พระครูวินัยรสฤดี วัดบ้านนางใย

คอลัมน์ อริยะโลกที่ 6

พระครูวินัยรสฤดี วัดบ้านนางใย – “พระครูวินัยรสฤดี” หรือ “หลวงปู่พระสมุห์ดี” วัดบ้านนางใย ต.ตลาด อ.เมือง จ.มหาสารคาม เป็นพระเถระชื่อดังสืบสายธรรมจาก “หลวงปู่พิมพ์” หรือ “พระครูโยคีอุทัยทิศ” แห่งวัดบ้านนางใย

เป็นศิษย์เอกได้รับการถ่ายทอดวิทยาคมจากหลวงปู่พิมพ์อย่างครบถ้วนรอบด้าน

ได้รับการบอกเล่าจากญาติโยมชาวบ้านนางใย ทราบว่า มีนามเดิมว่า ดี ชมพูพาน เกิดปี พ.ศ.2420 ณ บ้านนางใย ต.ตลาด อ.เมือง จ.มหาสารคาม

ชีวิตในวัยเยาว์ ช่วยงานไร่ งานนา ครอบครัวด้วยความขยันขันแข็งตามวิถีชีวิตของชาวชนบทอีสาน เมื่ออายุได้กว่าสิบปี ด้วยความที่มีจิตใจโน้มเอียงเข้าหาพระธรรมจึงขอให้โยมบิดานำท่านไปบรรพชา เป็นสามเณรที่วัดบ้านนางใย

เมื่ออายุ 20 ปีบริบูรณ์ เข้าพิธีอุปสมบท โดยมีพระครูโยคีอุทัยทิศ หรือหลวงปู่พิมพ์ เป็นพระอุปัชฌาย์

ภายหลังอุปสมบท ได้อยู่จำพรรษาที่วัดบ้านเกิด เนื่องจากวัดนางใยในสมัยนั้นเป็นสำนักเรียนใหญ่ และวัดอยู่ในความอุปการะของพระเจริญราชเดช (ผอุ่น ภูวตานนท์ ณ มหาสารคาม) เจ้าเมืองคนที่ 3

มุมานะศึกษาพระปริยัติธรรม มูลกัจจายน์ เรียนหนังสือไทย อักขระโบราณ จนมีความชำนาญ

ต่อมาได้รับการแต่งตั้งเป็นครูสอนพระปริยัติธรรม ประจำสำนักเรียนวัดบ้านนางใย

นอกจากนี้ยังมีความสนใจในด้านวิทยาคม ฝากตัวเป็นศิษย์กับพระครูโยคีอุทัยทิศ ซึ่งเป็นพระอุปัชฌาย์

พระครูโยคีอุทัยทิศ มีเมตตาถ่ายทอดวิทยาคมให้จนหมดสิ้น โดยเฉพาะด้านแคล้วคลาด เมตตามหานิยมและกันบ้านกันเมือง

ต่อมาได้รับการแต่งตั้งเป็น พระสมุห์ ฐานานุกรมของพระครูโยคีอุทัยทิศ

พ.ศ.2465 พระครูโยคีอุทัยทิศ ถึงแก่มรณภาพ

พระสมุห์ดี เป็นพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ มีเมตตาธรรมสูง มุ่งวิปัสสนากัมมัฏฐาน ครองตนอยู่ในผ้ากาสาวพัสตร์อย่างสมถะเสมอต้นเสมอปลาย เจริญรอยตามพระครูโยคีอุทัยทิศ ทำให้มีชื่อเสียงโด่งดัง

มีวัตรปฏิบัติเป็นประจำภายหลังออกพรรษา คือ การออกธุดงค์ไปตามป่าเขาลำเนาไพรหลายแห่งในภาคอีสาน เพื่อแสวงหาความวิเวก

ต่อมาได้รับการยกย่องว่าเป็นพระกัมมัฏฐาน ที่กราบไหว้ได้อย่างสนิทใจ ในแต่ละวันจะมีญาติโยมจากทั่วสารทิศมากราบนมัสการ รับฟังธรรมอย่างล้นหลาม

ต่อมาได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดบ้านนางใย เป็นพระอุปัชฌาย์

นอกจากนี้ยังได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระครูสัญญาบัตรที่ พระครูวินัยรสฤดี และได้รับตำแหน่งเป็นเจ้าคณะอำเภอเมืองมหาสารคาม

ช่วงบั้นปลายของชีวิต สังขารหลวงปู่เริ่มโรยรา สุดท้ายหลวงปู่ได้มรณภาพอย่างสงบ ด้วยโรคชรา ในปี พ.ศ.2493

สิริอายุ 73 ปี พรรษา 53