คอลัมน์ ขนหัวลุก
ใบหนาด
“รสสุคนธ์” เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกหน้าตลาด อ.ต.ก.
ดิฉันมีญาติสนิทเป็นพี่สาวของพ่อ เรียกท่านว่าคุณป้าๆ มาตั้งแต่จำความได้ บ้านท่านอยู่ซอยสายลม สนามเป้า ส่วนดิฉันอยู่กับครอบครัวที่ซอยสีฟ้า ไม่ไกลกันนัก
คุณป้ามีลูกหลายคน ที่แต่งงานแล้วก็ปลูกบ้านอยู่ในรั้วเดียวกันนั่นเอง
ดิฉันเคยไปเยี่ยมเยียนที่นั่นบ่อยๆ นอกจากหลานย่าหลานยายแล้ว ดิฉันยังเป็น “หลานป้า” ที่สนิทสนมกับท่านมากๆ สมัยเด็กคุณป้าเคยขอดิฉันเป็นลูก แต่พ่อหัวเราะเฉยเสีย ถ้าถูกคะยั้นคะยอมากๆ ก็บอกว่า…ถ้ารักมากก็ทำพินัยกรรมแบ่งมรดกให้ก็แล้วกัน!
คุณป้าถอนใจ ดึงดิฉันเข้าไปกอด พึมพำว่า…ป้ามีลูกหลายคนก็จริง แต่ทำไมรู้สึกผูกพันกับหนูเหมือนเป็นลูกในไส้ก็ไม่รู้? สงสัยว่าชาติก่อนคงเคยเป็นลูกป้าจริงๆ แน่เลย!
ไม่มีใครคิดอะไรมากหรอกค่ะ นอกจากจะหัวเราะกันเป็นเรื่องสนุก บางคนยังหาว่าพ่อโง่ที่ไม่ยกลูกให้คุณป้า เพราะใครๆ ก็รู้ว่าคุณป้าร่ำรวย มีบ้านใหญ่ๆ ให้เช่าหลายหลัง
ญาติบางคนอยากยกลูกสาวให้เป็นลูกบุญธรรมคุณป้า แต่ท่านไม่เล่นด้วย จิตใจรู้สึกจะผูกพันกับดิฉันเป็นพิเศษ ซื้อของดีๆ แพงๆ ให้เป็นของขวัญประจำ แม้แต่ตอนแต่งงานก็ได้เครื่องเพชรเครื่องทองที่เป็นของเก่าล้ำค่า จนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เคราะห์ดีที่พวกพี่ๆ ลูกของท่านรักใคร่ดิฉันทุกคนเลยไม่มีปัญหาอะไร
จนกระทั่งเวลาผ่านไป คุณป้าอายุ 70 เศษก็ล้มป่วยกระเสาะกระแสะ ทั้งหัวใจ เบาหวาน ความดันสูง ที่สุดก็เป็นอัมพฤกษ์ มีอาการอัลไซเมอร์ระดับแรกๆ ด้วย
ดิฉันหาโอกาสไปเยี่ยมท่านบ่อยๆ จำได้ว่าท่านชอบไปซื้อผลไม้ที่อ.ต.ก.หน้าตลาดสวนจตุจักร ก็ไปซื้อผลไม้จากเจ้าประจำของคุณป้าไปฝาก ทั้งลูกพลับ สาลี่ องุ่น ส้มบางมด ลูกพรุนสด…ถึงจะแพงก็ไม่เสียดมเสียดายหรอกค่ะ เพื่อเป็นการตอบแทนพระคุณท่าน
ตอนแรกคุณป้าก็บ่นว่าเปลืองเงินทอง ไม่รู้จะขนซื้อมาทำไม? แต่เมื่อดิฉันปอกผลไม้ให้ทานก็ทานได้มากจนพวกพี่ๆ ล้อว่า…ต้องให้ลูกสาวคนโปรดมาป้อน ไม่งั้นกินไม่ลง!
ต่อมาคุณป้าต้องเวียนเข้าเวียนออกโรงพยาบาล ร่างท้วม ผลสีดอกเลา นอนแซ่วหน้าตาอิดโรย อาหารหลงๆ ลืมๆ ชักจะเพิ่มขึ้นทุกที บางครั้งถึงกับจำหน้าลูกหลานไม่ได้ก็มี
น่าแปลกที่ท่านจำดิฉันได้ทุกครั้งค่ะ พอเข้าไปกราบที่อกท่านก็จับมือไว้ พึมพำว่า…มาแล้วหรือลูก? แม่รอทั้งวันเลย ดิฉันแสบร้อนทั้งเบ้าตา นัยน์ตาคุณป้าก็เปียกชุ่มเช่นกัน
คุณป้ามักกุมมือดิฉันไว้ตลอด เพ่งมองไม่รู้เบื่อ จะลากลับเพื่อให้ท่านได้พักผ่อนก็ไม่ยอม ต้องรอจนกว่าท่านจะหลับไปเองถึงจะปลีกตัวมาได้
ตอนหลังๆ หมอให้กลับมารักษาตัวที่บ้าน จ้างพยาบาลไว้ดูแล ดิฉันเลิกงานก็ไปเยี่ยมทุกวัน บางทีต้องทำหน้าที่ป้อนอาหารป้อนน้ำ เพราะคุณป้าบอกว่าจะไม่ยอมกินอะไรจนกว่าดิฉันจะมา
เหตุการณ์ขนหัวลุกเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้เอง!
พ่อแม่ไปเยี่ยมท่านเมื่อ 2-3 วันก่อน คุณป้าบอกว่าอยากกิน “ลูกไหน” พวกลูกๆ ท่านไม่มีใครรู้จัก พ่อแม่ดิฉันก็งงๆ พอดีคุณตาท่านหนึ่งอยู่บ้านใกล้ๆ กัน บอกว่า “ลูกไหน” คล้ายองุ่นลูกโตๆ สีแดงอมม่วง เปลือกบาง รสเปรี้ยวอมหวาน เคยเห็นมีขายที่ อ.ต.ก.
วันเสาร์นั้น ดิฉันขับรถไปซื้อลูกไหนให้คุณป้าได้สำเร็จ ลูกโตพวงใหญ่ดูน่ากิน ลองชิมดูก็ชุ่มฉ่ำดี แต่คิดว่าเปรี้ยวมากกว่าหวาน เห็นมังคุดลูกเล็กๆ ที่เรียกว่า “ดอกมังคุด” รสหวานดีกว่าลูกโตๆ ส่วนมากไม่มีเม็ดด้วย อ้อ! ได้ลิ้นจี่มาอีกสองกิโล
จู่ๆ เหมือนมีอะไรดึงดูดสายตา ดิฉันหันไปเห็นคุณป้ากำลังก้าวขึ้นตุ๊กตุ๊กพอดี!
“คุณป้า…” ร้องตะโกนอย่างลืมตัว ดูเหมือนหน้าอูมๆ จะหันมามองยิ้มๆ หน่อยหนึ่ง ผมสีดอกเลาปลิวไสว…รถตุ๊กตุ๊กคนนั้นก็เลี้ยวออกไปเสียแล้ว ดิฉันได้แต่ยืนตะลึงเมื่อนึกว่าคุณป้านอนเจ็บหนักอยู่แท้ๆ จะลุกมาถึงนี่ได้ยังไง จะว่าอยากกินลูกไหนเต็มทีก็ให้ใครมาซื้อได้นี่นา…นี่อุตส่าห์ลุกมาเองโดยไม่มีใครประคับประคองดูแลด้วยซ้ำ!
หรือคุณป้าจะหายแล้ว…ในช่วงเวลา 2-3 วันนี่เอง?
ไม่ได้คิดเรื่องผีๆ สางๆ หรอกค่ะ กลางวันแสกๆ แดดเปรี้ยง…รีบขึ้นรถบึ่งไปบ้านคุณป้าทันที คิดจะต่อว่าพวกพี่ๆ เรื่องปล่อยให้ท่านมาซื้อผลไม้ที่ อ.ต.ก.คนเดียว
ปรากฏว่าพบคุณป้านอนแซ่วอยู่ตามเดิม ลูกๆ หลานๆ ล้วนหน้าตาไม่ค่อยดีไปตามๆ กัน…ดิฉันยั้งปากไว้ทันบอกว่าไปหาลูกไหนให้คุณป้าได้แล้ว พวกพี่ๆ กับหลานๆ ขอดูกันใหญ่ ทันใดคุณป้าก็ลืมตาขึ้น…ได้ลูกไหนมาแล้วหรือ?
จัดการล้างลูกไหนแล้วผ่าเป็นชิ้นเล็กๆ ให้ท่านกิน ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ขอชิมกันทุกคน ส่วนมากทำหน้าเบ้ คุณป้ากินลูกไหนได้ 2-3 คำก็พึมพำว่า…ชื่นใจ! ขอบใจนะลูก…แล้วก็หลับไป
รุ่งขึ้นก็ได้ข่าวว่าคุณป้าสิ้นลมเมื่อคืนนี้เอง ดิฉันเล่าเรื่องขนหัวลุกให้พ่อแม่ฟัง…หายสงสัยแล้วค่ะว่าเห็นคุณป้าที่ตลาด อ.ต.ก.วันนั้นได้ยังไง?
