คอลัมน์ สวรรค์ในครัว
เขียง มะขาม
หนึ่งในอาหารหลักชาวไทย(ภาคกลาง)ทีเดียวเชียว น้ำพริกปลาทู(ทอด)เนี่ย
เหมือนทำไม่ยาก แต่ทำจริงให้อร่อยยากมากนะครับ
แค่ทอดปลาทูให้สุกพอดี-พอดีเนื้อข้างในไม่แห้งไป แต่ข้างนอกเกรียมนิดๆ นี่ก็ต้องระดับยอดฝีมือแล้ว
ยังไม่ต้องพูดถึงตัวน้ำพริก ที่ส่วนประกอบหลักมีแค่กะปิ กระเทียม พริก น้ำตาล(ปี๊บดีกว่าทราย) มะนาว-แค่นี้
แต่จะตำอะไรก่อนหลัง แหลกแค่ไหน ส่วนผสมเท่าไหร่พอดี
นี่ก็ต้องสุดยอดฝีมืออีกเหมือนกัน
ในจำนวนนี้มีแม่ตัวกับแม่ยายอยู่หัวแถว(สอพลอกันดื้อๆ อย่างนี้แหละ ใครจะทำไม-ฮา)
อาจจะเพราะว่าคุ้นลิ้นชินรส ผูกปีกิน และกินที่บ้าน(ซึ่งสนุกสนานกว่าไปกินข้างนอกอย่างเทียบกันไม่ได้)
เวลากินน้ำพริกฝีมือคนอื่นก็เลยแปร่งๆ ลิ้นอยู่บ้าง
จนเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว เพื่อนเลิฟคนหนึ่งแวะมาคุยเรื่องงานถึงห้อง
ไม่มาเปล่า หิ้วน้ำพริกปลาทูและผักแนมมาด้วยเป็นชุดใหญ่
ยังไม่ทันคุยงานเพื่อนก็โฆษณาก่อนเลยว่านี่น้ำพริกปลาทูป้าตุ๊ ข้าวแกงดังแห่งซอยสุขุมวิท 31
ก็ลาภปากน่ะสิ
ปัญหามีอยู่ว่าศุกร์เย็นมีงานกลับบ้านดึก เสาร์ก็ออกไปตะลอนกลับดึกอีก กว่าจะได้กินน้ำพริกกับปลาทูที่คุณยายอุตส่าห์แบ่งเก็บไว้ให้ก็เช้าวันอาทิตย์ ตอนที่ฝนตกพรำๆ เกือบทั่วกรุงเทพฯ นั่นแหละ
คุณยายทอดปลาให้ใหม่ กรอบนอกแต่ยังนุ่มใน ปรุงรสน้ำพริกเพิ่มอีกนี้ดดดดด ให้เป็นรสแบบที่บ้านกิน
ผักสดมากองข้างๆ อีกหนึ่งจานใหญ่
คดข้าวสวยร้อนๆ มากินกันสองคนตายาย เดี๋ยวเดียวข้าวหมดต้องคดใหม่
แถมยังมีหมูสามชั้นทอดเค็มของข้าวแกงแม่อ้อน สะพานหัน ที่ขยักเอาไว้อีกหน่อย เอามาโปะบนข้าว ราดน้ำพริกลงไปให้โชกๆ กัดผักกร้วมๆ ไปด้วย
อร่อยไปอีกแบบฮ่ะ
อ้อ ส่วนเครื่องแนมที่เป็นของทอดอย่างอื่น เช่น ชะอมและมะเขือยาวชุบไข่นั้น สมาชิกท่านอื่นๆ ในบ้าน โดยเฉพาะ ไอ้ลูกชายมาช่วยกันปราบไปเรียบ ร้อยตั้งแต่คืนแรก
สมาชิกลงความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าน้ำพริก “กินได้” (แปลว่าอร่อยนั่นแหละ) ขาดอย่างเดียวเท่านั้นคือ ไม่ได้บุบมะเขือพวงใส่มาด้วย
แต่ไม่เป็นไร งวดหน้าจะบุกไปถึงร้าน ป้าตุ๊แล้วบอกกับเจ้าตัวเขาเองเลย
เผื่อจะมีอย่างอื่นติดมือกลับบ้านเพิ่ม มาด้วย
ฮา
