คอลัมน์ หลอน
นทธี ศศิวิมล
ที่โรงเรียนของเราเพิ่งเปิดอิงลิชโปรแกรมได้เมื่อปีที่แล้ว ตอนที่ฉันกำลังจะขึ้น ม.1 พอดี พวกพ่อๆ แม่ๆ เราเลยตื่นเต้นกันใหญ่ ใครพอมีตังค์ก็เลยพากันเอาลูกเข้าเรียนอิงลิชโปรแกรมกันหมดโดยไม่แคร์ว่าค่าใช้จ่ายจะเพิ่มขึ้นมากมายขนาดไหน
ฉันเองก็ได้เข้ามาเรียนอิงลิชโปรแกรมเหมือนกัน เรายังคุยกันในหมู่เพื่อนๆ เลยว่า ดูๆ ไปแล้วโปรแกรมภาคปกติกับอิงลิชโปรแกรม ดูไม่ค่อยต่างกันเลยเนาะ ดีกว่าแค่ได้เรียนห้องแอร์ กับเวลาเรียนภาษาอังกฤษก็จะมีครูฝรั่ง มาสอนแทนครูไทยแค่ นั้นเอง
ครูฝรั่งของเราเป็นครูผู้หญิง ชื่อโซอี้ หน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา ชอบร้องเพลง และชอบให้เด็กๆ เล่นเกม ครูโซอี้เป็นฝรั่งตัวเล็กๆ ผมสีน้ำตาลยาวเหยียด นิสัยสุภาพเรียบร้อย ดูไม่ค่อยเหมือนฝรั่งพวกนักท่องเที่ยวที่เราๆ เคยเห็น ก่อนที่ครูโซอี้จะมาที่นี่ เขาลือกันว่า เมื่อก่อนเคยมีครูฝรั่งที่โรงเรียนของเราอยู่คนนึงเหมือนกัน แต่เป็นครูผู้ชาย
ฉันกับเพื่อนๆ พากันชี้ดูบอร์ดของโรงเรียน ที่มีรูปพวกคุณครูทำกิจกรรมโรงเรียนหลายๆ อย่าง ติดมาหลายปีแล้วไม่ค่อยอัพเดต หนึ่งในรูปเหล่านั้นมีครูฝรั่งติดมาด้วยคนหนึ่ง เป็นผู้ชายผมสีทองเลยล่ะ รูปร่างสูงใหญ่ตรงกันข้ามกันครูโซอี้เลย กำลังยิ้มเหมือนหัวเราะโชว์ฟันขาว ขณะเล่นชักเย่อดึงเชือกอยู่เป็นคนสุดท้ายของแถว
“ชื่อครูบ๊อบเหรอท่าทางแกก็ดูเป็นคนใจดีออกเนาะ ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่สอนที่โรงเรียนเรา แล้วล่ะ” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น
“สอนได้ก็แปลกแล้วล่ะ” อีกคนตอบ “ครูคนนี้ตายไปแล้วอ่ะดิ เห็นเขาว่ากันว่าโดนหัวขโมยฆ่าตายในโรงเรียนนี่แหละตอนที่มานอนเวรที่โรงเรียนอ่ะ เมื่อก่อนโรงเรียนเขา มีจัดเวรให้ครูผู้ชายมานอนเวรเฝ้าโรงเรียนด้วยนะ แต่ว่าตั้งแต่ที่ครูบ๊อบถูกฆ่าตายไปนั่นก็ไม่มีการนอนเวรที่โรงเรียนกันอีกเลย จ้างรปภ.กะกลางคืนมาเฝ้าแทนแหละ”
“น่าสงสารจัง” เพื่อนคนแรกว่า “แต่เอ ครูคนนี้หรือเปล่าที่เขาลือกันว่าเป็นผีครูเวรที่ชอบเดินตรวจตามตึกเรียน”
“ใช่ พวกที่มาทำกิจกรรมกลางคืนเห็นกันบ่อย นี่ไงที่เขาถึงบอกกันว่าห้ามอยู่ทำกิจกรรมเกินสองทุ่ม หลังสองทุ่มลุงรปภ.ยังกลัวเลย ขนาดรีบปิดตึกแล้วก็ออกไปเฝ้า ที่หน้าโรงเรียนที่เดียวไม่ค่อยเข้ามาเดินตรวจอีก เพราะเจอผีครูบ๊อบนี่แหละ”
เราเงียบกันไปครู่หนึ่ง รูปครูบ๊อบที่บอร์ดเมื่อกี๊ยังดูใจดีอยู่เลยแท้ๆ ตอนนี้กลายเป็นดูหลอนๆ น่ากลัวไปซะได้ แล้วเราก็พากันจ้ำออกจากตรงนั้นทันทีโดยไม่ได้นัดหมาย
พูดถึงผีครูฝรั่งกันได้ไม่นาน ครูโซอี้คนน่ารักก็ลาออกไป มีครูผู้ชายคนใหม่มาแทน ชื่อครูเท็ด ครูเท็ดคนนี้ตัวสูงผมทอง ทำให้เรานึกถึงครูบ๊อบที่ตายแล้วขึ้นมาทันที ครูเท็ดคนนี้แรกๆ ก็ดูเงียบๆ แต่ผ่านไปสักสองสามเดือน ครูเท็ดก็เริ่มเข้มงวดและดุขึ้นทุกที ไม่ค่อยคุยเล่นเหมือนครูโซอี้คนน่ารักของเราเลย ครูเท็ดยังเคยตะคอกเพื่อนฉันในห้องเรียนจนร้องไห้ เพียงแค่เพราะว่าอ่านออกเสียงคำศัพท์ภาษาอังกฤษไม่ถูกใจครู เครียดกันจนหลายคนต้องไปบอกพ่อแม่ว่าไม่อยากเรียนอิงลิชโปรแกรมแล้วเพราะครูดุมาก
ตอนนั้นแม้แต่ฉันเองที่ไม่ค่อยมีปัญหากับครูเท็ด พอเห็นเพื่อนๆอยากย้ายโปรแกรมกันตัวเอง ก็เริ่มเขวๆ ไปเหมือนกัน เรื่องราวเกือบจะบานปลายใหญ่โต เพราะพ่อแม่คุยนัดกันในกลุ่มไลน์เตรียมจะมาขอพบ ผอ. เรื่องพฤติกรรมของครูเท็ด แต่ยังไม่ทันมา…
“ครูเท็ดลาออกแล้วนะ” เพื่อนๆ บอกฉันในเช้าวันต่อมานั่นเอง
“เอ้า มาเร็วไปเร็วจัง” ฉันอุทาน “แล้วทีนี้ใครจะสอนเรา” ข่าวดีก็คือ ครูโซอี้กลับมาสอนเราเหมือนเดิม จะด้วยเหตุผลอะไรของพวกผู้ใหญ่เราก็ไม่อาจจะรับรู้ได้ ได้แต่เฮฮา พากันหาขนมมาเตรียมต้อนรับครูโซอี้กลับเมื่อถึงคาบเรียน
กระนั้นเรื่องของครูเท็ดก็กระจ่างในเย็นวันนั้นเอง ฉันได้ยินครูโซอี้คุยกับครูคนอื่นๆ ว่าจะพากันไปเยี่ยมครูเท็ดที่โรงพยาบาล ในขณะที่ได้ยินพวกเด็กนักเรียนพูดกันว่า เมื่อคืนครูเท็ด กลับมาเอาของที่ลืมไว้ แล้วเจอเข้ากับผีครูบ๊อบที่เดินท่อมๆ อยู่บนตึกอาคารเรียน แกเลยวิ่งหนี แล้วจนป่านนี้ก็ยังพูดว่ามีผีตามมาตลอดทั้งๆ ที่ไม่มีใครแล้ว
“ไหนว่าครูบ๊อบใจดี ทำไมพอเป็นผีแล้ว ดุจัง” ใครคนหนึ่งว่า
“ก็จำได้ไหม ครูบ๊อบน่ะ ขยันมากเวลาเป็นครูเวรก็จะเดินตรวจตลอดเพื่อกันขโมย เมื่อคืนนี้เขาว่ากันว่าครูเท็ดเข้าไปจะขโมยของ ที่ห้องพักครู แต่โดนผีครูบ๊อบเดินตามตลอดจนสติแตกไปเลย ตอนนี้เลยรักษาอยู่ที่ร.พ.จิตเวช”
ฉันมองไปที่ตึกข้างๆ ที่เขาว่าเป็นตึก เกิดเหตุ ใจหายวาบเมื่อมองขึ้นไปแล้วนึกภาพ ใบหน้าขาวๆ ผมสีทองจัดที่เดินท่อมๆ อยู่บนนั้น สัญญากับตัวเองว่าจะไม่มาทำกิจกรรมอะไรที่โรงเรียนหลังสองทุ่มเด็ดขาด ไม่ว่า ยังไงก็ตาม
