คอลัมน์ หลอน
นทธี ศศิวิมล
ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาที่จังหวัดบ้านเกิดของฉันดันมีเรื่องแปลกๆ เรื่องนึงเกิดขึ้นในกลุ่มเพื่อนเก่าสมัย ม.ปลาย เป็นเรื่องที่ใครได้ยินก็ต้องพากันขนลุกขนพองด้วยความหวาดผวาทั้งนั้น
นั่นคือแจ่ม เพื่อนคนหนึ่งที่เป็นหัวโจกของห้อง ได้รวบรวมไลน์ของเพื่อนสาวๆ ที่เคยอยู่ห้องเดียวกันมาได้เกือบครบทั้งห้อง ขาดอยู่ไม่กี่คน แล้วก็ตั้งห้องแช็ตคุยกันสนุกสนาน อัพเดตความเป็นไปของแต่ละคน ก่อนที่จะลงเอยด้วยการนัดกินเลี้ยงรุ่นกันแก้คิดถึง
แต่สิบปีเจอกันทีจะให้ทำแบบเรียบๆ ก็ดูจะไม่สนุกเท่าไหร่ แจ่มเลยคิดไอเดียมันส์ๆ โดยเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง รวบรวมเงินสมทบทุกความสนุกจากเพื่อนๆ แล้วเล่นเกมให้ทุกคนรื้อสมุดเก่าทำการบ้านวิชาอะไรก็ได้มาส่งที่แจ่ม ใครทำการบ้านมาถูกต้องเรียบร้อยที่สุด หรือสร้างสรรค์และฮาที่สุด คนนั้นจะได้รางวัลที่เตรียมไว้ นั่นคือหม้อหุงข้าวไฟฟ้าอัจฉริยะระบบดิจิตอล นอกจากนี้ยังทำกระเป๋าย่าม ปักชื่อนักเรียน และเลขประจำตัว ของทุกคนพร้อมแจกเป็นของที่ระลึกอีกตะหาก
นอกจากนี้ แจ่มยังทำการ์ดเชิญร่วมงานในรูปแบบสมุดพกแสดงผลการเรียนพร้อมภาพถ่ายของทุกคนไว้ส่งไปเชิญเพื่อนๆ อีกด้วย และตอนที่การ์ดพิมพ์ออกมาแล้วส่งไปเชิญตั้งเกือบอาทิตย์นี่แหละ แจ่มถึงได้นึกออกและใจหายวาบขึ้นมาทันที ออย เพื่อนคนหนึ่งที่เธอส่งการ์ดไปเชิญนั้น เสียชีวิตไปตั้งนานแล้วเนื่องจากป่วยด้วยโรควัณโรคปอดแล้วได้รับการรักษาไม่ทันท่วงที แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้เนื่องจากส่งการ์ดไปแล้ว
แจ่มปรึกษาเพื่อนๆ ในไลน์ เพื่อนๆ ก็แสดงความเห็นกันว่า ช่างมันเหอะ ไม่ต้องคิดมาก แต่เพื่อนคนหนึ่งบอกว่าแจ่มควรโทร.ไปหาแม่ออย ว่าส่งการ์ดผิดไป ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ไม่สบายใจ แจ่มก็เห็นด้วยและรีบโทร.ไปที่บ้านออยตามเบอร์บ้านที่เคยระบุไว้ในหนังสือรุ่น แต่ปรากฏว่าแม่ของออยไม่ได้รับการ์ดอะไรเลย เรื่องนี้แจ่มจึงโล่งอกไปได้ และคือว่าพี่ไปรษณีย์อาจจะทำตกหล่น ก็ถือว่าดีไป
จนใกล้วันจัดงาน แจ่มขอคอนเฟิร์มจากคนที่จะมาร่วมงาน โดยการให้ถ่ายภาพการ์ดเชิญที่เป็นสมุดพกคู่กับหน้าตัวเองแล้วส่งมาทางไลน์ ทุกคนก็ทำตามกันเป็นอย่างดีและสนุกสนาน แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้น แจ่มก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อเปิดไลน์มาเจอการ์ดเชิญชื่อออย ส่งมาจากไลน์ของออย และทุกคนก็เห็นเหมือนกันหมด และยืนยันว่าไม่มีใครดึงชื่อออยเข้ามาในกลุ่มแน่นอน
ถึงตอนนี้หลายคนขนลุก หลายคนคิดว่าอำ หลายคนร้องไห้ และลงความเห็นกันว่า ไหนๆ ก็ไหนๆ อย่าคิดมากเลย จัดเลี้ยงรุ่นทั้งที การ์ดเชิญก็ออกแล้ว วันงานก็เว้นเก้าอี้ให้ออยด้วยอีกสักที่ละกัน
จนกระทั่งถึงวันงานที่ทำเอาแจ่มใจคอไม่ค่อยดี เธอมาก่อนงานเริ่มและเริ่มจัดเรียงกระเป๋าย่ามปักชื่อแต่ละคนลงบนเก้าอี้ทีละตัว สะดุ้งเฮือกนิดนึงตอนเห็นชื่อออย ทั้งๆ ที่เตรียมใจไว้แล้ว แต่วูบหนึ่งตอนที่วางกระเป๋าก็เหมือนมีคนเดินผ่านหลังไป หันไปมองก็ไม่เห็นใคร
ตอนงานเริ่ม ทุกคนเข้างานมาก็ทักทายเฮฮากันสมกับที่ไม่ได้เจอกันมานาน จากที่เชิญไปทั้งหมด 30 คน มากันเกือบครบ แต่ละคนเดินหาที่นั่งของตัวเองจากชื่อที่ปักบนย่ามอย่างสนุกสนาน แต่พอคนที่ต้องนั่งขนาบข้างที่นั่งของออย เห็นที่ตัวเองเข้าก็พากันหน้าซีดถอดสี ขอแลกที่กับคนอื่นเป็นพัลวันแต่ก็ไม่มีใครกล้าให้แลก จนแจ่มต้องเกลี้ยกล่อมว่า ทำแบบนี้ถ้าออยอยู่ที่นี่จริงจะน้อยใจ ทั้งสองคนถึงยอมนั่งที่ตัวเองอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
หลังจากนั้นเพื่อนสาวที่ไม่ได้เจอกันมานานก็ดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน มีกิจกรรมบนเวที คือตรวจการบ้าน แจ่มเรียกให้ทุกคนที่ทำการบ้านมาเอามาส่ง แต่ละคนก็พากันลุกเอามาส่งพูดคุยแซวหยอกล้อกันสนุกสนาน แจ่มรวบรวมเสร็จก็เอามาทำเป็นตรวจๆพอเป็นพิธี แล้วก็สุ่มหยิบขึ้นมาเล่มหนึ่งเพื่อจะแจกรางวัลหม้อหุงข้าวที่เตรียมมา แต่พอยกขึ้นอ่านชื่อก็ตกใจจนสมุดหลุดมือ ในใจคิดว่าใครวะมันเล่นพิเรนทร์ แต่ตาก็ชำเลืองไปยังเก้าอี้ที่วางกระเป๋าออย อัตโนมัติ คราวนี้แจ่มใจร่วงไปถึงตาตุ่ม หน้าซีดจนไม่มีสีเลือด ร่างเหมือนควันรางๆ สีขาวๆ เทาๆ ปรากฏอยู่ตรงเก้าอี้ตัวนั้นเหมือนภาพซ้อน กำลังมองมาทางแจ่มเสียด้วย
“แจ่ม เป็นไรวะ” เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น แต่เมื่อเห็นสายตาแจ่มที่มองไปตรงเก้าอี้ออยก็หันบ้าง แล้วห้องทั้งห้องก็เงียบกริบ แม้แต่วงดนตรีที่เล่นอยู่ก็พลอยเงียบไปด้วย
เพื่อนที่อยู่ใกล้ๆ เก็บสมุดออยขึ้นมาดูชื่อแล้วก็สะดุ้งอีกคน แต่ก็ช่วยแก้สถานการณ์ไปว่า จับได้ชื่อออย แต่ออยมารับไม่ได้ ขอจับรางวัลคนใหม่แทนก็แล้วกัน
แต่เพื่อนคนที่ยังนั่งติดกับที่นั่งออยซึ่งดื่มไปจนกึ่มได้ที่ร้องออกมาว่า “เฮ้ย ได้ไง ออยมันก็มาเนี่ย” แล้วหันไปที่ความว่างเปล่าข้างๆ “ออย มึงออกไปรับหม้อเร็ว หม้อมึง”
หลังจากนั้นโดยไม่ได้นัดหมาย คนที่มีสติสมบูรณ์อยู่ก็พากันลุกจากที่นั่ง เดินดุ่มๆ กลับบ้านกันอย่างพร้อมเพรียง เหลือแต่พวกเมาแปล้ที่ยังงงๆ ไม่รู้เรื่องรู้ราว แจ่มตั้งสติแล้วว่า จะเอาหม้อไปให้แม่ออยที่บ้านพรุ่งนี้ หลังจากนั้นก็ชิ่งกลับบ้านอีกคน
วันรุ่งขึ้น แจ่มมาที่ร้านอีกครั้ง พนักงานร้านบอกว่า แม่ของพี่ที่ชื่อออยมารับหม้อหุงข้าวไปแล้ว บอกว่าลูกสาวมาเข้าฝันให้มาเอาของที่นี่
แล้วงานเลี้ยงรุ่นในปีนี้ก็เลยกลายเป็นเรื่องเล่าต่อกันไปอีกนานทีเดียว
