ลองมองอีกแง่! มูลนิธิกระจกเงาให้แง่คิด “รักฉันอย่าตามหาฉัน” บางทีคนหาย-ไม่ได้หาย อาจสมัครใจหลีกหนีจากความจริงอันโหดร้าย
นับเป็นข่าวที่เราพบเห็นได้บ่อย สำหรับข่าวการประกาศตามหาคนหาย ซึ่งบางครั้งเราจะพบว่าเบื้องหลังของการหายตัว มักแฝงไปด้วยปัญหาที่คนภายนอกไม่รับรู้
เมื่อวันที่ 29 กุมภาพันธ์ 67 ทางเพจมูลนิธิกระจกเงาได้โพสต์อีกหนึ่งมุมมองเกี่ยวกับการตามหาคนหาย โดยชี้ว่าบางทีคนหายอาจจะไม่ได้หาย แต่พวกเขาสมัครใจหนีไป เพื่อหลีกเลี่ยงจากหลาย ๆ สถานการณ์
โดยทางเพจระบุว่า มีหญิงสาวถูกประกาศตามหาบนโลกออนไลน์ เมื่อทางมูลนิธิตรวจสอบจะพบว่า ผู้ทำประกาศคือสามีหรือแฟนของบุคคลคนในภาพ ความสัมพันธ์มีทั้งเพิ่งคบหากัน คบกันมานานแต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส กระทั่งแบบอยู่กินมีลูกเป็นพยานรัก
เมื่อมีการประกาศตามหาคนหาย สิ่งที่ทางมูลนิธิต้องทำหลังจากได้คุยข้อมูลเบื้องต้นคือ การตรวจสอบใบแจ้งความ และขอคุยกับญาติที่แท้จริงของฝ่ายที่หายตัว และจากการตรวจสอบมักพบว่า “คนหาย-ไม่ได้หาย” แต่พวกเขาเหล่านั้นสมัครใจหนีไป โดยมีเหตุผลว่าถูกกระทำความรุนแรงในครอบครัว, ปัญหาด้านเศรษฐกิจ หรือแม้กระทั่งมีคนรักใหม่ แต่คนรักเก่าไม่ยอมเลิกรา
โดยปัญหาผัวหาย-เมียหนีมีสถิติเพิ่มสูงขึ้นทุกปี ซึ่งในปี 2566 ที่มาผ่าน ทางมูลนิธิได้รับแจ้งเหตุคนหายจากสาเหตุปัญหาความรุนแรงในครอบครัว และแย่งความปกครองบุตรมากกว่า 404 กรณี
ความรุนแรงในครอบครัวไม่ใช่แค่เรื่องในครอบครัว หลายครั้งฝ่ายที่ตามหาคนหายที่หนีไป มักใช้ลูกเป็นเครื่องมือในการเรียกร้องต่อรอง ซึ่งส่งผลกระทบต่อตัวเด็ก เพราะภาพและข้อมูลของเด็กถูกเผยแพร่บนโลกออนไลน์ เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของประกาศตามหา
สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือ “ความแค้นของความผิดหวัง” ที่มักปะทุกลายเป็นความรุนแรง ทั้งการทำร้ายตัวเอง ทำร้ายภรรยาหรือญาติภรรยา จนกระทั่งความรุนแรงเพิ่มขึ้นในระดับต้องเสียชีวิตยกครัว
โดยทางฝ่ายผู้ถูกกระทำยังไม่มีแนวทางใดที่จะได้รับความช่วยเหลือให้รอดพ้นจากความรุนแรงนั้นได้ ในขณะผู้กระทำความรุนแรง ที่จะเพิ่มระดับความรุนแรงขึ้น ก็ขาดคนรับฟังหยุดยั้งปัญหา เป็นความรุนแรงในครอบครัวอย่างแท้จริงที่ต้องแก้ปัญหากันเอง เรื่องราวจึงกลายเป็นข่าวอาชญากรรมในไม่ช้า
ดังนั้น “คนหาย” ที่เกิดจากความรุนแรงในครอบครัว ควรมีที่ปลอดภัยหลบหนีจากความรุนแรง มีคนกลางคอยรับฟังเพื่อให้คำปรึกษาและรักษาความลับ และต้องทำงานร่วมกับฝ่ายผู้กระทำความรุนแรงด้วย
