คอลัมน์ วิเคราะห์การเมือง
คำสั่งหัวหน้าคสช.ฉบับที่ 5/2560 ไม่เพียงแต่อ้างอิงและนำเอามาตรา 44 มาใช้ในกรณีของ พระเทพญาณมหามุนี อย่างเด่นชัด
หากแต่ยังกำหนดให้เป็นงานของ “ดีเอสไอ”
นั่นหมายความว่า พ.ต.อ.ไพสิฐ วงศ์เมือง อธิบดีกรมสอบสวนคดีพิเศษ ต้องรับผิดชอบในฐานะเป็น “ผู้บัญชาการ” อย่างเต็มร้อย
กำลัง “ตำรวจ” ที่เข้าไปเสมอเป็นเพียง “หน่วยสนับสนุน”
กำลัง “ทหาร” จากกองพลปืนใหญ่ต่อสู้อากาศยาน (พล.ปตอ.) ก็เสมอเป็นเพียง “หน่วยสนับสนุน” และจำกัดพื้นที่อยู่ “รอบนอก”
จึงไม่ปรากฏเงาร่างของ พล.ต.อ.ศรีวราห์ รังสิพราหมณกุล
เพราะว่าคนที่ออกหน้าในฐานะตัวแทนของสำนักงานกองบัญชาการตำรวจแห่งชาติ คือ พล.ต.ท.ชาญเทพ เสสะเวช ผู้บัญชาการตำรวจภูธร ภาค 1
สปอตไลต์จึงฉายจับไปยัง “ดีเอสไอ”
กล่าวในแง่โครงสร้างของการบริหารจัดการ ความจริงแล้วงานจับ พระเทพญาณมหามุนี นั้น “ดีเอสไอ” รับผิดชอบมาตั้งแต่ต้น
เดือนมิถุนายน 2559 ก็เป็นเช่นนี้
แม้กระทั่งการขอ “หมายค้น” เป็นครั้งที่ 2 ในเดือนธันวาคม 2559 ก็อยู่บนหลักการที่เป็นงานของ “ดีเอสไอ” เหมือนกัน
ที่เห็นเงาร่าง พล.ต.อ.ศรีวราห์ รังสิพราหมณกุล ก็มิใช่ “ตัวหลัก”
เพียงแต่สื่ออาจมักคุ้นกับหน้าของ พล.ต.อ.ศรีวราห์ รังสิพราหมณกุล อาจเป็นเพราะบทบาทของตำรวจดำเนินไปอย่างคึกคักในฐานะเจ้าของพื้นที่และโดยเฉพาะในการวางแผนผ่านการประชุม แสงแห่งสปอตไลต์จึงฉายจับ พล.ต.อ.ศรีวราห์ รังสิพราหมณกุล
ปฏิบัติการในเดือนกุมภาพันธ์ 2560 จึงมีการปรับแผน
การปรับแผนอย่างมีนัยสำคัญเป็นอย่างมากก็คือ การนำเอามาตรา 44 มาเป็นเครื่องมือนอกเหนือไปจากการได้ “หมายค้น”
คนที่กำกับดูแลอีกทอดหนึ่ง คือ กระทรวงยุติธรรม
สายการบังคับบัญชาของปฏิบัติการครั้งนี้ คือ สายการบังคับบัญชาระหว่างรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรมกับอธิบดีกรมสอบสวนคดีพิเศษ
คือ นายสุวพันธุ์ ตันยุวรรธนะ กับ พ.ต.ท.ไพสิฐ วงศ์เมือง
เราจึงเห็นการลดบทบาทลงของ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ รวมถึงการลดบทบาทลงของ พล.ต.อ.จักรทิพย์ ชัยจินดา และ พล.ต.อ.ศรีวราห์ รังสิพราหมณกุล
ที่ปรากฏในพื้นที่ล้วนแล้วแต่มาจาก “ดีเอสไอ”
หากปฏิบัติการในเดือนกุมภาพันธ์ประสบความสำเร็จ จับตัว พระเทพญาณมหามุนี ได้คาหนังคาเขา
นั่นหมายถึงผลงานและความสำเร็จของ “กรมสอบสวนคดีพิเศษ” นั่นหมายถึงผลงานและความสำเร็จของกระทรวงยุติธรรมล้วนๆ
ผลงานนี้ย่อมทำให้ “มาตรา 44” คงความศักดิ์สิทธิ์
