เมล็ดที่ยอมเน่า เพื่อให้เกิดชีวิตใหม่ที่สวยงาม
คนเราไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยแค่ทรัพย์สินเงินทอง เพราะสิ่งเหล่านี้ให้ความสุขกับคนไม่ได้ แต่การมี “ความสัมพันธ์” กับคนรอบข้างเป็นสิ่งที่ทำให้มีชีวิตต่อได้
หลายครั้งที่เรามักใช้ชีวิตโดยตั้งเป้าให้ไปถึงความร่ำรวยและประสบความสำเร็จ คิดว่าถ้าไปยืนอยู่ในจุดนั้นแล้วจะทำให้มีความสุข โดยมีเพียงใจที่มุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว
จากการที่ผมได้พบปะกับผู้คนมากมาย ทำให้ได้เห็นว่าคนยุคนี้ขาดเรื่อง “ความสัมพันธ์” คือ สนใจแค่ตัวเอง บางคนหน้าที่การงานดี การศึกษาดี หรือมีเงินเยอะ แต่หากไม่มีความสัมพันธ์กับคนรอบข้างเลย หรือไม่ขอความช่วยเหลือจากใคร คนนั้นก็อ่อนแอลงและโดดเดี่ยว
ครั้งนี้ผมขอยกตัวอย่าง ชีวิตนักศึกษาที่ชื่อ “เกม” เธอเป็นคนที่ชอบเงินมาก และคิดไว้ว่าจะขยันทำงานหาเงินให้ได้มากที่สุด ระหว่างที่เรียนมหาวิทยาลัย
ส่วนคุณพ่อของเกมท่านเป็นคนที่ขยันครับ ไม่เคยหยุดทำงานเลย ทั้งขายของ เลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่ ทำนา หรือเก็บของเก่า ต่างคนก็ต่างคิดว่าความสุขของตัวเองคือ การทำงานมีเงินเก็บเยอะๆ แต่เป้าหมายนี้กลับไม่ได้ให้ความสุขอย่างที่คิดครับ เพราะหากเป็นความสุขจริงคุณพ่อคงไม่ตัดสินใจฆ่าตัวตาย!
ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่เกมรับปริญญาพอดี!
เธอเล่าว่าครั้งสุดท้ายที่คุยกับคุณพ่อคือ 9 เดือน ก่อนรับปริญญา และระหว่างนั้นเธอก็ใช้ชีวิตเที่ยวเล่นกับเพื่อนโดยไม่คิดอะไร เห็นได้ชัดเจนเลยว่า การใช้ชีวิตที่ผ่านมาระหว่าง พ่อกับลูก ห่างเหินกันมากเพียงไร ต่างคนมุ่งแต่หาเงิน สุดท้ายในใจก็โดดเดี่ยวและไม่มีความสุข
ส่วนข้อมูลเกี่ยวกับคุณพ่อว่า ชอบหรือไม่ชอบอะไร เธอเองก็ไม่รู้อะไรเลยครับ ที่ผ่านมาทั้งสองแทบไม่พูดคุยกัน ไม่มีการแสดงความรักต่อกัน เพราะไม่คิดว่าจะมีต้องใครคนหนึ่งจากโลกนี้ไป
แน่นอนว่าทุกความสูญเสียเป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจ แต่หากเราได้เรียนรู้การใช้ชีวิตใหม่จากการสูญเสียนั้น ผมว่าก็น่าขอบคุณครับ
ผมจึงได้แบ่งปันเรื่องโลกของจิตใจให้เธอฟังว่า การเสียคุณพ่อไปก็เปรียบเสมือน เมล็ดพันธุ์ที่ตกลงบนดิน ชีวิตใหม่จะเติบโตขึ้นมาได้ เมล็ดพันธุ์นั้นต้องเน่าเสียก่อน ภายหลังจึงมีต้นอ่อนออกมา เมล็ดพันธุ์ที่เน่านี้ก็คือ การเสียชีวิตของคุณพ่อที่เสียสละ เพื่อให้ใจของลูกได้เก็บคนอื่นอยู่ในใจบ้าง
ไม่ใช่ว่าการมีเป้าหมายในชีวิตเป็นสิ่งที่ผิดนะครับ แต่อย่าลืมว่าสิ่งที่ทำให้มีความสุขไม่ใช่มีเพียงแค่เป้าหมายนั้น เพราะต่อให้เป้าหมายนั้นสำเร็จ แต่ไม่มีคนรอบข้างร่วมยินดีด้วย สุดท้ายก็โดดเดี่ยว
เราต้องรู้จักใส่ใจเรื่อง “ความสัมพันธ์” กับคนรอบข้างด้วย เพราะคนเกิดมาเพื่อพึ่งพากัน อยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียวไม่ได้
เหมือนกับเกมที่วันรับปริญญาควรจะเป็นวันที่ดีใจที่สุด มีพ่อแม่ร่วมดีใจ แต่ความสำเร็จนั้นก็ไม่ได้เป็นความสุขอะไรเลยเมื่อไม่มีคุณพ่ออยู่ข้างๆ
เมื่อเกมได้เห็นว่าตัวเองใช้ชีวิตมาผิด และสามารถมองเห็นความสำคัญของ “ความสัมพันธ์” ได้ เธอจึงเริ่มแสดงความรักและพูดคุยกับคนในครอบครัวมากขึ้น เป็นจิตใจที่เติบโตอย่างสวยงาม ซึ่งการเปลี่ยนแปลงนี้ถึงแม้จะแลกมาด้วยชีวิตของคนๆ หนึ่ง แต่ก็ทำให้อีกคนหนึ่งได้รับชีวิตใหม่ ซึ่งเป็นชีวิตที่นึกถึงคนอื่นได้ ก็เป็นสิ่งที่น่าขอบคุณมากครับ
ดร.(กิตติมศักดิ์) ฮักเชิล คิม
ผู้ก่อตั้งมูลนิธิเยาวชนสัมพันธ์นานาชาติ ประจำประเทศไทย
[email protected]
