“นทธี ศศิวิมล”
ตอนที่ผมไปบ้านพี่มิตรครั้งแรกนั้น ผมทราบแค่เท่าที่ไอ้จง เพื่อนผมที่เป็นลูกน้องของพี่มิตรเล่าว่า พี่มิตรแกเป็นแฟมิลี่แมน รักครอบครัวมาก เมียแกจะเป็นคนออกไปทำงานนอกบ้าน ส่วนแกเป็นคนอยู่ดูแลบ้านดูแลลูกเลี้ยงลูก เงินเก็บน่าจะมีมากอยู่ เพราะเพิ่งจะขายตึกแถวริมถนนสายกรุงเทพฯ-ปทุมฯ ไปได้ในราคาหลายสิบล้าน โดยปกติแล้วแกเป็นคนอัธยาศัยดี ยิ้มง่าย ชอบดื่มชา วันนี้ผมเลยเตรียมชาอู่หลงยี่ห้อดีมาให้แกด้วย
ผมเพิ่งเริ่มขายประกันได้สองสามเดือน ยังไม่มีฐานลูกค้า ก็ใช้วิธีลองถามลองคุยกับเพื่อนๆ ดูนี่แหละครับ ว่าดูท่าพอจะมีใครที่สนใจทำประกันบ้างไหม ไอ้จงเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับผมมาตั้งแต่มัธยม มันก็แนะนำมาให้หลายคน ส่วนใหญ่ก็คนในบริษัทมัน ผมขายประกันชีวิตได้บ้าง แต่ส่วนใหญ่ที่ขายได้คล่องตอนนี้คือประกันสุขภาพเด็ก พวกพ่อแม่สมัยใหม่เดี๋ยวนี้ค่อนข้างเอาใจใส่สุขภาพลูกมาก ขอแค่เราเขียนแบบ กรมธรรม์ให้ถูกใจเขาก็ยอมควักกระเป๋าจ่ายกันง่ายๆ เลย ทั้งๆ ที่ประกันสุขภาพนี้ไม่มีการสะสมและไม่มีเวนคืนด้วยซ้ำ
ตัวที่ขายง่ายรองลงมาคือประกันโรคร้ายแรง พวกมะเร็ง หัวใจ หลอดเลือด ที่คนสมัยนี้เป็นกันมากขึ้น รองมานิดก็ประเภทที่เก็บเป็นเงินบำนาญหรือสะสมทรัพย์ เพราะสามารถนำไปลดหย่อนภาษีได้ในสัดส่วนที่เยอะต่างจากประกันประเภทอื่นๆ ซึ่งก็ประเภทนี้แหละที่ผมตั้งใจมาเสนอให้พี่มิตรคนนี้เพราะแกดูจะสนใจเรื่องการเงินการลงทุน อะไรที่ทำให้แกได้รับผลประโยชน์ด้านการเงินน่าจะดึงดูดใจได้มากกว่าอย่างอื่น
บ้านพี่มิตรเป็นบ้านหลังเล็กๆ ขนาดสองชั้น เล็กและดูโทรมจนผมผิดคาดนิดๆ พอไปถึงช่วงค่ำๆ แกก็ออกมาต้อนรับยิ้มแย้มเชิญเข้าบ้านอย่างดี ในบ้านแกมีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันทุกอย่างเหมือนบ้านคนมีอันจะกินทั่วไป ซ้ำยังจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย พอผมยื่นถุงชาอู่หลงให้ก็ทำท่าดีใจ ขอตัวไปชงชาและยกกายกแก้วมาเผื่อผมเสียด้วย
ผมแนะนำตัวกับพี่มิตร ไถ่ถามทุกข์สุขตามมารยาทนิดหน่อย ผมพอรู้ว่าแกเป็นพ่อที่เลี้ยงลูกเองเลยพยายามชวนคุยเรื่องลูก แกก็บอกว่าลูกแกกำลังน่ารัก อายุได้สักสี่เดือน ตอนนี้นอนอยู่ข้างบน ผมยังทำหน้าตกใจด้วยความทึ่งว่าเป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมเลี้ยงเด็กแบเบาะขนาดนี้ได้
พี่มิตรหัวเราะชอบใจ “เลี้ยงได้สิ ใครมีลูกรักลูกก็เลี้ยงได้ทั้งนั้นแหละ กินอิ่ม นอนหลับ สบายเนื้อสบายตัวก็พอแล้ว เด็กขนาดนี้” แกว่า
ระหว่างที่เราคุยกันเรื่องแบบประกัน ซึ่งพี่มิตรดูสนใจเรื่องแผนประกันชีวิตแบบบำนาญ เพราะเอามาลดหย่อนภาษีได้มาก เราก็คุยเรื่องรายละเอียดของแบบกันจนพี่แกพอใจ ผมสามารถทำให้แกตกลงซื้อกรมธรรม์เล่มแรกจนสำเร็จ ระหว่างนั้น ผมได้ยินเสียงค่อกแค่กๆ เบาๆ ดังมาจากผนังด้านหลังเยื้องๆไปทางบันไดก็สะดุ้งโหยง รีบหันไปดู เห็นอินเตอร์คอมเก่าคร่ำคร่าเครื่องหนึ่งแปะติดผนังอยู่ มันปรากฏไฟสีแดงติดแวบๆขึ้นมา แล้วก็มีเสียง แอ้ แง เหมือนเสียงเด็กทารกดังตามมา พี่มิตรรีบลุกขึ้นขอตัวเดินขึ้นไปข้างบน ผมมองตามแล้วก็นึกชมในใจ เออพี่เขาเก่งจริง เลี้ยงลูกเองจริงๆ ด้วย ตอนนั้นก็คิดว่า ไหนๆ จะกลับแล้ว ลองเสนอประกันสุขภาพเด็กดูสักหน่อย ก็พอดีไอ้จงโทร.มา
“มึงโอเคไหม พี่มิตรสนใจป่ะ”
“เออดี พี่แกใจดี ตัวบำนาญโอเคล่ะกูกำลังจะเสนอประกันสุขภาพเด็กเล็ก นี่พี่เขาขึ้นไปดูลูกอยู่” ผมกระซิบกระซาบ
“ดูลูก ดูที่ไหน” ไอ้จงทำเสียงสงสัย “ลูกพี่เขาโตแล้วนะมึง ตอนนี้เรียนไฮสคูลที่อเมริกาอยู่กับแม่เขา ไปเมื่อหลายเดือนก่อนละ ตั้งแต่ที่พี่มิตรแกเริ่ม เอ่อ… ตะกี้มึงพูดว่าเด็กเล็ก กูลืมเล่าว่าอย่าพูดถึงเด็กเล็ก เพราะลูกกับเมียคนก่อนของแก ป่วยตายในบ้านตอนสี่เดือน วันนั้นเมียแกไปธุระฝากแกไว้แต่แกดันหลับลึก ลูกปอดอักเสบ ร้องจนขาดใจตาย เมียแกกลับมาเสียใจอาละวาด ยิงตัวตายประชดผัว แกป้ำๆเป๋อๆมาจนทุกวันนี้บอกว่าได้ยินลูกร้องกับเมียเก่าเดินไปมาในบ้าน ดีว่าเมียใหม่กับลูกใหม่ทำให้ดีขึ้นได้ แต่ตอนนี้ก็เลิกกันเพราะ…” มันพูดได้แค่นั้นผมต้องรีบวางเพราะพี่มิตรลงมาพอดี
ผมใจคอไม่ดีเลยว่าจะขอลากลับ พี่มิตรก็พอดีเดินไปเอารูปลูกมาให้ดูอีก เป็นอัลบั้มที่เก่าจนขอบเหลือง รูปเด็กทารกแบเบาะ และรูปผู้หญิงท่าทางเศร้าๆ กำลังให้นม มองมาทางกล้อง ทำเอาขนลุกไปทั้งตัว
แล้วผมก็ต้องสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง เมื่ออินเตอร์คอมที่ผนังดังขึ้นอีก คราวนี้เสียงทารกร้องดังกังวานสะท้อนไปทั้งบ้านราวกับเปิดลำโพง
พี่มิตรอมยิ้มขำๆ ที่เห็นหน้าตาเลิ่กลั่กตกอกตกใจของผม พลางพูดเสริมขึ้นอีก ซึ่งสิ่งที่แกพูดก็ยิ่งทำเอาผมขนลุกเกรียว และรีบขอตัวลากลับบ้านแล้วลุกจ้ำอ้าวออกทางประตูหน้าบ้านทันที
“แปลกดีใช่ไหมล่ะ อินเตอร์คอมนั่นพี่ไม่ได้เดินสายไฟมาตั้งหลายสิบปีแล้ว แต่มันก็ยังดังอยู่ ฟังสิเสียงไอ้หนูลูกพี่ยังฟังดูแข็งแรงเหมือนเดิมเลยนะ แต่น้องคุยต่อเถอะไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวแกก็เงียบ เพราะค่ำๆ แบบนี้ ร้องสักพักแม่แกก็จะมาดูเอง นั่นไง เสียงบิดลูกบิดประตูครัวเข้ามาแล้ว เอ้าจะไปไหนล่ะ ไม่รอสวัสดีพี่เขาก่อนเหรอ”
