คอลัมน์ หลอน
นทธี ศศิวิมล
ว่ากันว่าเนื้อหมาดำเป็นยาบำรุง สรรพคุณทางยาของมันช่วยบำรุงร่างกาย หมาดำที่ว่านี้ก็ต้องขนดำทั้งตัว มีลิ้นดำและต้องเป็นตัวผู้เท่านั้น ตาบอกอย่างนี้ ตาผมมีเชื้อสายจีนจากอินโดฯ คนจีนอินโดฯ บางส่วนชอบกินเนื้อหมาดำที่ว่า ไม่ต่างจากคนเวียดหรือคนจีนแผ่นดินใหญ่ ผมเล่ามานี้เพราะวันหนึ่งแม่นำลูกหมาดำตัวหนึ่งที่มีคนทิ้งไว้ข้างทาง เก็บมาเลี้ยง และตาผมจู่ๆ ก็เล่าเรื่องนี้ขึ้นมา แม่ถามว่า แล้วพ่อจะฆ่ามันกินเนื้อหรือ ตาหัวเราะแทน คำตอบ
แม่ตั้งชื่อมันว่า ไวท์ ที่แปลว่าขาว แม่บอกว่าตั้งให้สนุกๆ ขำๆ ไปอย่างนั้นแหละ ลานโล่งบ้านเรากว้างมาก ผมเห็นมันวิ่งเล่นตรงนั้นประจำจนมันโต ไวท์มีเชื้อสายอัลเซเชี่ยน น่าจะเป็นหมาที่พวกฟาร์มเพาะพันธ์ุหมาทิ้ง เพราะใบหูของมันมีตราประทับ ฟาร์มบางแห่งมักไม่เลี้ยงหมาที่ไม่ได้ตรงตามสายพันธุ์
ส่วนใหญ่จะปล่อยทิ้งตามที่ต่างๆ ให้ตายเอง บุญของมันที่แม่ไปเจอเข้า วันหนึ่งผมกลับบ้านมาทันเห็นพวกหมาสีดำกลุ่มหนึ่งหกเจ็ดตัวมาชุมนุมที่รั้วบ้าน บ้านผมมีรอบรั้วแน่นหนา ไม่มีทางที่พวกมันจะปีนหรือแอบเข้ามาได้ เจ้าไวท์ได้แต่ร้องหงิงๆ หาพวก ผมแปลกใจ ถามแม่ แม่เองก็แปลกใจที่มันเป็นหมาดำทุกตัว ตอนนั้นเจ้าไวท์อายุสามปีแล้ว แข็งแรงและตัวใหญ่มาก ไม่ซนเหมือนตอนเป็นเด็ก ไม่ค่อยเล่นกับคน
แล้วเจ้าไวท์ก็หายตัวไป มาเจอหลุมข้างกำแพงทางหลังบ้านติดกับชายป่า ไวท์มันขุดจากในบ้านจนเป็นหลุมพอให้มุดออกได้ แล้วค่ำนั้นเองที่ได้ยินเรื่องหมาไปรุมกัดคนแก่ตาย เป็นหมาดำทุกตัว แม่ตกใจมาก พยายามไม่คิดว่าเป็นหมาดำกลุ่มที่เจ้าไวท์ไปร้องหงิงๆ ครวญครางด้วย
พ่อตัดสินใจออกตามหาเจ้าไวท์คืนนั้น มีผมเป็นคนขี่มอเตอร์ไซค์ เราออกตามหาโดยการขี่หาไปเรื่อย แล้วก็ได้ข่าวว่าลูกชายของคนแก่ที่ถูกหมารุมกัดตายเตรียมไล่ฆ่าพวกหมาดำ ผมจึงบอกพ่อ “ต้องรีบนะพ่อ ช้าไวท์ตายแน่”
เราขี่จนมาพบมันอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง พวกมันรวมตัวกันใต้ต้นไม้ใหญ่ มีทั้งหมดแปดตัว ดูท่าเจ้าไวท์จะเป็นจ่าฝูงเสียด้วย พ่อรีบเรียกมัน มันจำได้ แต่ทำท่าไม่สนใจ ผิดกับไวท์ที่เคยเป็น พ่อแปลกใจก่อนจะโทร.บอกแม่ แม่รีบมาพร้อมกับตาในอีกไม่ถึงสิบนาที เราพยายามไม่ให้มีคนเห็น แต่เจ้ากรรมดันมีตัวหนึ่งหอน ตาพูดขึ้น “หมามันรุมกัดคนตายแบบนี้ต้องระวัง มันจะทำอีก”
“แล้วมันทำเพื่ออะไร” ผมถามตา
“ตาไม่รู้ อาจจะไปทำมันก่อนก็ได้ จู่ๆ หมารุมกัดคนตายได้ไง ต้องมีที่มาที่ไป โดยเฉพาะคนตายเป็นผู้ใหญ่ ถ้าเป็นเด็กก็ว่าไปอย่าง มันจะรุมกัดหมาที่ตัวเล็กกว่าหรือเด็กเพื่อแสดงอำนาจ แต่นี่เป็นผู้ใหญ่ กลับถูกหมากัดจนล้มและรุมกัดจนตาย นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดา” ตาว่า “ตอนตาเป็นเด็กอยู่จาการ์ตา เคยเจอฝูงหมารุมกัดวัวตายแล้วกินเครื่องใน เหมือนพวกหมาป่า แต่นี่ไม่ กัดแค่ตายแล้วหนี”
แม่เรียกให้เจ้าไวท์มา มันจำแม่ได้ เหมือนจะลังเล ถอยห่างจากกลุ่ม ทำตัวลีบเหมือนลูกหมาเจอแม่ แต่แล้วก็วิ่งกลับไปรวมฝูง สักพักมันก็นำฝูงวิ่งหายเขาไปในป่า พ่อบอกรีบตามไปดีกว่า ก่อนจะเกิดเรื่อง ตาสนับสนุน “คนอื่นเขาก็จะฆ่ามันนะ ได้ยินข่าวใช่ไหม”
พ่อถามตา “พ่อว่าไง”
“ฆ่ามันก่อนที่เขาจะฆ่ามัน”
แม่ร้องห้ามทันที พ่อขัด “มันกัดคนตาย แล้วนะ”
“ใช่ไวท์จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้” แม่แย้ง
“แม่ก็เห็นว่ามันเป็น จ่าฝูง” ผมบอก
แต่แม่กระโดดก็ขึ้นรถกระบะขับนำไปแล้ว ผมซ้อนพ่อซ้อนตาควบมอเตอร์ไซค์ตามไปติดๆ ทันได้เห็นฝูงหมาดำกำลังรุมล้อมหญิงสาวคนหนึ่ง แม่ตะโกนเรียกชื่อมัน หญิงสาวมีท่าทีตกใจกลัว ฝูงหมาแยกเขี้ยวทั้งขู่ทั้งเตรียมจะกระโจนเข้าใส่หญิงสาว ตาเห็นท่าไม่สู้ดี วิ่งไปที่รถคว้าปืนลูกซองจากคอนโซลหน้ารถยิงใส่กลุ่มหมาดำที่มีเจ้าไวท์เด่นอยู่กลางวง พวกมันล้มลงสามตัว แม่วิ่งเข้าไป แต่กลุ่มหมาที่ไม่บาดเจ็บล้อมแม่ไว้ จนพ่อกับตาตัดสินใจยิงใส่กลุ่มหมาอีกชุดใหญ่ พวกมันล้มลงกันหมด แม่วิ่งเข้าไปดูเจ้าไวท์ มันนอนลมหายใจรวยรินแต่ก็ยังแยกเขี้ยวเข้าใส่แม่และกัดแม่ไปทีหนึ่ง ตาโมโหเลยยิงหัวมัน แน่นอนหัวเจ้าไวท์เละ เลือดกระจายเต็มตัวแม่ แม่ร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก
เสียงปืนคงนำกลุ่มคนที่ไล่ล่าฝูงหมามาถึง เมื่อพวกเขาเห็นหมาตายหมดก็ถามว่า พวกเรายิงหรือ พ่อบอก ดูเอาเองสิ เขานิ่งไปก่อนกล่าวขอบคุณแล้วขับรถหายไป
ตาบอกเสียดายเนื้อเจ้าไวท์ ตาบั่นหัวมันออกฝังดิน แล้วนำร่างมันกลับมาชำแหละ ทำเป็นเนื้อตุ๋นกินไปหลายวัน แน่นอน ตากินอยู่คนเดียว !
จากนั้นเป็นปีๆ ที่ได้ยินเสียงหมาหอนไล่ตามกัน โดยเฉพาะคืนพระจันทร์เต็มดวง หอนอย่างโหยหวนจนผู้คนไม่เป็นอันหลับอันนอน สุดท้ายต้องนิมนต์หลวงพ่อประพรมน้ำมนต์ไปทั่วทั้งหมู่บ้าน เสียงหมาหอนจึงได้หายไป และทุกวันนี้ก็ยังเป็นปริศนาว่าทำไมฝูงหมาดำของเจ้าไวท์จึงออกรุมกัดคน
