เรื่องเศร้า ที่เกิดจาก‘ผู้นำ’

คอลัมน์ ทิ้งหมัดเข้ามุม

โดย…รุก กลางกระดาน

เรื่องเศร้า ที่เกิดจาก‘ผู้นำ’ – ต้องยอมรับว่าเป็นช่วงที่เหน็ดเหนื่อยอย่างยิ่งสำหรับคนไทย ที่ต้องเผชิญกับวิกฤตต่างๆ ถาโถมมาเป็นระลอก

โดยเฉพาะการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนาสายพันธุ์ใหม่ หรือโควิด-19 ที่กระจายไปทั่วโลก

ในประเทศไทยมีคนติดเชื้อเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยยะสำคัญ หลายต่อหลายคนที่ติดไม่มีประวัติเดินทางไปต่างประเทศในพื้นที่เสี่ยง

หรือเรียกได้ว่าติดเชื้อกันเองภายในประเทศ หรือเรียกได้ว่าเข้าสู่การแพร่ระบาดระดับ 3

ซึ่งหากไม่มีการวางแผนจัดการที่ดี การติดเชื้อระบาดไปทั่วประเทศ จนเกิดภาวะผู้ป่วยล้นเมือง เกินกำลังของบุคลากรทางการแพทย์ อัตราการเสียชีวิตที่จะเพิ่มสูงขึ้น

ส่งผลต่อความหวาดวิตกของประชาชนเพิ่มมากขึ้น เกิดการกักตุนสินค้า เศรษฐกิจหยุดชะงัก พังกันทั้งระบบ จึงไม่ใช่สิ่งที่เกินเลยจะคาดเดา

ดังนั้นการยับยั้งไม่ให้เกิดภาวะดังกล่าว จึงเป็นหน้าที่ของรัฐบาลอย่างหลีกเลี่ยง ไม่ได้

แต่ผลงานที่ผ่านมากลับไม่ได้ทำให้ประชาชนเกิดความเชื่อมั่นว่ามีศักยภาพในการควบคุมดูแลสถานการณ์ได้เลยแม้แต่น้อย

ไล่ตั้งแต่การไม่พิจารณาห้ามนักท่องเที่ยวจากประเทศเสี่ยงเข้ามาในไทย จนคนจากประเทศเหล่านั้นเดินทางไปทั่ว

การกักตัวบุคคลที่กลับมาจากประเทศเสี่ยง หรือพวกผีน้อย ก็ใช้มาตรการเฉพาะคนไทย ทำแล้วก็มีปัญหาเปลี่ยนแปลงจนสุดท้ายก็สั่งยกเลิกการกักตัว ยุบเลิกศูนย์ สุดท้ายก็เปิดใหม่รับกลุ่มเสี่ยงที่มาจาก อิตาลีแทน

อุปกรณ์ป้องกันสำหรับประชาชน ไม่ว่าจะเป็นเจลแอลกอฮอล์ หน้ากากอนามัย ก็ขาดแคลน พอพบว่ามีขบวนการกักตุน แอบเอาไปขายต่างประเทศ ก็ถูลู่ถูกังอุ้มชูกัน จนประชาชนต้องมองกันตาปริบๆ

การสื่อสารของแต่ละหน่วยงานก็สุดแสนจะสับสน ได้มาตรฐานเดียวกับเด็กเล่นขายของ

นี่ยังไม่ได้พูดถึงมาตรการดูแลเศรษฐกิจ ปากท้องประชาชน ที่ได้รับผลกระทบจากพิษโควิด จะใช้คาถาเดิมแจกเงินก็ถูกด่าจมหูต้องถอยกรูด

ก็ยังไม่รู้จะทำยังไงถึงจะประคองสถานการณ์ไม่ให้เลวร้ายไปกว่านี้ได้

หาก ‘ผนงรจตกม’ ถือเป็นเรื่องเศร้าแล้ว

แต่ถ้า ‘รตกมลผนยงย’ นี่เป็นเรื่อง เศร้ากว่า