แก้วิกฤตภัยหนาว – ฤดูหนาวในบ้านเมืองเรา ไม่เคยหนาวจริงจังมายาวนานแล้ว จนกระทั่งมาปีล่าสุดนี้เอง ที่ถือว่าเย็นยะเยือกแท้จริง โดยตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน หลายพื้นที่ในชนบทประสบภาวะอากาศหนาวรุนแรง ต่อเนื่องมาจนเดือนธันวาคมนี้

ขนาดคนกรุงเทพฯ ก็ยังตื่นเต้นว่า อากาศเย็นมากๆ ในรอบหลายปี

แต่สำหรับคนในหลายจังหวัด หนาวเหน็บกว่าใน กทม.มาก อุณหภูมิเหลือตัวเลขหลักเดียว และตัวเลขอากาศที่ลดต่ำนั้น สำหรับในภูมิภาคจะกินเวลายาวนานมากกว่าในเมืองหลวง

คนมีสตางค์ก็สนุกสนานกับสภาพอากาศแบบนี้ ได้งัดเสื้อกันหนาวกันออกมาอวด

หรือได้โอกาสปรับตัวเลขแอร์ในบ้านให้เย็นน้อยลง

ขณะที่คนในชนบท บ้านเรือนโย้เย้ เต็มไปด้วยช่องอากาศให้ลมหนาวสอดแทรกเข้าไป จนแทบนอนกันไม่หลับ!

อย่าว่าแต่เสื้อหนาวสวยๆ เลย แค่เสื้อหนาวเก่าๆ ผ้าห่มที่ห่อหุ้มตัวในทุกค่ำคืนก็แทบจะไม่พอ

จนมีข่าวคนไทยหนาวตายในหลายพื้นที่หลายศพแล้ว

สภาพความหนาวเหน็บสำหรับคนมีสตางค์กับคนยากไร้มันแตกต่างกันมาก

แต่ที่น่าสงสัยก็คือ ไม่เห็นมีหน่วยราชการไหนที่สนใจความเป็นอยู่ของชาวบ้านในสภาพอากาศรุนแรงเลวร้ายเช่นนี้สักเท่าไรนัก!?

เคยมีคนเขียนจดหมายมาสอบถามว่า เข้าฤดูหนาวเมื่อไร เห็นแต่เอกชนที่มีโครงการนำผ้าห่มไปช่วยประชาชน

ไม่เคยเห็นรัฐบาลมีโครงการแบบนี้!?

คำตอบก็คือ ภาครัฐมีการตั้งเกณฑ์เอาไว้สูงมาก ในการกำหนดสภาพอากาศหนาวที่ต้องจัดงบประมาณไปช่วยเหลือ

วันก่อนผู้นำรัฐบาล ให้สัมภาษณ์ถึงภาวะความหนาวในเวลานี้ว่า เป็นห่วงประชาชนในเรื่องสุขภาพ

โดยเฉพาะการซื้อเสื้อกันหนาวมือสอง อย่าลืมเอาไปต้มฆ่าเชื้อโรคด้วย

หลายคนฟังแล้วก็งง ระดับผู้นำมีวิสัยทัศน์แก้ปัญหาสภาพอากาศที่กระทบชีวิตประชาชน ด้วยการให้ต้มเสื้อกันหนาวมือสองฆ่าเชื้อ เท่านั้นหรือ!

เลยนึกถึงเสียงเรียกร้องให้มีการแก้ไขรัฐธรรมนูญโดยชี้ว่า

ฉบับที่ดีไซน์เพื่อพวกเขาแบบนี้ เราก็จะได้กลุ่มคนกลุ่มเดียวผูกขาดเป็นรัฐบาลไปอีกยาวนาน

จะไม่มีโอกาสได้คนเก่งๆ เข้ามาบริหารบ้านเมือง เข้ามาแก้เศรษฐกิจ

รวมทั้งอาจจะต้องเพิ่มเติมเหตุผลที่ต้องเปลี่ยนแปลงการเมืองไทยให้ได้ว่า

จะได้รัฐบาลที่มีไอเดียแก้ภัยหนาวช่วยชาวชนบทได้มากกว่าให้เอาเสื้อกันหนาวมือสองไปต้ม!?!