FootNote “หมูกระทะ” ส่งแรง “สะเทือน” ต่อ “ความคิด” ต่อ “การเมือง”
ปฏิบัติการ “เลี้ยงหมูกระทะ” ของรองประธานสภาผู้แทนราษฎรคนที่ 1 กำลังกลายเป็นประเด็น “ร้อน” ในทางการเมืองด้วย 2 คำถาม อันมากด้วยความแหลมคม
1 เป็นจำนวนเงินเท่าใด มีความเป็นมาอย่างไร 1 เป้าหมายในการเลี้ยงเป็นใคร มีความสำคัญเพียงใด
ยิ่งเมื่อปรากฏว่าเป็น “แม่บ้าน” รัฐสภา ยิ่งกลายเป็น “คำถาม” เป็นคำถามว่าทำไมต้องเป็น “แม่บ้าน” ทำไมไม่เป็น “รปภ.” ทำไมไม่เป็นมวลชนอันเป็นฐานคะแนนเสียงของ “รองประธานสภาผู้แทนราษฎร คนที่ 1”
ยิ่งเมื่อปรากฏว่าปริมาณของเป้าหมายที่ต้องการเลี้ยงมีจำนวนมากกว่า 300 คน จำนวนเงินงบประมาณจึงยิ่งกลายเป็นคำถามว่าเป็นจำนวนเท่าใดและเอามาจากไหน
พลันที่คำตอบปรากฏออกมาอย่างเป็นทางการว่าเป็นเงินจำนวนมากกว่า 2 ล้านบาท และเป็นเงินที่เรียกว่าเป็น “งบรับรอง” ในตำแหน่ง “รองประธานสภา” ปี 2566
ความสงสัยก็คือ มีงบประมาณอย่างนี้อยู่ด้วยหรือ แล้วเหตุใดจึงเพิ่งมีการเลี้ยงในแบบนี้ เมื่อเจ้าของงบประมาณนี้เป็นพรรคก้าวไกลยิ่งอึกทึกกึกก้อง
ในความเป็นจริงเชิง “งบประมาณ” สิ่งที่เรียกว่า “งบรับรอง” มิได้มีแต่เพียงในเรื่องของรัฐสภาเท่านั้น หากแต่ยังมีในทุกองคาพยพของระบบราชการ
Advertisement
ความหมายก็คือ หากเป็นอธิบดี หากเป็นปลัดกระทรวง หากเป็นผู้อำนวยการกองก็ย่อมมี “งบรับรอง” เป็นเครื่องประดับ
กล่าวสำหรับตำแหน่งประธานสภา ตำแหน่งรองประธานสภา ไม่ว่าจะเป็นสภาผู้แทนราษฎร ไม่ว่าจะเป็นวุฒิสภา ย่อมมี “งบรับรอง” ดำรงอยู่อยู่แล้ว
ไม่ว่ายุคของ พล.อ.อ.หะริน หงสกุล ไม่ว่ายุคของ นายอาทิตย์ อุไรรัตน์ ที่กลายเป็นประเด็นก็คือ ทำไมเรื่องแบบนี้จึงบังเกิดขึ้นในยุค นายปดิพัทธ์ สันติภาดา
คำถามจึงมิได้มีแต่ต่อ นายปดิพัทธ์ สันติภาดา หากแต่ยังพุ่งไปยังผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง “อื่น” อย่างแหลมคม
ใครที่ติดตามแต่ละ “ปฏิกิริยา” ซึ่งปะทุตามมา ไม่ว่าจะในพื้นที่ทางการข่าว ทางการวิจารณ์ หากแม้กระทั่งเสียงสะท้อนจากแต่ละกลุ่มทางการเมืองจะเห็นผลสะเทือน
เป็นผลสะเทือนต่อ “รองประธานสภา” ต่อ “พรรคการเมือง”
แต่ละความเห็นจึงแสดงให้เห็นถึงรากฐานในทาง “ความคิด” อันมีอิทธิพลเป็นอย่างสูงต่อกระบวนการทาง “การปฏิบัติ” ของแต่ละพรรคการเมือง ของแต่ละนักการเมือง
ไม่ว่าจะเป็นพรรคการเมือง “เก่า” ไม่ว่าจะเป็นพรรคการเมือง “ใหม่” ล้วนยึดโยงอยู่กับ “สายบัวบอกลึกตื้นชลธาร” ได้ทั้งสิ้น
