว่าจะถูกจะผิดก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับเขา
“ใช่ ถ้าแกไม่ใช่คนที่ฉันเคยรักมาก่อน แล้วเฮียก็เหมือนพี่ชายคนหนึ่งของฉัน ฉันทนไม่ได้หรอกนะ ที่ต้องเห็นคนที่ฉันรักลอบทำร้ายกันลับหลัง”
“เออ..ฉันมันเลว แต่ฉันไม่ได้ขอให้แกมารักฉัน เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ให้มันจบไปพร้อมกับรายการนี่แหละ ต่อไปแกไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันอีก เข้าใจมั้ย” พูดจบทอยจะเดินออกจากบ้านไป
“แกไม่รู้เหรอว่าเฮียรักคุณดาว เขารักกันนะทอย” เวนิสพยายามเตือนสติ
ทอยหันมาจ้องหน้าเวนิส น้ำตานองหน้า
“ยอมรับความจริงเถอะวะ เหมือนอย่างฉัน ที่ยอมรับว่าแกไม่ได้รักฉัน ฉันถอยแล้วก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้”
“ฉันไม่ใช่คนรักง่ายหน่ายเร็วอย่างแก ฉันจริงจัง รักก็คือรัก จะให้ฉันเลิกรักใครง่ายๆ อย่างแก ฉันทำไม่ได้หรอกนะ”
“แล้วถ้าฉันยังทู่ซี้รักแกอยู่ถึงวันนี้ จะเปลี่ยนใจแกให้มารักฉันได้มั้ยล่ะ” เวนิสย้อน จ้องหน้าทอยเขม็ง “ฉันรู้คำตอบแกดีว่าไม่มีทาง เฮียก็เหมือนกัน”
ทอยเจ็บมากกับคำพูดแทงใจดำขนาดนี้ ก่อนสะบัดหน้าพรืดเดินออกไปจากบ้านไปที่รถมอเตอร์ไซค์ ขึ้นคร่อมรถสวมหมวกกันน็อค
“ตกลงแกจะไม่ยอมหยุดแค่นี้ใช่มั้ย” เวนิสเดินตามมาถาม
ทอยหันมาจ้องหน้าเวนิส แววตาเข็งกร้าวอยากเอาชนะก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไปเลย
“นี่มันทอมบอยหรือนางอิจฉากันแน่วะ” เวนิสถอนใจอย่างหนักใจมาก
ด้านชิดดาวบอกเต็งว่าพอทราบเรื่องจากเวนิสแล้ว และที่ไม่บอกเขาเพราะไม่อยากปรักปรำใคร แต่ก็พยายามบอกอยู่กลายๆ เหมือนกันเรื่องที่กาโม่หายไปเมื่อเช้า เต็งผิดหวัง นึกไม่ถึงว่าทอยจะเป็นได้ขนาดนี้
“ไม่งั้นเขาจะว่าความรักทำให้คนตาบอดเหรอคะ มันทำให้เราทำอะไรลงไป โดยที่ไม่มีเหตุผลได้เสมอ”
“ครับ เป็นได้ทั้งพลังด้านบวกและด้านลบ” เต็งถอนใจ มองชิดดาวแล้วถามขึ้นมา “คุณดาวมาหาผมมีอะไรรึเปล่าครับ”
“มีค่ะ” ชิดดาวก้มหน้านิ่ง มีน้ำตารื้นขึ้นมา “ดาวไม่อยากวิ่งหนีปัญหา หลอกตัวเองอีกต่อไปแล้ว”
เต็งนั่งฟังเงียบๆ อยากสนใจอยากรู้มาก
“ดาวจะไม่คิดถึงใจคนอื่น มากกว่าใจของตัวเองอีกแล้ว” ชิดดาวร้องไห้สะอื้น จนต้องหยุดพูดก่อน “คุณเปิดใจ จริงใจกับดาวมาตลอด มีแต่ดาวที่ไม่เคยปริปากพูดอะไรสักคำ”
เต็งทำอะไรไม่ถูก เก้ๆ กังๆ อยากเข้าไปจับมือก็กลัวจะทำให้ชิดดาวอึดอัดและไม่พูดต่อ หันซ้ายหันขวาเลยได้แต่ดึงทิชชู่ส่งให้ชิดดาวซับน้ำตา
“ดาวไม่ควรปล่อยให้เรื่องดีๆ มันจบไปอย่างน่าเสียดายเหมือนกับรายการของคุณ” ชิดดาวซับน้ำตาแล้วเงยหน้ามองเต็ง “ถ้าดาวคือกำลังใจ ที่จะทำให้คุณลุกขึ้นสู้ได้อีกครั้ง ดาวก็พร้อมที่จะอยู่ข้างๆ คุณ”
ชิดดาวพูดต่อไม่ออก ร้องไห้ออกมาแทน เต็งคุกเข่าลงกับพื้นข้างหน้าชิดดาว มองเธอสีหน้าแววตาอ้อนวอน
แต่งงานกับผมนะคุณดาว”
ชิดดาวปล่อยโฮออกมา คุกเข่าลงสวมกอดเต็งเอาไว้แน่น เต็งกอดปชิดดาวเอาไว้อย่างดีใจที่สุด เวลาต่อมาเต็งก็พาชิดดาวมาพบงามพิศเพื่อแจ้งข่าวให้ทราบ ด้วยถือว่างามพิศเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายชิดดาวที่อาวุโสที่สุด จากนั้นเต็งค่อยไปคุยกับพ่อแม่ให้มาสู่ขออย่างเป็นทางการอีกที ส่วนฤกษ์แต่งงาน ชายหนุ่มขอเป็นฤกษ์สะดวก พร้อมเร็วที่สุดเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น
งามพิศยินดีกับทั้งคู่และอวยพรให้ชิดดาว ลูกกวาดพลอยดีใจไปด้วย ระหว่างนั้นทอยโทร.เข้ามา เธอจึงเลี่ยงออกมารับสาย โวยวายด่าเวนิสด้วยความโกรธจัด ลูกกวาดขอโทษแทนเวนิส แต่ไม่วายติงว่าทอยทำจริงๆ ไม่ใช่เหรอ ทอยยิ่งโมโหหนัก หาว่าลูกกวาดเห็นผัวดีกว่าเพื่อน ถึงขั้นพลั้งปากพูดจาทำร้ายจิตใจออกไป
ลูกกวาดเสียใจที่เพื่อนพูดแบบนี้ ทอยเองก็รู้สึกผิดที่พูดอะไรออกไปอย่างไม่ยั้งคิด ลูกกวาดตัดสินใจบอกทอยเรื่องที่เต็งกับชิดดาวจูงมือกันมาหางามพิศเพื่อคุยเรื่องแต่งงาน และอยากให้ทอยทำใจ ทอยทนฟังไม่ได้ ตัดสายทิ้งไปเลย สีหน้าแววตาดื้อรั้นไม่ยอมแพ้
กาโม่แอบใช้มือถือคุณหลวงโทร.หาทอยเพราะอยากรู้ว่าตนเองกลับบ้านได้หรือยัง ทอยที่กำลังโกรธเต็งกับชิดดาวอยู่ สั่งกาโม่ให้อยู่ที่บ้านคุณหลวงต่อ พร้อมเป่าหูว่าเต็งกับชิดดาวกำลังจะแต่งงานกัน ไม่ช้ากาโม่จะต้องถูกส่งตัวกลับไปอยู่พ่อกับแม่แน่นอน กาโม่ทั้งกลัวและเสียใจ ทอยกำชับว่าต่อไปให้คอยทำตามที่เธอสั่งเพียงอย่างเดียว
เต็งขับรถมาส่งชิดดาวที่บ้าน เจอปั๊มยืนรออยู่หน้าบ้าน ปั๊มกลัวจะเกิดปัญหาเลยรีบบอกว่ามาลาชิดดาวเฉยๆ เต็งลงมาลาปั๊มแล้วก็กลับบ้านเพื่อเปิดโอกาสให้ทั้งคู่คุยกันตามลำพัง ชิดดาวบอกปั๊มเรื่องที่เต็งขอเธอแต่งงาน ปั๊มเสียใจแต่ก็ยินดีกับชิดดาว ย้ำว่าต้องเชิญเขามางานแต่งด้วย ชิดดาวกอดลาปั๊มด้วยความซึ้งใจในมิตรภาพที่เขามีให้เธอ
ละอองจะออกงานเลยให้ช่างแต่งหน้าให้ ช่างเลยถือโอกาสเอารูปโต้กับหนมอบที่เพื่อนแอบถ่ายไว้ที่สนามบินให้ดู ละอองดูรูปด้วยสีหน้าเฉยๆ ไม่สนใจ ส่วนกาโม่กลัวไม่กล้านอนที่ห้องใต้หลังคาคนเดียว เลยแอบย่องมาหาคุณหลวงในห้อง คุณหลวงไล่กาโม่ขึ้นไปนอนที่เดิมเพราะกลัวพ่อแม่จะจับได้ กาโม่ขอร้องคุณหลวงให้ขึ้นไปส่งเพราะไม่กล้าไปคนเดียว ระหว่างที่เด็กทั้งสองกำลังจะย่องออกมา ก็เจอเข้ากับน้องหนูพอดี
น้องหนูตกใจเมื่อเห็นกาโม่ ก่อนจะรีบพาขึ้นมาส่งบนห้องใต้หลังคา ซักไซ้จนรู้ว่ากาโม่หนีออกจากบ้าน กาโม่แปลกใจว่าน้องหนูขึ้นมาบนบ้านทำไม ขโมยของเหรอ น้องหนูตกใจมากจนดูมีพิรุธ เอ็ดกาโม่เป็นการใหญ่ที่กล่าวหาเธอ พลางสั่งห้ามไม่ให้พูดแบบนี้ให้ใครฟัง กาโม่รับปาก
น้องหนูถามว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ กาโม่บอกไม่รู้ น้องหนูเปรยๆ อย่างแปลกใจที่ลุงกาโม่ไม่ตามหา คงดื้อมากล่ะสิ ลุงถึงตัดหางปล่อยวัด กาโม่โกรธที่น้องหนูว่า แต่พอน้องหนูจะออกจากห้องก็รีบขอร้องให้นอนด้วยกัน น้องหนูถามจะให้นอนที่ไหน สุดท้ายก็ยอมนั่งอยู่เป็นเพื่อนจนกว่ากาโม่จะหลับ
ด้านเต็งอดที่จะเป็นห่วงกาโม่ขึ้นมาไม่ได้ว่าจะนอนหลับหรือเปล่าคืนนี้ ชิดดาวโทร.มาถามข่าวเลยรู้ว่ากาโม่ยังไม่กลับ แต่ก็สบายใจได้ว่ากาโม่อยู่บ้านข้างๆ เต็งบอกกาโม่ขี้กลัว นอนคนเดียวได้ที่ไหน ต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะหลับทุกคืน ชิดดาวปลอบให้สบายใจว่าตอนนี้อาจจะเล่นกับคุณหลวงสนุกกันใหญ่ก็ได้
“หรือไม่ก็ร้องไห้อยู่” เต็งบอกอย่างกังวล
น้องหนูหงุดหงิดที่กาโม่ยังไม่หลับสักทีเพราะอยากกลับไปนอนที่ห้องตนเองแล้ว กาโม่ร้องไห้งอแงขึ้นมา น้องหนูดุให้เงียบและสุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะพากาโม่มาส่งบ้าน ขณะเดียวกันเต็งก็ทนคิดถึงหลานไม่ไหว รีบมาที่บ้านคุณหญิง เจอน้องหนูกับกาโม่เข้าพอดี
กาโม่โผเข้ากอดเต็งอย่างดีใจ น้องหนูรีบไล่ทั้งคู่กลับบ้าน เต็งบอกาโม่ว่ามีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยนะ กาโม่หน้าจ๋อย ท่าทีกลัวๆ พอกลับถึงบ้าน เต็งถามกาโม่ด้วยสีหน้าจริงจังว่ารู้ตัวใช่มั้ยว่าทำผิด กาโม่พยักหน้ารับจ๋อยๆ เต็งเองก็ยอมรับว่าทำผิด เขาไม่ควรใจร้อนตีกาโม่แรงๆ แบบนั้น
“ลุงเสียใจมากรู้มั้ยกาโม่ กาโม่ยกโทษให้ลุงด้วยนะที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ลุงสัญญาว่าจะไม่ทำอีก”
กาโม่ค่อยยิ้มออก
“ถ้ากาโม่ไม่ดื้อ”
กาโม่ยิ้มเจื่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะมีสีหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้นมา
“งั้นถือว่าหายกัน”
“ง่ายเกินไปมั้ย” เต็งมองหน้ากาโม่ สอนอย่างจริงจัง “กาโม่ฟังลุงนะ กาโม่จะโกรธ จะไม่พอใจลุงแค่ไหน ก็ไม่ควรหนีออกจากบ้าน มันเป็นการตัดสินใจของคนไม่ฉลาด ถ้ากาโม่ติดนิสัยแบบนี้ อีกหน่อยกาโม่ก็จะต้องหนีปัญหาไปตลอดชีวิต”
“เด็กๆ อาดาวต้องหนีออกจากบ้านเหมือนกาโม่แน่ๆ” กาโม่พูดขึ้นมา
“กาโม่ไปแขวะอาดาวเขาทำไม เขาไม่เกี่ยวเลย”
“แขวะคืออะไร” กาโม่งงๆ
“ช่างเถอะ แล้วเราไปรู้เรื่องอาดาวเขาได้ยังไง ลุงไม่เคยเล่าให้กาโม่ฟังเลยนี่นา แอบฟังลุงคุยกับอาดาวเหรอ”
กาโม่ส่ายหน้า หลบตา เต็งคิดๆ แล้วก็พอจะเดาได้ ถามอาทอยเล่าให้ฟังใช่มั้ย กาโม่ไม่ตอบ ก้มหน้านิ่ง เต็งจับหน้ากาโม่ให้เงยขึ้นมา คาดคั้นให้บอกความจริง กาโม่พยักหน้ารับ เต็งสูดลมหายใจตั้งสติก่อนที่จะพูด
“ฟังลุงนะกาโม่ หลังจากวันนี้ไป เลิกติดต่อกับอาทอยได้แล้ว”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็เพราะอาทอยไม่…” เต็งชะงัก ฉุกคิดว่าไม่ควรพูดความจริงกับกาโม่ “เอาเถอะ จากวันนี้ไปอาทอยจะไม่มาบ้านเราอีกแล้ว”
“ทำไมล่ะครับ” กาโม่สีหน้าสงสัยมาก
“รายการลุงเลิกทำไปแล้ว อาทอยออกไปทำงานที่อื่น เขาไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนกาโม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว”
“อาดาวจะเข้ามาอยู่บ้านเราแทนใช่มั้ยครับ” กาโม่ถามอย่างสงสัยแกมกังวล
เต็งมองหน้ากาโม่ ตัดสินใจยังไม่พูด ค่อยเป็นค่อยไป ตัดบทว่าเรื่องอาดาวค่อยคุยกันพรุ่งนี้ แล้วก็ไล่กาโม่ขึ้นไปนอนเพราะดึกมากแล้ว กาโม่รับปากจ๋อยๆ เต็งจับบ่าทั้งสองข้างของกาโม่ จ้องหน้า พูดอย่างจริงจัง
“สรุป..วันนี้ลุงขอกาโม่ 2 ข้อ คือหนึ่ง..ห้ามหนีออกจากบ้านอีก ถ้ามีครั้งต่อไป ลุงจะลงโทษสถานหนักเลย เข้าใจมั้ย”
“ครับ”
“ข้อสอง…ห้ามโทร.หาอาทอยอีก”
“ถ้าอาทอยโทรหากาโม่ล่ะ” กาโม่ถามอย่างสงสัย
“กาโม่ไม่มีโทรศัพท์มือถือ อาทอยติดต่อกาโม่ได้แค่เบอร์บ้านเราเท่านั้น เพราะฉะนั้นถ้าอาทอยโทร.มา ให้ลุงคุยเอง เข้าใจมั้ยครับ” เต็งย้ำกำชับ
กาโม่รับคำ เต็งมองหน้าหลานแล้วถามว่ารักลุงมั้ย กาโม่บอกรัก
“ลุงก็รักกาโม่มาก เพราะฉะนั้นลุงสอนอะไร เตือนอะไร ขออะไร กาโม่ต้องเชื่อลุงและทำตามที่ลุงขออย่างเคร่งครัด ตกลงมั้ย”
กาโม่รับคำ สีหน้าซึมๆ เต็งยิ้มแล้วก็ขอกอด กาโม่เดินเข้ามากอดเต็งเอาไว้ สองลุงหลานกอดกันแน่น จากนั้นเต็งอุ้มกาโม่เพื่อพาไปส่งที่ห้องนอน กาโม่ซบหน้าหลับตากับบ่าเต็งด้วยความรักมากและรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยที่สุด
///////////////
คลิกย้อนอ่าน
