สภาวะอันบ่งชี้ถึง “ความไม่แน่นอน” ของโรดแม็ป “การเลือกตั้ง” ไม่ว่าจะสะท้อนผ่าน นายวิษณุ เครืองาม ไม่ว่าจะสะท้อนผ่าน พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ
ก่อให้เกิด “นัยประหวัด” ไปยัง นายบวรศักดิ์ อุวรรณโณ
คงจำกันได้ว่าเมื่อได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งเป็นสมาชิกสภาปฏิรูปแห่งชาติ หรือสปช. ท่าทีของนายบวรศักดิ์ อุวรรณโณ คึกคักอย่างยิ่ง
เพราะนี่คือ บำเหน็จรางวัลอันได้จากการร่วม “เป่านกหวีด”
ยิ่งเมื่อได้รับเลือกและแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งเป็นประธานคณะกรรมาธิการยกร่างรัฐธรรมนูญท่าทีของ นายบวรศักดิ์ อุวรรณโณ ก็ยิ่งโอ่อ่า สง่างามด้วยความมั่นใจ
แต่พอถึงเดือนกันยายน 2558 กลับไม่เป็นเช่นนั้น
ทั้งนี้ เนื่องจากเมื่อถึงเดือนกันยายน 2558 ร่างรัฐธรรมนูญที่ นายบวรศักดิ์ อุวรรณโณ ทำหน้าที่กำกับและยกร่างหวังจะสร้างปรากฏการณ์ใหม่ทางการเมืองต่อจากรัฐธรรมนูญ พ.ศ.2540
ก็ถูกคว่ำจากที่ประชุม สปช.
แม้จะมีเบาะแสและระแคะระคายแสดงออกมาให้สัมผัสได้บ้างก่อนหน้านี้ แต่ นายบวรศักดิ์ อุวรรณโณ และ สปช.จำนวนหนึ่งก็มากด้วยความมั่นใจ ไม่คิดว่าจะมี “มติลับ” จาก คสช.ให้ “คว่ำ”
สถานการณ์ในเดือนกันยายน 2558 จึงสร้างความปวดร้าวให้กับ นายบวรศักดิ์ อุวรรณโณ อย่างลึกซึ้ง และเมื่อผ่านการขบคิด ไตร่ตรองอย่างรอบคอบและรัดกุมก็สรุปออกมาอย่างรวบรัดถึงความเป็นมาของมตินั้นว่า
“เขาอยากอยู่ยาว”
เมื่อการยกร่างจากคณะกรรมาธิการชุดของ นายบวรศักดิ์ อุวรรณโณ ตกอยู่ในมือของคณะกรรมการร่างรัฐธรรมนูญชุด นายมีชัย ฤชุพันธุ์
เจตนา “อยากอยู่ยาว” ก็ยิ่งแจ่มชัด
ไม่เพียงแต่แจ่มชัดผ่าน 250 ส.ว. “ลากตั้ง” ไม่เพียงแต่แจ่มชัดผ่านกระบวนการเลือกตั้งส.ส.อันไม่ต้องการให้พรรคการเมืองเข้มแข็ง หากยังแจ่มชัดผ่าน “คณะกรรมการยุทธศาสตร์แห่งชาติ”
และแจ่มชัดมากยิ่งขึ้นผ่านกระบวนการยกร่างพ.ร.บ.ประกอบรัฐธรรมนูญที่ทำให้กระบวนการเลือกตั้ง กระบวนการจัดตั้งพรรคการเมืองกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก ซับซ้อนซ่อนเงื่อน
แม้รัฐธรรมนูญจะบังคับใช้ตั้งแต่เดือนเมษายน 2560 แต่ก็ยังไม่มีอะไรแจ่มชัด
ความคลุมเครือต่อการปลดล็อกพรรคการเมือง ความคลุมเครืออันสะท้อนความไม่แน่นอนในเรื่องของการเลือกตั้งนั่นเองที่กำลังกลายเป็น “ปริศนา”
ตกลงว่าต้องการเลือกตั้ง หรือไม่ต้องการเลือกตั้ง
ตกลงว่าผู้มีอำนาจมีความมั่นใจในอำนาจ หรือเกรงว่ากระบวนการเลือกตั้งจะมีส่วนในการบั่นทอนอำนาจที่ได้มาเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557
ทุกอย่างล้วนดำเนินไปตาม “เขาอยากอยู่ยาว” ทั้งสิ้น
