เป็นแม่ไม่ง่าย - จากคนเก่งเลขกลายเป็นเกลียดเลขเพราะครูอคติ

เป็นแม่ไม่ง่าย – “ครูหาว่าหนูลอกคีย์ เรียนไปทำบนกระดานหน้าห้อง พอทำได้จริงก็ยังโกรธไม่เชื่อและลงโทษอยู่ดี”

เรื่องที่จะเล่านี้เป็นเรื่องของลูกชายเราเองค่ะ ลูกชายเราเคยเป็นเด็กที่ร่าเริง เรียนเก่ง วิชาโปรดคือวิชาที่เกี่ยวกับตัวเลข หรือตรรกะ เช่นคอมพิวเตอร์ จะไม่ค่อยเก่งด้านภาษาเท่าไหร่

อย่างตอนเรียนป.2 เขาคิดเลขได้เก่งมาก แต่คิดได้ยังไม่เร็วเท่าไหร่ พอเขาเห้นว่าเพื่อนในห้องมีคนที่คิดเลขได้เร็ว และถูกต้อง เขาก็สนใจ กระตือรือร้นอยากทำได้บ้าง ก็ไปถามเพื่อนมาว่าเพื่อนทำยังไง เย็นวันนั้นก็มาบอกเราว่า เขาอยากไปเรียนพิเศษ เรียนคุมอง เรียนจินตคณิต

ตอนนั้นจริงๆ แล้วบ้านเราทั้งสามีทั้งเราไม่อยากเร่งรัดลูกเรื่องการเรียนไม่ต้องการให้เรียนเก่งมากมายอะไร อยากให้ลูกมีความสุข ก็ปรึกษากัน สามีพูดคำหนึ่งว่า ในเมื่อหัวใจคืออยากให้ลูกมีความสุข ในเมื่อลูกเป็นคนขอเอง เป็นความสนใจ ความต้องการของเขาเอง มันก็คือความสุขของลูกไม่ใช่เหรอ

เราก็คิดตาม และเห็นด้วย เลยยอมให้ลูกไปเรียนพิเศษ ชีวิตการเรียนลูกโดยเฉพาะวิชาเลขหลังจากนั้นคือลูกมีความสุขมาก เป็นวิชาที่สอบได้คะแนนเต้มตลอด และครูก็ชม ว่าทำข้อสอบเร็วมาก ลูกสามารถอ่านโจทย์ที่ยากและซับซ้อนเกินวัยได้เข้าใจ แก้ปัญหาได้หลากหลาย ถ้าสอบเทียบระดับชั้นน่าจะเลื่อนไปได้ไวมาก

จนลูกมาสอบเข้า ม. 1 ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนรัฐขนาดใหญ่ เราก็ดีใจมาก ลูกก็ด้วย วิชาเลขยังเป็นวิชาที่ลูกโปรดปราน ลูกเลือกเรียนสายศิลป์คำนวณ สัปดาห์แรกๆของการเรียนราบรื่นดีมาก การบ้านยังไม่ค่อยเยอะ แต่พอมากลางๆเทอมการบ้านเยอะขึ้น เราก็ต้องมาช่วยกันดูแลลูก วิชาอื่นนานหน่อย เลขแป๊บเดียวเหมือนเดิม พ่อเขาก็ทำหน้าที่ช่วยทวนว่าคำตอบถูกไหม เพราะวิธีทำเลขสมัยนี้ไม่เหมือนสมัยเรา และคิดไม่ค่อยทันแล้ว เลยเอาเครื่องคิดเลขมานั่งตรวจการบ้านลูก เช้ามาก็ไปโรงเรียนตามปกติ

วันหนึ่งลูกกลับบ้านมาสภาพแย่มาก เงียบ ซึมมาตั้งแต่ในรถ ทีแรกถามก็บอกไม่มีอะไร แต่เราเห็นลูกไม่เคยเป็นแบบนี้ ก็ไม่สบายใจ รอจนอารมณ์ดีๆ ถึงเวลาทำการบ้านตอนค่ำ พอลูกเอาการบ้านเลขออกมา คราวนี้น้ำตาร่วงเผาะๆเลย เราก็ตกใจ รีบมากอดลูก

ลูกเล่าให้ฟังว่า วันนี้ตอนวิชาเลข ครูตรวจการบ้านแล้วเรียกลูกไปหน้าห้อง ชี้การบ้านที่ทำมา แล้วบอกว่าวิธีทำไม่เหมือนเพื่อนแต่ทำไมคำตอบถูก ลอกคีย์มาใช่ไหม (หนังสือเฉลยคำตอบสำหรับครู) ลูกยืนยันว่าไม่ได้ลอก เราเข้าใจว่าเพราะลูกเก่งเลข และเรียนคิดเร็ว คิดลัดมาตั้งแต่เด็ก ในบางขั้นตอนเลยอาจจะข้ามไปบ้างเพาะเขารู้แล้วว่ามันมายังไง เขาก็เขียนลัดได้เลย เพื่อนคนอื่นเขียนเจ็ดบรรทัด ลูกเราอาจจะมีแค่ห้าบรรทัด แต่ไม่ได้ลอกคีย์

ครูโกรธที่เถียง ไม่ยอมรับ เลยบอกให้ไปทำโจทย์ที่บนกระดาน เพื่อนเงียบกันทั้งห้องเพราะครูคนนี้ดุมากครูให้ทำห้าข้อ ลูกเราก็ทำได้หมดห้าข้อ แต่ครูตะคอกถามตั้งแต่ข้อแรกว่าบรรทัดนี้มาตรงนี้ได้ไง ลูกเราอธิบายเบาๆเพราะกลัวแล้ว ครูก็ยังถามข้อต่อๆไปอีก และดุเสียงดัง ลูกเรากลัวมาก เพราะพูดอะไรออกไปก็หาว่าเถียงหมด

ในที่สุดเงียบทั้งห้อง และครูสรุปว่าลูกเราลอกคีย์มาเพราะอธิบายไม่ถูก ทั้งๆที่คำตอบมันถูก และขั้นตอนก็ถูก เพียงแค่มันลัดไปบางบรรทัด ลูกโดนกาการบ้านด้วยปากกาแดงกากบาทเต็มหน้ากระดาษ เขียนกำกับว่าลอกคีย์

หลังจากนั้นเราพยายามเข้าไปคุยกับครู คนนี้ ไปอธิบายให้เขา เขาก็เงียบ ไม่ตอบอะไร แต่คุยกับเพื่อนๆลูก ก็พูดตรงกันว่า ครูใช้วิธีกดดันลูกเราโดยทำเหมือนว่าลูกไม่มีตัวตน ไม่พูดด้วย ไม่มองอีก มีครั้งหนึ่งที่ให้ลุกตอบทีละคนก็ตั้งใจข้ามลูกไป ตอนสอบกลางภาคลูกเอากระดาษคำตอบไปส่งก็เมิน ไม่มองหน้า และให้ลูกได้ 0 คะแนน ทั้งที่ตอบถูก

เราเข้าไปคุยคราวนี้ไม่ยอมคุยกับเรา ให้เราไปคุยกับครูหัวหน้าหมวด บอกว่าเราเป็นแม่รังแกลูก ดุไม่ได้สอนไม่ได้ เราคุยและชี้แจงแล้ว ว่าเราพร้อมจะช่วยปรับวิธีทำของลูกให้เหมือนที่ครูสอน ขอแค่อยากทำร้ายจิตใจลูกเราอีกได้ไหม ที่จริงเด็กๆกลัวครูคนนั้นหมดเพราะดุมาก ครูหัวหน้าหมวดบอกว่า มันเป้นสิทธิของครูคนนั้นที่จะจัดการการสอนและประเมิน แต่จะคุยให้

หลังจากนั้นลูกไม่พูดถึงวิชาเลขในโรงเรียนอีกเลย และมารู้ทีหลังว่าแอบโดดเรียนไปนั่งเล่นที่อื่นในโรงเรียน หรือแอบไปอยู่ห้องอื่น เพราะกลัวครูมาก

จบเทอมนั้นลูกได้เกรด 1 และหลังจากนั้นลูกเกลียดเลขไปเลย สอบแค่พอผ่าน และกลายเป็นคนไม่ร่าเริง ไม่มีความฝันอยากทำงานเกี่ยวกับตัวเลขอีก ตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยก็เลี่ยงไปเรียนกฎหมายแทนทั้งที่ตัวเองก็ไม่ชอบ อยากให้ครูที่สอนแลขเด็กเปิดใจและเห็นใจเด็กมากกว่านี้ ไม่อยากให้มีเด็กที่ต้องเป็นอย่างลูกเราอีกค่ะ

ขึ้นหนึ่งค่ำ

คุณแม่ท่านหนึ่ง กรุงเทพมหานคร
ภาพ Pixabay