“นทธี ศศิวิมล”
หลังจากรถไฟที่ผมนั่งมาจากหัวลำโพงกำลังจะเข้าสู่ จ.เชียงใหม่ รถก็มีอันต้องจอดหยุดเพื่อให้ทางรถไฟด่วนไปก่อน โดยระยะเวลาในการหยุดนั้นยาวนานเกือบสองชั่วโมง ตอนนั้นเป็นเวลาหกโมงเย็น ฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว รอบบริเวณนั้นไม่มีร้านค้าร้านอาหารอะไรให้พอหายหิวได้บ้างเลย แต่แล้วความหิวถูกเอาชนะด้วยความอ่อนเพลียในที่สุด ผมเริ่มเคลิ้มหลับเมื่อในหูได้ยินเสียงหวูดรถไฟอีกครั้ง?
และมาสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกถึงแรงกระแทกผิดปกติที่เกิดขึ้นที่พื้นรถ รถไฟเคลื่อนที่ต่อไปอย่างรวดเร็ว เขย่ารุนแรงและไร้การควบคุมโดยสิ้นเชิง ทุกอย่างที่อยู่บนตัวรถโยกโคลงไปมาจนดูไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร นอกหน้าต่างวิ่งเร็วจี๋ กิ่งไม้ใบไม้เหวี่ยงฟาดเข้ามาถี่ยิบ เสียงโครมครามของโลหะและวัตถุแข็งอื่นๆ ดังสนั่นเหมือนฟ้าร้อง ใต้ตัวรถเกิดเสียงเสียดสียาวเหมือนเสียงหวีดร้องของ ผู้หญิง ก่อนการกระแทกรุนแรงครั้งสุดท้ายจะเกิดขึ้นผมไม่ทันได้เก็บคองอเข่าอย่างที่เพื่อนเตือนไว้ก่อนขึ้นรถ
ชาหนึบและเจ็บระบมที่ข้อมือขวา ร่างกายส่วนอื่นๆ ชา หัวใจเต้นเร็วยิ่งกว่ากลองเพล ดังสนั่นอยู่ในหูจนไม่ได้ยินเสียงอื่น หรือเสียงต่างๆ ภายนอกนั้นไม่มีอีกแล้วผมก็ไม่อาจรับรู้ได้ แต่ความเงียบที่เกิดขึ้นฉับพลันทำให้สับสนว่าเกิดอะไรขึ้น
แม่ที่มากับลูกยังคงกอดลูกชายไว้ในอ้อมกอด เด็กชายค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นในขณะที่แม่ยังนอนนิ่ง นักท่องเที่ยวญี่ปุ่นฟุบอยู่ที่เก้าอี้ เลือดจากศีรษะไหลรินย้อมกล้องถ่ายรูปของเขาจนกลายเป็นสีแดงชุ่มฉ่ำ ซากกีตาร์โปร่งฉีกกระจายเป็นชิ้นๆ กระเด็นอยู่ตามทางเดิน
เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผมว่างเปล่า แต่เลือดสาดกระจายเต็มที่นั่งนั้น มูฮัมหมัดขดตัวอยู่ที่พื้น สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆ เท้าข้างซ้ายหักพับไปด้านหลังเหมือนไม่มีกระดูก ส่วนข้างขวามีเพียงข้อเท้าที่พ้นขอบกางเกงยีนส์มานิดเดียว นอกนั้นเป็นเพียงรอยตัดหยาบๆ สีแดงสดที่เลือดกำลังไหลออกมาเหมือนเปิดก๊อกน้ำ
“พจไม่เป็นไรนะ” ผมรีบก้มลงประคองตัวเพื่อนไว้แล้วถอดเสื้อตัวเองออกมัดที่น่องซ้ายของเขาเพื่อห้ามเลือด
“กูอยากกลับบ้าน” เขาคร่ำครวญ “รถไฟรางขาด พากูกลับไม่ถึงบ้าน ช่วยพากูขึ้นขบวนอื่นที ขบวนที่จะพากูกลับบ้านได้”
เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังระงมขึ้นจากรอบๆ ตัว ผมได้กลิ่นคาวเลือด กลิ่นไหม้ของอะไรบางอย่างและกลิ่นอื่นๆ ที่หาที่มาไม่ได้ ฟุ้งตลบขึ้นจนรู้สึกคลื่นเหียน
“รถไฟตกราง แต่เดี๋ยวต้องมีคนมาช่วยเรา เราต้องปลอดภัย” ผมกระซิบบอกพจเหมือนพยายามกระซิบบอกตัวเองเช่นนั้นด้วย
ผมพยายามคลานออกไปทางประตู กำลังจะกระโดดออกจากตัวรถ แต่ก็ต้องสะดุ้ง รู้สึกเหมือนร่วงหวือลงในหลุมว่างเปล่าลึกไม่มีก้น แล้วค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นอีกทีเสียงเรียกแว่วดังข้างหู
“โนช ตื่นเว้ย รถไฟกำลังจะลอดถ้ำขุนตานแล้ว มึงอยากดูไม่ใช่เหรอ” ไอ้พจสีหน้าร่าเริง
ผมลืมตาขึ้นในวินาทีที่รถแล่นเข้าอุโมงค์ขุนตานพอดี แล้วก็มองไม่เห็นอะไรอีก นอกจากความ มืดมิด และเสียงก้องภายในถ้ำความยาวกิโลกว่านั้น
“กูฝันว่ะพจ ฝันว่ารถไฟรางขาด แล่นตกรางคนตายห่ากันเต็มคัน” ผมพูดขึ้น ยังรู้สึกมึนงงกับความฝันเมื่อครู่
“เออ” ไอ้พจว่า “อย่าคิดมากเลย”
จนใกล้จะเข้าตัว จ.เชียงใหม่ รถไฟก็มีอันต้องจอดหยุดยาวนาน เพื่อหลบรางให้รถด่วนไปก่อน ผมมองไปรอบๆ ตัว ท้องฟ้าเริ่มมืดลง
“งีบกันก่อนเถอะ รอไปไม่รู้จะเมื่อไหร่” พจว่าพลางเอนนอนที่เก้าอี้ หนุนเป้ เอาเท้าพาดไว้ที่หน้าต่าง ผมมองเห็นแล้วรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี ในท้องหิว ในอกโหวง แต่รอบๆ นั้นไม่มีร้านค้าหรือชุมชนที่น่าจะพอมีอะไรให้กินเลย
เมื่อผมได้ยินเสียงหวูดรถไฟอีกครั้ง ก็รู้สึกง่วงและเคลิ้มจะหลับ ไอ้พจนอนมองหน้าผมด้วยสายตาเศร้าๆ พิกล “กูอยากกลับบ้านจริงๆ นะโนช” แล้วผมก็หลับไป
จนกระทั่งรู้สึกถึงแรงกระแทกใต้ท้องรถ เสียงกัมปนาท เสียงหวีดร้องของผู้คนขาข้างที่ขาดของไอ้พจ แม่ลูกคู่นั้น นักท่องเที่ยวญี่ปุ่นที่นั่นแน่นิ่งจมกองเลือด ในสำนึกเลือนราง ผมเข้าไปประคองไอ้พจที่กำลังร้องไห้อยากกลับบ้าน พยายามปลอบมันว่า อีกเดี๋ยวคงมีคนมาช่วย
ไอ้พจสะอื้น “กูก็อยากให้มี ไอ้โนช”
“มึงทนอีกหน่อยนะพจ” ผมพูดกับมัน ในอกตื้อตัน
“โนช มึงกับกูไม่มีวันได้กลับบ้านอีกต่อไปแล้ว จนกว่าจะหมดกรรม รถไฟขบวนนี้รางขาด พาเราไปไหนไม่ได้ มึงเองก็ทนหน่อยนะโนช เดี๋ยวกูจะปลุกมึงเอง” พจสะอื้น
ผมก้มลงมองตัวเอง เห็นรอยแผลขนาดใหญ่ที่หน้าอก เลือดไหลชุ่มโชกจนเสื้อผ้ามีแต่สีแดง แล้วก็เหมือนร่วงหวือลงในความมืดอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกเบาๆ ที่ข้างหู
“โนช ตื่นเว้ย รถไฟกำลังจะลอดถ้ำขุนตานแล้ว มึงอยากดูไม่ใช่เหรอ” ไอ้พจสีหน้าร่าเริง
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น เพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นก็เห็นอุโมงค์ขุนตานอยู่ตรงหน้า และรถไฟทั้งขบวนก็วิ่งฉิวเข้าสู่ความมืดมิดนั้น ในหูยังคงได้ยินเสียงสะท้อนดังกึกก้องที่คงจะกังวานครั้งแล้วครั้งเล่า
“พจ กูฝันร้าย” ผมครางในลำคอ และภาวนา ให้ทุกอย่างเป็นฝันร้าย และผมได้ตื่นขึ้นมาเสียที
