คอลัมน์ ชกไม่มีมุม
วงค์ ตาวัน
เห็นข่าวที่นายกเทศมนตรีเทศบาลเมืองแสนสุข โพสต์ข้อความทางเฟซบุ๊ก พร้อมภาพขยะเกลื่อนกลาดบริเวณชายหาดบางแสน ชลบุรี เพื่อประณามกลุ่มวัยรุ่น ที่ชอบมาตั้งวงดื่มเหล้าในช่วงวันหยุด พอดื่มกินกันเสร็จก็ลุกไปขึ้นรถกระบะ ไปแต่ตัว โดยทิ้งขวด พร้อมกับข้าวของต่างๆ เอาไว้ตรงนั้น
ไม่มีการเก็บกวาดไปใส่ถังขยะที่เดินไปแค่ไม่กี่ก้าว แถมเคยมีเจ้าหน้าที่เคยไปตักเตือนก็โดนรุมทำร้าย
อ่านแล้วก็น่าเศร้าใจแทน
เพราะภาพเช่นนี้ ไม่ได้มีแค่ที่หาดบางแสน และที่บางแสนก็คงไม่แค่จุดเดียว
อีกทั้งในช่วงระยะนี้ เข้าสู่การท่องเที่ยวส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่
ผู้คนจะหลั่งไหลไปยังสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ทั่วไทย ความไม่รับผิดชอบในเรื่องขยะ ที่พบเห็นได้บ่อยๆ ก็คงสร้างปัญหามากมายสารพัดตามมาไปทั่วทุกหนแห่ง
เราอาจจะต้องมาคิดกันใหม่ในการแก้ปัญหาขยะ!
หลายประเทศที่เป็นเมืองท่องเที่ยว มีระบบเข้มงวดเรื่องขยะ สามารถแก้ปัญหาอย่างได้ผล โดยไม่จำเป็นต้องมีถังขยะสาธารณะวางไว้มากมายด้วยซ้ำ
เพราะทุกคนมีจิตสำนึก ไม่มีการสร้างขยะ
ร้านขายอาหารแบบไม่มีที่นั่ง เขาก็ยืนกินกันที่ร้านเท่านั้น แล้วทางร้านจะรับผิดชอบดูแลเศษอาหารเอง
ไม่มีประเภท ซื้อแล้วเดินกินไปเรื่อย กินเสร็จก็โยนทิ้งข้างทาง อะไรแบบนั้น
สังคมไทยเรา จึงไม่ควรแค่รณรงค์ให้ทิ้งขยะใส่ถัง แต่ต้องเน้นการไม่สร้างขยะด้วย เช่น ร้านค้าร้านอาหาร ต้องเปลี่ยนการบรรจุด้วยวัสดุที่ไม่เป็นขยะ
พูดถึงตรงนี้แล้ว ก็ต้องเน้นไปยังกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ซึ่งดูแลอุทยานต่างๆ!
ผู้บริหารกระทรวง ต้องคิดใหม่ ยกระดับการแก้ปัญหาใหม่ๆ ไม่ใช่นั่งดูปัญหาเกิดขึ้น แล้วตามแก้แบบไม่สิ้นสุด
ยิ่งแหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติ ซึ่งอยู่ในป่าลึก บนเขาสูง หลังเทศกาลท่องเที่ยวต้องเผชิญภูเขาขยะทุกครั้ง แล้วจัดเก็บยากลำบาก
จึงต้องสร้างระบบ ควบคุมไม่ให้นักท่องเที่ยวสร้างขยะ
เช่น ขยะที่เน่าเสียได้ ต้องกำหนดให้นักแคมปิ้งฝังกลบดิน เพื่อเป็นปุ๋ยธรรมชาติ หรือจัดหาถุงดำให้นักท่องเที่ยว จัดเก็บขยะของตัวเอง แล้วนำขึ้นรถกลับไปด้วย
โดยต้องยืนยันเป็นกฎกติกาว่า อุทยานไม่สามารถจัดการขยะเองได้
ใครมาเที่ยว ต้องจัดการขยะตามระบบธรรมชาติ ส่วนที่ฝังไม่ได้ ต้องเก็บออกมาเอง อะไรแบบนี้
กระทรวงทรัพยากรฯต้องคิดแก้ปัญหา ไม่ให้มีภูเขาขยะเกิดขึ้น
ไม่ใช่เห็นปัญหาก็แอบยิ้ม
แล้วคิดแต่เรื่องจัดซื้อจัดจ้างแก้ขยะกันอย่างเดียว!
