“นทธี ศศิวิมล”
เป็นช่วงปี พ.ศ.2547 ผมเพิ่งเรียนจบและเข้าทำงานในบริษัทนั้นเป็นแห่งแรก ตามประสาหนุ่มไฟแรง ผมโหมงานมาก คืนนั้นเพื่อนร่วมแผนกที่ทำล่วงเวลาด้วยกันกลับไปหมดแล้ว ผมนั่งทำงานอยู่คนเดียว งานกราฟิกดีไซน์ช่วงนั้นได้รับการยอมรับ ยิ่งผมทำด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์อย่าง อีลาสเตเตอร์และโฟโต้ช็อปถนัด ผมยิ่งได้รับความสำคัญ งานมาก แต่เงินเดือนก็ดี ยิ่งบวกค่าล่วงเวลาที่บริษัทยอมจ่ายให้ผมทุกวัน ทำให้ผมแทบไม่มีเวลากับแฟนที่กำลังเรียนปีสุดท้ายใน มหาวิทยาลัย ผมจึงอาศัยโปรแกรมสนทนากับเธอในช่วงหัวค่ำจนถึงดึกๆ ทุกคืน
ผู้จัดการแผนกก็เช่นกัน อยู่กลุ่มสนทนาด้วย มักจะถามเข้าเรื่องงานประจำ เพราะความที่เขาเป็น ผู้จัดการจึงไม่มีสิทธิ์รับค่าโอที เขาจึงนำงานไปทำต่อที่บ้าน ซึ่งทั้งหมดก็คืองานที่ผมทำเสร็จ เขาไปตรวจทานและแก้ไขนิดๆ หน่อยๆ ปกติเขาไม่แก้ไข หากจะแก้ก็จะใช้โปรแกรมเอ็มนี่แหละติดต่อมา
คืนนั้นเขาออนมาตอนสี่ทุ่ม ใกล้เวลาที่ผมจะกลับ บ้านแล้ว หลายคืนช่วงนั้นผมกลับตอนห้าทุ่มประจำ คอนโดฯ ที่ผมเช่าห่างจาก บริษัท แค่ไม่กี่ป้ายรถเมล์ ผมมักเป็นคนสุดท้ายเสมอ มียามเพียงคนเดียว นั่งที่หน้าออฟฟิศของตึก ชื่อพี่จืด จะนั่งฟังเพลงจากวิทยุเครื่องเล็กๆ ใกล้เวลาห้าทุ่มแกก็จะมาเปิดประตูเข้ามาดูผม แล้วถามประจำทุกวันว่า ยังไม่กลับหรือครับ บางคืนยังช่วยผมลงไปซื้อพวกกาแฟเย็น พวกมาม่ากระป๋องขึ้นมากินกับผมเลยด้วยซ้ำ ออฟฟิศเล็กๆ ของบริษัทมีกันไม่ถึงยี่สิบคน รับงานด้านการออกแบบผลิตภัณฑ์ทุกประเภทและสื่อสิ่งพิมพ์ รวมถึงเว็บไซต์ซึ่งยุคนั้นกำลังนิยม
ผู้จัดการออนมาตอนสองทุ่มเป็นครั้งแรก ถามเกี่ยวกับรายละเอียดงานนิดหน่อยแล้วก็ย้ำเรื่องงาน เพราะพรุ่งนี้ต้องส่งมอบกันแล้ว ผมตอบรับว่าคืนนี้เสร็จแน่ แล้วผู้จัดการก็เงียบไป แฟนผมออนทักมาแทน ผมทำงานไปคุยกับเธอไป ประเภท หิวไหม กินอะไรยัง บางทีก็ออนกล้องคุยกันสองสามนาทีอย่างนี้ทุกคืน คืนนั้นผมบอกว่างานเร่ง เราทักกันสองนาที มองกันผ่านกล้องนาทีเดียว ผมก็จุ๊บๆ ลาเธอก่อน ขอตัวไปทำงานต่อ แฟนผมก็เข้าใจ ไม่ได้ว่าหรืองอนแต่อย่างใด
ใกล้ห้าทุ่มแฟนสาวผมก็ทักมา พอดีงานผมเสร็จแล้ว เมื่อแฟนเปิดกล้องผมก็โอเคเปิดคุยกันผ่านทางกล้อง เธอคุยเรื่องหนังแผ่นที่ได้ดู แถมบอกว่าวันหยุดนี้จะชวนผมไปดูหนัง ระหว่างนั้นเองเธอก็ถามว่าทำไมกล้องผมมืดจัง ผมตอบว่าก็ปกตินี่ ไฟออฟฟิศก็สว่างดี เปิดโล่งโจ้งทุกดวง เธอบอกไม่นะ คุยๆ กันอยู่ก็มืดฉับพลัน พูดจบเธอก็แคปหน้าจอส่งมาให้ผมดู ผมเปิดดูก็จริง แต่งงมาก ฉากหลังที่ผมอยู่ก็ผนังกระจกใสห้องของ ผู้จัดการ มองผ่านเข้าไป ผมลองมองกล้องตัวเองดู ก็สว่างดีนะ แต่ผมไม่ได้คิดอะไรตอนนั้น เธอบอกภาพผมดูแปลกๆ ชอบกล ผมหัวเราะ แล้วก็บอกเธอว่า จะกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวไปคุยกันต่อที่บ้าน
พูดจบผมก็ชัตดาวน์คอมพิวเตอร์ ระหว่างนั้นก็หันไปเก็บข้าวของบนโต๊ะ พี่จืดก็เข้ามาพอดี ได้ยินเสียงประตูออฟฟิศเปิด ผมจึงตะโกนไป “จะกลับแล้วพี่”
แต่ไม่มีเสียงตอบ ผมไม่นึกอะไรตอนนั้น หันไปปิดไฟบางดวง เหลือไว้เพียงสองดวงตามปกติ คือไฟทางเดินและทางตรงพนักงานรับโทรศัพท์
มองผ่านประตูกระจกออกไป เห็นพี่จืดนั่งประจำที่ตรงที่เดิม คือหน้าบันไดหนีไฟและลิฟต์ เมื่อผมคล้องโซ่และลงกุญแจแล้ว พี่จืดก็ทัก “กลับแล้วหรือครับ”
“กลับแล้วพี่ อ้าว ตะกี๊ไม่ได้เข้าไปถามผมเหมือนทุกวันนี่”
“เปล่า พอดีผู้จัดการมาก่อนเข้าไป แกบอกให้ผมไม่ต้องเข้าไปเรียกคุณเหมือนทุกครั้ง”
“ผู้จัดการหรือ ไม่มีนี่ แต่ผมได้ยินเสียงประตูเปิดนะ ยังคิดว่าพี่จืดเปิดมาเรียกผม”
“เปล่า ผมไม่ได้เปิด ผู้จัดการแกเปิดเข้าไปเอง”
ตอนนั้นผมกลับคิดว่าแกอาจจะเข้ามาแล้วตรงไปห้องน้ำ ถ้าผมล็อกกุญแจก็จะกลายเป็นขังแกไว้ในสำนัก งาน เลยรีบไขกลับเข้าไปดู ปรากฏว่าทั้งภายในห้องน้ำและส่วนอื่นๆ ของออฟฟิศไร้แม้แต่เงาของผู้จัดการ
แต่พี่จืดยืนยันว่าผู้จัดการเข้าไปจริงๆ ผมจึงเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์และโปรแกรมสนทนา ทักไปทางผู้จัดการ เพราะยังปรากฏรายชื่อออนไลน์อยู่ แต่ไม่มีการตอบกลับมา สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์สมาร์ตโฟน การใช้คอมพ์ และโปรแกรมพวกนี้ต้องผ่านคอมพิวเตอร์เท่านั้น
จู่ๆ แฟนสาวผมก็ทักขึ้น แล้วรีบพูดเรื่องภาพ “ภาพตะกี๊ น้องมองเห็นะไรบางอย่าง อ่อ นี่พี่ถึงบ้านหรือยัง”
“เปล่า พี่ยังอยู่ออฟฟิศ”
เธอทำอีโมตกใจ แล้วบอกให้ผมรีบออกจากออฟฟิศ ผมถามว่าทำไม เธอตอบว่าถึงบ้านค่อยบอก
ผมเก็บความสงสัยไว้จนถึงบ้าน เธอกลับบอก พรุ่งนี้ค่อยเล่า ตอนนี้ดึกเธอกลัว แต่ถ้าอยากรู้บางอย่างก่อนให้เธอดูข่าวโทรทัศน์ อาจจะเจอ “ข่าวกำลังออกอากาศ”
เมื่อผมเปิดโทรทัศน์ จึงได้พบข่าว ผู้จัดการรถคว่ำเสียชีวิตบนทางด่วน ปรากฏชื่อนามสกุลของผู้จัดการชัดเจนบนหน้าจอทีวี
ทุกอย่างกระจ่างตอนเช้าที่แฟนผมมาหาที่ห้อง เธอให้ดูภาพจับหน้าจอภาพนั้น เธอบอกดีีๆ สิ “นี่มันเส้นผมคน ผู้จัดการเขามายืนด้านหลังพี่ ก้มมาบังกล้องแหงๆ ภาพมันเลยมืด”
วันนั้นผมไม่กล้าไปทำงานเลย
