วิเคราะห์การเมือง
เห็น “อาการ” อันมาจาก นพ.วรงค์ เดชกิจวิกรม แห่งพรรคประชาธิปัตย์ ต่อการขายข้าวสารของ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร แล้วก็เข้าใจ
เข้าใจและเห็นใจ
บทสรุปที่ว่า น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เป็น “ตัวการ” ทำให้เกิดสถานการณ์ปั่นป่วนในเรื่องราคา ไม่ว่าข้าวเปลือก ไม่ว่าข้าวสาร เหมือนกับ รุนแรง แข็งกร้าว
แต่ก็ธรรมดาอย่างยิ่งเมื่อออกจากคนของ “พรรคประชาธิปัตย์”
หากย้อนไปเปรียบเทียบกับเมื่อแรกที่ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เข้าดำรงตำแหน่งเป็นนายกรัฐมนตรี และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์ “ชัตดาวน์” กทม.
การวิพากษ์ โจมตี เช่นนี้ถือว่าแผ่วเบาอย่างยิ่ง
แผ่วเบาเมื่อเปรียบเทียบกับกรณี “โฟร์ ซีซั่น” แผ่วเบาเมื่อเปรียบเทียบกับความพยายามโยงคำว่า “อีโง่” เข้าไปยัง น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร
ถึงมิใช่แฟน “พรรคประชาธิปัตย์” ก็เข้าใจและเห็นใจ
มีความพยายามในการบดขยี้และบ่อนทำลายชื่อเสียงและเกียรติภูมิของ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร มาอย่างยาวนานอย่างยิ่ง
ตั้งแต่เข้าสู่สนามการเมืองในการเลือกตั้งเดือนกรกฎาคม 2554
ระยะเวลาหาเสียงเพียง 49 วันก็ทำให้ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร แปรสภาพจากนักธุรกิจคนหนึ่งไปสู่ตำแหน่งนายกรัฐมนตรีหญิงคนแรกของประเทศไทย
อาการกระบอกตาร้อนผ่าวจึงเกิดขึ้นเป็นธรรมดา
แม้จะเผชิญมรสุมอันเนื่องแต่มหาอุทกภัยซึ่งเท่ากับเป็นการต้อนรับน้องใหม่ นับแต่เดือนตุลาคมเรื่อยมาจนถึงเดือนธันวาคม 2554 แต่ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ก็สามารถตีกรรเชียงอยู่รอดปลอดภัย จึงจำเป็นต้องมีมาตรการ “ชัตดาวน์” ในอีก 2 ปีต่อมา
เท่ากับปูทางให้กับรัฐประหารในเดือนพฤษภาคม 2557
รัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557 เป้าหมายอยู่ที่ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร อย่างเป็นด้านหลัก ชะตากรรมแทบไม่แตกต่างไปจาก นายทักษิณ ชินวัตร พี่ชาย
การถอดถอนจึงเกิดขึ้น ตามมา
เท่านั้นยังไม่พอยังนำคดีอันเนื่องแต่จำนำข้าวเข้าไปยังศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง
เรียกว่าต้องทุบให้แหลกด้วยมาตรการกฎหมาย
เท่านั้นยังไม่พอ ยังไม่ทันที่คดีความจะมีคำพิพากษาออกมาก็มีคำสั่งทางปกครองดำเนินการเรียกเงินค่าชดเชยจำนวนไม่ต่ำกว่า 3.5 หมื่นล้านบาท
ถามว่าแล้ว น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ดับดิ้นหรือไม่
อาการอันออกมาจากพรรคประชาธิปัตย์ โดยเฉพาะ นพ.วรงค์ เดชกิจวิกรม แสดงออกอย่างเด่นชัด
แสดงออกเด่นชัดว่า น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ยังมีฤทธิ์มีเดช และยังอาศัย “น้ำเลี้ยง” จากปัญหาและวิกฤตอันเนื่องแต่ราคาข้าวของ “ชาวนา” มาชุบชีวิตชีวาขึ้นมาอีก
“อาการ” นี้จึงเท่ากับเป็นการดิ้นเร่าด้วยความหวาดกลัว
