บทเรียน-แสนเข็ญ
จากพฤษภาคม2557
ชกไม่มีมุม
การรัฐประหาร 22 พฤษภาคม 2557 เป็นการยึดอำนาจการเมืองโดยกองทัพครั้งล่าสุด แต่คงไม่ใช่หนสุดท้าย ตราบใดที่โครงสร้างการเมืองไทยยังเป็นเช่นนี้อยู่ ยังเปิดช่องให้กลุ่มอำนาจนอกระบบพร้อมแทรกแซงได้ตลอดเวลา
ถึงวันนี้ครบ 7 ปีพอดี กับเหตุการณ์เอารถถังออกมาล้มกระดานประชาธิปไตย และผู้นำการรัฐประหารวันนั้น ยังอยู่ในอำนาจจนถึงบัดนี้!
ปกติก็มีศัพท์เรียกกันง่ายๆ เข้าใจได้ไม่ยาก คือ มีกระบวนการสืบทอดอำนาจเพื่อให้อยู่ต่อไปยาวนาน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งรัฐธรรมนูญ ที่ให้อำนาจ 250 ส.ว. อยู่เหนือเสียงประชาชนที่ไปเลือกตั้ง โดยเป็นผู้กำหนด นายกฯและการตั้งรัฐบาล ไม่ใช่คะแนนเสียงที่ประชาชนไปกาบัตรในคูหา
วันนี้การแก้รัฐธรรมนูญก็ยังทำไม่ได้ เพราะล้มคว่ำไปแล้ว ด้วยฝีมือส.ว.และส.ส.พรรครัฐบาล ถ้าจะเริ่มต้นกันใหม่ก็น่าจะล่าช้าไม่ทันใช้ในการเลือกตั้งครั้งต่อไป
ก็หมายความว่า ถ้ายุบสภาเลือกตั้งใหม่ หรือครบวาระแล้วเลือกตั้งในปี 2566 ก็จะมี 250 ส.ว.กำหนดตัวนายกฯ ไม่ใช่ประชาชน
แปลว่า กลุ่มอำนาจปัจจุบันก็จะกลับมาอีกสมัย อาจจะยาวไปถึงปี 2570!
แต่อันที่จริง สภาพบ้านเมืองนับตั้งแต่มีรัฐบาลทหารในปี 2557 ต่อด้วยการเป็นรัฐบาลหลังเลือกตั้งปี 2562
เศรษฐกิจ ชีวิตปากท้องชาวบ้าน น่าจะอธิบายความสำเร็จในการบริหารประเทศได้ดีที่สุด
แถมปีกว่ามานี้ เกิดวิกฤตโรคระบาดร้ายแรง ยิ่งทำให้เศรษฐกิจที่แย่อยู่แล้ว ทรุดหนักเข้าไปอีก
น่าเศร้าใจแทนประชาชนคนไทย เพราะการเมืองที่ผูกขาดอำนาจ ทำให้ไม่เปิดกว้าง
ไม่สามารถผลัดเปลี่ยนเอาคนที่เหมาะสมกับการแก้ไขสถานการณ์วิกฤตเข้ามาทำหน้าที่แทนได้!!
วิกฤตวันนี้คือสาธารณสุข และเศรษฐกิจ
ไม่ใช่เรื่องความมั่นคง ไม่ใช่ผู้กุมอำนาจเด็ดขาด ไม่ใช่คนที่มีกองทัพหนุนหลัง มีชนชั้นนำสนับสนุน จนหนาแน่นมั่นคง
แต่เป็นวิกฤตที่ต้องใช้ผู้นำซึ่งเท่าทันโลก รอบรู้ กว้างไกล
จัดการวัคซีนอย่างรวดเร็ว มีวิสัยทัศน์มองไกล และสามารถคิดโครงการที่พลิกเศรษฐกิจให้กลับมาเร็วที่สุด
แต่เรายังอยู่กับความลำบาก และวันนี้หากบรรดาคนดัง ที่เคยไปร่วมเป่านกหวีด เมื่อออกมาโอดครวญเรื่องปากท้อง ธุรกิจเดินหน้าไม่ได้
มักจะโดนตั้งคำถามกลับว่า เมื่อ 7 ปีที่แล้วไป เป่านกหวีดเรียกเขามาเองไม่ใช่หรือ!?
ประเด็นก็คือ สังคมไทยน่าจะสรุปบทเรียนจากวิกฤตอันยากเย็นแสนเข็ญวันนี้ เพื่อทบทวนย้อนไปเมื่อ 7 ปีก่อน
การเกลียดชังนักการเมือง แล้วเรียกทหารเข้ามาจัดการ ไม่ควรเกิดขึ้นอีกแล้ว
ต้องไล่นักการเมืองด้วยการเลือกตั้ง จัดการปัญหาด้วยประชาชนเองเท่านั้น!
วงค์ ตาวัน
