เสียงลาก
หลอน
นทธี ศศิวิมล
คืนนี้เป็นคืนแรกๆของการอยู่ต่อเวรดึกที่นี่หลังจากที่เพิ่งเลิกเวรบ่าย ที่ต้องมาตอนนี้เพราะพี่ผู้ช่วยพยาบาลรุ่นพี่คนนึงขอแลกเวรเอาไว้เพราะมีธุระต้องกลับบ้านต่างจังหวัด ร.พ.นี้เป็นร.พ.เอกชนที่ไม่ใหญ่มาก แต่รายได้และสวัสดิการค่อนข้างดี โดยเฉพาะค่าพิเศษเวรดึก
อาชีพผู้ช่วยพยาบาล เงินดี แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเสี่ยงเรื่องของการติดเชื้อโรคจากคนป่วย เพราะต้องสัมผัสเนื้อตัว อุจจาระ ปัสสาวะ อาเจียน เลือด และอื่นๆ นอกจากนั้นยังมีราคาที่ต้องจ่าย คือการต้องยอมรับและอดทนให้ได้กับพฤติกรรมของคนไข้และญาติคนไข้บางคนที่มักจะระบายอารมณ์ หรือบางคนก็ใช้ทำงานส่วนตัวให้ราวกับเราเป็นคนใช้ส่วนตัว
เมื่อหัวค่ำ ทีวีที่เคาน์เตอร์เปิดทิ้งไว้ เราพอมีเวลาว่างบ้างก็ชำเลืองดูเป็นระยะ ละครเรื่องพิษสวาท ที่นุ่น วรนุช เป็นนางเอกนางรำหลวงที่ถูกสามีตัดหัว กำลังดังและใกล้ถึงตอนอวสานแล้ว เรื่องกำลังเข้มข้นเลยทีเดียว ปีศาจนางรำคนนี้มีโลโก้อีกอย่างคือเสียงลากโซ่ เพราะถูกสามีล่ามตรวนติดไว้ที่ข้อเท้า คนดูบางคนว่ากันว่า เสียงลากโซ่ตรวนของเธอทำเอาหลอนไปกระทั่งนอนไม่หลับ
“เสียงลากโซ่คุณอุบลเหรอจะมาสู้…”
“เฮ่ย อย่าพูด”
สองประโยคนั้นดังมาจากพยาบาลสองคนที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ หลังจากนั้นก็เป็นเสียงกระซิบกระซาบอีกสองสามประโยค ก่อนที่การสนทนาจะเข้าสู่เรื่องราวของการทำงานตามปกติ ตอนนั้นฉันได้ยินก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก แม่เคยเตือนไว้ว่า เรามาทำงานโรงพยาบาล มันต้องเกี่ยวข้องกับคนเจ็บคนตาย ต้องเลี่ยงการคิดถึงเรื่องอกุศล และพยายามอย่าพูดอะไรที่ไม่ดี โดยเฉพาะตอนกลางคืน
คืนนั้นเวลาราวตีสาม คนไข้ในห้องพิเศษนอนหลับกันหมดแล้ว แต่พวกเราก็ยังนั่งที่เคาน์เตอร์รอสแตนด์บายเวลาที่อาจจะมีใครกดกริ่งเรียกขอความช่วยเหลือหรืออื่นๆ และไม่ลืมเดินวัดไข้ดูความเรียบร้อยของผู้ป่วยตามรอบเวลาที่กำหนด ฉันกับเพื่อนอีกคนผลัดกันฟุบกับโต๊ะงีบเอาแรง เพื่อนให้ฉันนอนก่อนเพราะโหนเวรมาแต่บ่าย แต่ว่าฉันยังไม่ง่วงเท่าไหร่ ส่วนพี่ๆ พยาบาลก็ยังคงจัดยากิน ยาพ่น ยาฉีด ที่คนไข้หลายคนยังต้องใช้ตาม ออร์เดอร์ที่แพทย์สั่งเอาไว้
ตอนนั้นเองที่ฉันเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆ ดังแว่วมาไกลๆ เสียงคล้ายๆ ใครลากอะไรสักอย่าง ดังเคล้ง เคล้ง เป็นจังหวะช้าๆ พอตั้งใจฟังดูดีๆ แล้ว เสียงมันคุ้นขึ้น จนฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นเสียงลากเสาน้ำเกลือแน่ๆ แต่ความเร็วขนาดนี้มันช้าไป เพราะปกติแล้ว ถ้าจะย้ายคนไข้ไปไหน พยาบาลหรือผู้ช่วยต้องเป็นคนช่วยเข็นเสาน้ำเกลือให้เพื่อให้คนไข้เดินสะดวก จังหวะการเดินมันต้องไม่ช้าแบบนี้
คิดได้แบบนี้ฉันเลยนึกห่วงขึ้นมา กลัวว่าจะเป็นคนไข้ที่เดินออกมานอกห้องเองคนเดียวจะไปไหนแล้วเดินไม่ค่อยไหวหรือเปล่า เลยรีบลุกขึ้นจะไปตามดู แต่ทันใดนั้น เพื่อนที่ฟุบอยู่ข้างๆ ก็ลุกขึ้นและคว้าข้อมือฉันไว้อย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องไปหรอก” มือเพื่อนเย็นเฉียบ เพื่อนคนนี้ทำงานมาก่อนฉันราวหกเดือนได้ ฉันก็งงว่าจะห้ามทำไม และถามว่าไม่ได้ยินเสียงลากเสาน้ำเกลือ เหรอ เพื่อนตอบว่า
“ได้ยิน แต่เธอไม่ต้องไปหรอกเชื่อเราเถอะ ถ้าใครต้องการให้ช่วยเหลือเดี๋ยวก็กดออดเรียกเองแหละ”
ฉันขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าทำไม แต่พี่พยาบาลอีกคนที่กำลังลงบันทึกแฟ้มอยู่ก็พูดขึ้นน้ำเสียงเรียบๆอีกคนโดยไม่ได้เงยหน้าว่า
“คนไข้คนนี้เขาชอบเดินเล่นกลางคืน ไม่มีอะไรหรอก หนูนั่งเถอะ”
ฉันเลยต้องยอมนั่งตามที่พี่เขาว่าโดยไม่เข้าใจอะไรสักนิด เพื่อนยังคงฟุบหน้าหลับต่อไป แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้หลับจริง เหมือนจะหลบตัวสั่นอยู่ด้วยซ้ำ
เสียงนั้นเงียบไป จนกระทั่งตีสาม พวกพี่ๆพยาบาลพากันแยกย้ายไปดูแลผู้ป่วยที่มีเข้ามาเพิ่มช่วงกลางดึก ฉันนั่งเฝ้าเคาน์เตอร์อยู่คนเดียว ตอนนั้นเองที่เสียงเคล้ง เคล้ง ดังเป็นจังหวะขึ้นมาอีก เสียงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆเป็นจังหวะเหมือนคนก้าวเท้าเดินช้าๆ ฉันคิดว่ายังไงไปดูหน่อยคงไม่เป็นไร เผื่อเป็นคนไข้ต้องการให้ช่วยอะไร เลยลุกไปดูตามทิศที่ได้ยินเสียง
ร่างหนึ่งกำลังเดินตัวงอ มือจับเสาน้ำเกลือทรงตัวเดินมาตามทาง ท่าทางเหมือนไม่ค่อยมีแรง เธออยู่ในชุดคนไข้ กำลังเลี้ยวออกมาจากมุมด้านที่เดินไปห้องคนไข้พิเศษ
เมื่อเข้าไปใกล้ๆ ฉันก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเลือดไหลเป็นทางยาวมาตามทางที่เธอเดิน
“รอก่อนนะคะเดี๋ยวตามคนมาช่วย”
ฉันกำลังจะหันหลังวิ่งกลับไปตามพี่พยาบาล แต่เธอคนนั้นคว้าข้อมือฉันเอาไว้ มันเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง ฉันหันกลับไปมอง ใบหน้าซีดจนเขียวจ้องฉันด้วยความโกรธ ดึงคอเสื้อฉันเข้ามาแล้วตะโกนใส่หน้า
“กูเรียกทำไมไม่มา ทำไมพวกมึงไม่มา กูเรียกแล้ว”
เสียงนั้นดังก้องกังวานเหมือนเปิดลำโพงในขณะที่เลือดที่เท้าของเธอขยายออกเป็นวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ ฉันตกใจจนหมดสติไป
พี่ๆพาฉันไปนอนพักและปฐมพยาบาล ก่อนที่จะยอมเล่าในเช้าวันรุ่งขึ้น ว่าเธอคนนั้นเคยเป็นคนไข้ห้องพิเศษที่มีอาการตกเลือดจากการทำแท้ง คืนนั้นเธอพยายามกดปุ่มเรียกขอความช่วยเหลือเพราะตกเลือดมาก แต่อินเตอร์คอมห้องเธอเกิดเสียพอดี เลยพยายามเดินออกมาตามพยาบาลเอง เธอล้มลงและเสียชีวิตหลังจากเดินออกมาจากห้องได้ไม่กี่ก้าว แต่เสียงลากเสานั้นยังคงตามหลอกหลอนชาวเวรดึกเรื่อยมา
“ร.พ.ถึงขึ้นค่าเวรให้เป็นพิเศษเฉพาะชั้นนี้ไงล่ะ” พี่พยาบาลกล่าวปิดท้าย
