หลวงปู่บุญ โสภโณ – หลวงปู่บุญ โสภโณ หรือ พระครูโสภณพัฒนาภิรม เจ้าอาวาสวัดทุ่งเหียง ต.หมอนนาง อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี และที่ปรึกษาเจ้าคณะตำบลหมอนนาง เป็นพระเกจิอีกรูปหนึ่งที่มีวัตรปฏิบัติดี มีเมตตาธรรมสูง อยู่ในศรัทธาของพุทธศาสนิกชนชาวเมืองชลโดยตลอด

ปัจจุบันสิริอายุ 88 ปี พรรษา 67

เกิดเมื่อวันศุกร์ที่ 12 ก.พ.2474 ที่บ้านหนองม่วง อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี

อายุครบบวชเข้าพิธีอุปสมบทโดยมีพระครูพินิจสมาจารย์ หรือหลวงพ่อโด่ วัดนามะตูม พระเกจิดังในยุคนั้นเป็นพระอุปัชฌาย์, พระครูสาธรขันติธรรม เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และพระอาจารย์ห่อ วัดหนองม่วง เป็นพระอนุสาวนาจารย์

ภายหลังอุปสมบทเรียนพระปริยัติธรรมด้วยความมุ่งมั่น นอกจากนี้ยังมีความสนใจในวิทยาคม จึงธุดงค์ไปเรียนวิชาจากครูอาจารย์ อาทิ หลวงปู่เส็ง วัดประจันตคาม ผู้สร้างเหรียญโภคทรัพย์ นางกวักโด่งดังที่สุดในประเทศ, หลวงพ่อเอีย วัดบ้านด่านศิษย์สายหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า, หลวงพ่อจ้อย วัดบ้านโนน, หลวงพ่อคง วัดวังสรรพรส วิชาเสือสมิงมหาอำนาจมา

ครั้งหนึ่งหลวงพ่อคล้าย วัดสวนขัน บอกกับหลวงปู่บุญว่า “ดีจังฮู้ขลังเหม็ด” หมายถึง “หลวงปู่บุญองค์นี้ดีที่สุด เสกอะไรขลังหมด”

สมัยเป็นพระภิกษุหนุ่มหลวงปู่บุญเคยไปพำนักอยู่ที่วัดระฆังโฆสิตาราม ต้นตำรับพระสมเด็จวัดระฆังฯ จักรพรรดิแห่งพระเครื่องอันเลื่องชื่อ โดยไปพักอยู่กับหลวงปู่นาค วัดระฆังฯ ได้มีโอกาสเรียนวิชากับหลวงปู่หิน โดยเฉพาะการเขียนสูตรลบผงพุทธคุณ

ครานั้นท่านได้รับเมตตาจากพระเถระผู้ใหญ่มอบทั้งพระสมเด็จและผงสมเด็จวัดระฆังฯ พร้อมด้วยสูตรการเขียนและลบผงตำรับเจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี) อีกด้วย

กาลต่อมาหลวงปู่บุญมีความศรัทธาในหลวงพ่อแก้ว วัดเครือวัลย์ ซึ่งถือเป็นสุดยอดพระเกจิอาจารย์ด้านวัตถุมงคลพระปิดตาอันดับหนึ่งของเมืองไทย ท่านเพียรพยายามศึกษาวิชาการสร้างพระตามตำรับการสร้างหลวงพ่อแก้ว วัดเครือวัลย์

นับเป็นโชคดีที่หลวงพ่อบ๊วย วัดเครือวัลย์ เมตตามอบผงเก่าหลวงพ่อแก้ว วัดเครือวัลย์ ต้นตำรับขนานแท้และดั้งเดิมมาให้ ซึ่งหลวงปู่บุญได้เก็บรักษามาอย่างดี กระทั่งปีพ.ศ.2551 วัดทุ่งเหียงจัดสร้างพระปิดตาหลวงพ่อแก้ว พิมพ์นิยมหลังแบบ รุ่นไตรมาส 2551 ท่านนำผงเก่านี้มาเป็นส่วนผสม

จึงอาจกล่าวได้ว่า หลวงปู่บุญเป็นพระเกจิรูปสุดท้ายสายหลวงพ่อแก้ว วัดเครือวัลย์

พระอาจารย์อีกรูปหนึ่งที่หลวงปู่บุญมีความใกล้ชิด คือ หลวงปู่เปี่ยม อดีตเจ้าอาวาสวัดทุ่งเหียง ศิษย์ในสายหลวงปู่ทอง วัดราชโยธา ท่านได้รับการถ่ายทอดวิทยาคมขลังจากหลวงปู่เปี่ยมและรับภารธุระดูแลงานวัดวาอารามจากครูอาจารย์ด้วยความเอาใจใส่

ด้านการสร้างวัตถุมงคลพระเครื่อง ท่านเริ่มจากทำแจกจ่ายในหมู่คณะศิษย์และคณะศรัทธา ทั้งตะกรุด ทั้งเหรียญ ทั้งพระเครื่อง

หลวงปู่บุญยังมีความรู้พื้นฐานด้านสมุนไพร ว่านยาต่างๆ สามารถดูลักษณะบอกสรรพคุณได้ ดังนั้น เมื่อท่านสร้างพระเครื่องวัตถุมงคลท่านจึงนำวิชาความรู้เหล่านี้มาสะสมมวลสาร อาทิ ว่านสมุนไพรชนิดต่างๆ นับร้อยชนิด กาฝากชนิดต่างๆ เกสร 108 ฯลฯ

นอกจากหลวงปู่บุญมีวิชาดีแล้ว ท่านยังมีเมตตา ทนเห็นเด็กเล็กเด็กน้อยตกระกำลำบากไม่มีอนาคตไม่ได้

ย้อนกลับไปเมื่อปีพ.ศ.2529 ท่านจาริกธุดงค์ไปทางภาคเหนือ บนดอยสูง อาทิ ดอยปางอุ๋ง อ.แม่แจ่ม จ.เชียงใหม่ ซึ่งเป็นท้องถิ่นทุรกันดาร ชาวเขาอยู่กันแบบตามมีตามเกิด เด็กชาวเขาขาดโอกาสทางการศึกษา

ด้วยจิตที่เปี่ยมด้วยเมตตา ท่านได้เห็นสภาพทุกขเวทนาของผู้ยากไร้ ขาดปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีพ ถูกสังคมทอดทิ้ง พูดเขียนอ่านภาษาไทยได้บ้างไม่ได้บ้าง

เพื่อความสะดวกในการอุปการะให้การศึกษาสงเคราะห์ ท่านนำเด็กชาวเขาเดินทางมาอุปการะเลี้ยงดูให้เรียนหนังสือที่วัดทุ่งเหียง อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี

ตลอดเวลา 33 ปีที่ผ่านมาท่านสร้างโอกาสสร้างชีวิตใหม่ให้กับเด็กผู้ยากไร้ ให้มีการศึกษา มีอนาคต อ่านเขียนเรียนหนังสือไทย จนกระทั่งสำเร็จการศึกษา โดยไม่เรียกร้องค่าตอบแทน

หลวงปู่บุญในวัยชราทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างมาก เพื่อเลี้ยงเด็กเหล่านั้นด้วยเมตตา

ด้วยปณิธานอันมุ่งมั่น หลวงปู่บุญยังคงสืบสานกิจวัตรงานสงฆ์ และให้การอุปการะเลี้ยงดูเด็กชาวเขาผู้ยากไร้อยู่เป็นเนืองนิจ