“นทธี ศศิวิมล”
ผมเพิ่งออกจากงานเซเว่นฯ น้าสาวก็ชวนให้มาเฝ้าบ้านที่เพิ่งซื้อใหม่ต่อจากคนอื่น น้าจะไปทำงานที่ญี่ปุ่นปีหนึ่ง น้าผมโสด บ้านที่ไม่มีคนอยู่จะรกและดูร้าง “เดี๋ยวคนจะใช้เป็นข้ออ้างจอดรถขวางหน้าบ้านน้าได้ แกมาช่วยเฝ้าหน่อยสิ น้าให้เดือนละหมื่น แกอยู่เฉยๆ แหละ อาทติย์หนึ่งก็กวาดบ้าน ถูบ้านที ทุกวันก็รดน้ำต้นไม้ อะไรแบบนี้ คิดเสียว่าบ้านแกเอง” น้าพูดแบบนี้ บวกกับแม่บอกว่าจะมาช่วยดูด้วย
ผมจึงมาอยู่บ้านน้าสาวซึ่งเป็นทาวน์เฮาส์ในหมู่บ้านจัดสรรราคากว่าสามล้านบาท น้าเองก็เพิ่งซื้อต่อจากคนอื่นไม่ถึงสองเดือนก็มีคำสั่งให้ไปประจำสาขาที่ญี่ปุ่น เลี่ยงก็ไม่ได้ ผมเองก็เลี่ยงไม่ได้ แต่ว่าไปก็สบาย ได้อยู่เฉยๆ มีเงินให้ใช้เดือนละหมื่น มีเวลาเล่นเกม ดูบอล เล่นเฟซฯ คุยไลน์ทั้งวัน สบาย จะตาย งานพวกรดน้ำต้นไม้ กวาดถูบ้านกลายเป็นงานจิ๊บๆ ไปเลย
ผมขนเสื้อผ้าแค่กระเป๋าเดินทางใบเดียว กะว่าใส่หมดก็ซักเครื่อง ผมขนคอมพิวเตอร์และมอนิเตอร์ขนาด 30 นิ้วเพื่อมาเล่นเกมโดยเฉพาะ พ่อขับรถมาส่ง แม่มาอยู่เป็นเพื่อนสองวันแล้วก็กลับ ที่จริงก็ห่างจากบ้านผมสองสามโลเอง เหมือนเปลี่ยนที่นอน
“วันไหนเบื่อก็กลับบ้าน มากินข้าวบ้านได้”
แต่เกมที่เล่นทั้งวันโดยไม่มีแม่มาบ่น ผมทำได้สามอาทิตย์ก็เบื่อแล้ว ตู้เย็นที่เต็มไปด้วยข้าวกล่องและขนมขบเคี้ยวจากเซเว่นฯ เวลาที่มีมากมายและเป็นของผมคนเดียว กลายเป็นของน่าเบื่อ เข้าเดือนที่สองผมกลับไปกินข้าวที่บ้านตัวเองทุกมื้อ
เข้าดือนที่สามผมเริ่มออกมานั่งหน้าบ้านน้าที่รับจ้างเฝ้า มองดูความเงียบสงบที่สงบเสียจริง ทั้งวันได้ยินแต่เสียงนก สารพัดนกแม้แต่อีกา ตกกลางคืนก็เสียงแมลง เสียงกบ อึ่ง นกแสก นกฮูก บางคืนก็สลับด้วยหมาหอน เริ่มไม่ค่อยสนุกกับการเล่นเกม ผมใช้เวลาบนเตียงผ้าใบชายหาดที่เอามากางนั่งมองนั่นนี่ นั่งติ๊กลงบนกระดาษว่าได้ยินนกตัวที่เท่าไหร่แล้วที่ส่งเสียงร้อง นานเข้าก็เปลี่ยนไปฟังเพลงจากสมาร์ตโฟน รู้สึกตัวก็ตื่นขึ้นเพราะม่อยหลับไป
จนกระทั่งวันหนึ่งเริ่มสังเกตเห็นบ้านฝั่งตรงข้ามว่าทำไมไม่เคยออกมาเลย บ้านทางขวาติดกันเป็นผัวเมียออกทำงานแต่เช้า บ้านฝั่งซ้ายกลับเป็นตาแก่สองคนที่ตอนเย็นชอบเดินออกกำลังผ่านหน้าบ้าน มีอาชีพอะไรผมไม่รู้และไม่เคยคิดถาม หรือพูดคุย ว่าไปผมไม่เคยคุยกับใครเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ แม่มาหาตอนปลายเดือน ไขตู้ไปรษณีย์หยิบบิลค่าน้ำค่าไฟฟ้าไปจ่าย เดือนที่สามแม่ถามว่าไม่กลับไปกินข้าวที่บ้านแล้วหรือ ผมบอกไม่รู้สิ ผมชัก ขี้เกียจ อยู่แบบนี้สบายมาก
“แกดูอ้วนขึ้นนะ” แม่พูด “ออกไปเดินไปวิ่งบ้าง ยังหนุ่มแน่นอย่าขี้เกียจ”
ทว่าผมก็ไม่เคยทำตามแม่สักที ผมใช้เวลาตั้งแต่เช้าถึงเย็นอยู่บนเก้าอี้ชายหาดหน้าบ้าน ไม่ดูยูทูบ ก็ฟังเพลง เล่นเฟซฯ ดูถ่ายทอดบอลทางมือถือ ขี้เกียจเล่นเกมและเลิกดูทีวีไปเลยอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะสนใจบ้านฝั่งตรงข้ามแล้วซี เพราะครั้งแรกที่ผ้าม่านแย้มออก ผมเห็นว่าเป็นผู้หญิงผมยาวมายืนริมหน้าต่าง เธอแง้มผ้าม่านแล้วกวาดสายตาไปเรื่อยๆ กับบรรยากาศภายนอกบ้านของเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะเห็นผมหรือเปล่า แต่คิดว่าน่าจะเห็น แต่เธอทำเหมือนไม่สนใจ เพราะมีหลายแง้มที่สายตาเราสบกัน ผมยิ้มให้แต่เธอกลับเฉย
จนการเฝ้ามองหญิงสาวที่หน้าต่างกลายเป็นกิจวัตรหลักไปอย่างไม่รู้ตัว ผมเอาแต่จ้องมองไปที่หน้าต่างบานนั้นซึ่งเคยจับเวลาดูก็ได้สถิติว่า เธอจะแง้มผ้าม่านมองผ่านหน้าต่าง ทุกๆ หนึ่งชั่วโมงครึ่ง เธอจะยืนนิ่งอยู่ราวสิบห้านาทีแล้วก็ปิดผ้าม่านลง แปลกดี ผมสนุกกับการรอคอยเธอทุกๆ หนึ่งชั่วโมงครึ่งตลอดทั้งวัน แม้แต่ตอนมืดค่ำไฟในห้องก็จะสว่างขึ้น และเวลาที่เธอแง้มผ้าม่านมองออกมาก็จะห่างออกไป คือสองทุ่ม สี่ทุ่มและเที่ยงคืน จากนั้นก็ต้องรอตอนเช้าหลังเสียงเพลงชาติทางวิทยุจบลง น่าแปลกที่เธอก็จะเริ่มแง้มผ้าม่านแล้วมองลงมาเป็นอย่างนี้ทั้งวัน
เธอไม่ทำการทำงานเลยหรือ เธอเอาแต่ใส่ชุดเดิมด้วย ผมไม่เคยนึกเลยว่าเธอเป็นอย่างนี้ ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น
วันนั้นผมตัดสินใจลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหน้าบ้านเธอ ผมโบกมือให้ เธอมองลงมา ผมยิ้มให้ เธอคงเห็น ทันใดนั้นเองเธอก็เปิดหน้าต่างออกแล้วขึ้นยืนบนขอบก่อนจะกระโดดลงมา ผมตกใจมาก ระยะความสูงขนาดนี้ เธอไม่น่าเป็นอันตรายมาก แต่ก็เปล่า เธอนอนจมกองเลือด ผมตกใจมาก ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้
และวินาทีนั้นเองเธอก็ลุกขึ้นแล้วเปิดประตูบ้านเดินเข้าไปเฉยๆ เหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น เลือดที่นองก็หายไปต่อหน้าต่อตา
ผมหันหลังวิ่งเข้าบ้าน หยิบกุญแจมอเตอร์ไซค์ได้ก็สตาร์ตรถขี่กลับบ้านทันที
กว่าจะตั้งสติเล่าให้แม่ฟังได้ก็ต้องเช้าวันรุ่งขึ้นและกว่าจะกล้ากลับมาที่บ้านน้าสาวอีกครั้งก็ต้องอีกสามวันและพ่อต้องมาด้วย
จึงได้ทราบจากรปภ.ประจำหมู่บ้านว่า บ้านฝั่งตรงข้ามไม่มีคนอยู่มาเกือบสองปีแล้ว หญิงสาวที่หน้าต่างเธอยิงตัวตายแล้วทิ้งตัวลงจากชั้นสอง เหมือนกับที่ผมเห็น ส่วนเธอเป็นใครและอยู่กับใคร ไม่มีใครรู้
