WHERE WE BELONG ที่ตรงนั้น มีฉันหรือเปล่า
คอลัมน์ หนังเด่น
โดย… กฤษฏา
WHERE WE BELONG ที่ตรงนั้น มีฉันหรือเปล่า – จุดสนใจของหนังเรื่องนี้อยู่ที่ผู้แสดงนำ และผู้กำกับฯแม้ไม่อาจเรียกตัวเองว่าเป็นผู้ติดตามด้วยความหลงใหลใน BNK 48 แต่ผมก็ได้ดูหนังที่มีสมาชิกในวงแสดงนำ (หรือเป็นบุคคลในเรื่อง) ไปแล้ว 4 เรื่อง ภายในระยะเวลาไม่ถึง 2 ปี
เรื่องแรกคือ หนังสารคดีชื่อ BNK 48 Girls Don’t Cry ที่ถ่ายทอดเรื่องราวของสมาชิกวงผ่านบทสัมภาษณ์ เรื่องต่อมา โฮมสเตย์ ตามด้วย กระสือสยาม และล่าสุดก็คือ Where We Belong
ในส่วนของผู้กำกับฯ แม้ไม่สามารถเรียกตัวเองว่าเป็นผู้ติดตามงานของ คงเดช จาตุรันต์รัศมี แต่ก็มีโอกาสได้ดูงานกำกับฯ มาเกือบ ทุกเรื่อง เริ่มตั้งแต่ เฉิ่ม กอด แต่เพียง ผู้เดียว ตั้งวง และ Snap ดูเหมือนจะขาดไปเพียงแค่ เอวัง เรื่องเดียวเท่านั้น
สำหรับผม ผมเลือกให้ ตั้งวง เป็นงานชิ้นเอก และเป็นหนังไทย ที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งในทศวรรษ 2550 การมาทำงานในหนังเรื่องเดียวกันของวงมวลชนอย่าง BNK 48 กับผู้กำกับฯ ที่มวลชนไม่สนใจอย่าง คงเดช ทำให้เกิดความอยากรู้ว่าผลจะออกมา เป็นแบบไหน
ในด้านการมอบความเพลิดเพลินให้มวลชน โดยเฉพาะผู้ที่ชื่นชอบเจนนิส หนังสามารถทำได้อย่าง ครบถ้วน ทั้งการได้จ้อง ได้มอง และได้เห็นความสามารถทางการแสดง ส่วนด้านการเป็นผู้กำกับฯ ที่มวลชนไม่สนใจ อาจมองได้อีกมุมว่า คงเดช ก็ดูเหมือนว่าไม่ค่อยสนใจมวลชนเช่นกัน
ในแง่ของการสร้างเรื่องและตัวละคร Where We Belong ยังคงเป็นหนังที่มีโครงเรื่อง การลำดับเรื่อง และตัวละคร ตามแบบแผน เพียงแต่อาจสอดแทรกฉากในความคิดและจินตนาการ เดินเรื่องช้า และเน้นศึกษาบุคลิกลักษณะตัวละคร
ส่วนในฉากจบ ผมมองว่าเป็นการเปิดช่องทางให้คนดูได้ใช้ความคิดของตัวเอง เพื่อเติมคำตอบลงในช่องว่าง ฉากนี้ผมเติมว่า “เธอได้จากไปแล้ว” ซึ่งอาจจะเหมือนหรือแตกต่างจากคนอื่นหรือแม้แต่ต่างจากเจตนาของผู้กำกับฯ
แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ผมมองว่าจบอย่างนี้เป็นการใช้ความคิดสร้างสรรค์อย่างหนึ่ง อีกจุดที่น่าสนใจคือ การสร้างเรื่องให้ตัวละครมีความสัมพันธ์กับ “สถานที่” และ “คน” ณ เวลาหนึ่ง โดยเฉพาะในด้าน สถานที่ แม้มองระดับผิวเผินที่สุด ก็เป็นการเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองเล็กๆ ที่สวยและมีเสน่ห์
ภาพถนนในเมืองยามค่ำ ที่ดูเงียบเหงาเป็นภาพที่สวยงามภาพหนึ่ง อีกภาพที่น่าจดจำ เป็นภาพมุมสูงที่สองตัวละครนอนบนหาดทราย ผมถือเป็น “ช็อตเด่น” ทั้งความสวยและความหมาย
ไม่ใช่หนังที่ดูแล้วอิ่มใจ แต่มีบางอย่างตกค้างที่ทำให้ต้อง ครุ่นคิดถึง
