สาวแฉชีวิตรันทด! สะใภ้ ครอบครัวคนจีน ใช้งานสารพัด ป่วยหาว่าสำออย
วิบากกรรม สะใภ้ เมื่อ สมาชิกเว็บไซต์พันทิป สมาชิกหมายเลข 4338499 ได้ตั้งกระทู้ “เบื้องหลังชีวิตแต่งงาน เป็นเจ้าหญิงวันเดียว … ทุกวันนี้เหมือนคนใช้” โดยเล่ารายละเอียดสุดขมขื่น ว่า สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเคยตั้งกระทู้ครั้งแรกนะคะ เราชื่อ อิง ค่ะ
เราแต่งงานมาได้ 5 ปีแล้วค่ะ มีลูก 1 คน วัย 2 ขวบ ครอบครัวที่เราแต่งมาเป็นครอบครัวคนจีนค่ะ (เป็นครอบครัวใหญ่อยู่กันหลายคน) ทุกเช้าเราจะต้องตื่นเเต่เช้าตั้งแต่ 6.30 ลงมาทำกับข้าวกับแม่สามี และป้อนข้าวลูก แล้วค่อยลงไปทำงานข้างล่างค่ะ
ปกติเราจบงานด้านสถาปัตย์ตกแต่งบ้านมาค่ะ พอแต่งงานก็ต้องลงไปช่วยกิจการครอบครับเขา ซึ่งเราทำหน้าที่ออกแบบ และ คนของเขาออกไป เราก็ต้องทำหน้าที่แทนค่ะ เช่นฝ่ายบุลคล และฝ่ายบัญชี อะไรพวกนี้ค่ะ ทางบ้านไม่ยอมหาคนงานมาช่วยใหม่ค่ะ เห็นเราเข้ามา เขาบอกว่าเป็นลูกสะใภ้ต้องทำทุกอย่างให้เป็นทำให้เก่ง
งานเหล่านี้เราก็ไม่ค่อยถนัดเลย เราบวกเลขยังผิดเลย เราไม่ชอบบัญชีเอามากๆ คือเราก็พยายามทำให้มันดีที่สุดนะแต่มันก็ยังมีความผิดพลาดเกิดขึ้นอยู่ดีค่ะ เราทำงานไปด้วย ทั้งเลี้ยงลูกไปด้วย ทำงานไปด้วย บางทีมันยากมากๆ ไหนจะลูกกวน ไหนจะโทรศัพย์ลูกค้าเข้า ไหนจะงานเร่ง บางทีก็เครียดจนเกือบจะเป็นโรคประสาท
เอาล่ะมาเข้าสู่ปัญหาที่พีคๆเลยดีกว่า คือ บ้านนี้เวลาเราป่วยทีไร เรามักจะโดนมองว่าป่วยอีกแล้วๆ แกล้งป่วยหรือเปล่า เคยโดนถามตอนป่วยเป็นไข้ทับฤดูที่นอนซมมา 2-3 วันว่า ” ที่เราป่วยเนี่ย เราแกล้งป่วยเพื่อที่จะไม่ต้องลงไปทำงานข้างล่างหรือเปล่า ” คือ เป็นคำพูดที่หลุดออกมาจากปากสามีของเราเองล่ะค่ะ เราไม่คิดเลยว่าคนที่รักกันหลายปีจะพูดคำนี้ออกมา คือคิดได้ยังไงคะ
เราปวดหัวเดินหัวจะทิ่ม เรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยจะมี เราหนักแค่ 47 เองค่ะ พอป่วยแล้วคือมักจะเป็นหนักเลยค่ะ
เวลาเราป่วยหนักๆ เดินลงไปกินข้าวข้างล่าง แม่สามีก็มองว่าทำไมไม่ลงไปช่วย (เราคิดในใจก็เราป่วยจนเดินไม่ไหว) เขาจะมองค้อนๆด้วยหางตาค่ะ ช่วงนั้นที่ป่วยเป็นไข้ทับฤดู ถ้าวันไหนตื่นลงไปช่วยก็พูดคุยกันปกติค่ะ
ยิ่งพ่อสามีนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลยค่ะ เราเดินสโหลสเล ไม่ค่อยมีแรงเพราะพิษไข้ เขามาบอกว่าเราทำสมเพช น่าสังเวช ทำตัวให้คนเวทนา ทำตัวให้คนสงสาร เขาบอกว่าเขาไม่สงสารเราสักนิด เขาบ่นว่าเราจะแปะเจลที่หัวลงมาทำไม กลัวทุกคนไม่รู้ว่าป่วยเหรอ
เราไม่เคยพบไม่เคยเจอ ใครที่ปากเสียเท่านี้มาก่อนเลยค่ะ เขาจะบังคับให้เราเข้มแข็ง แข็งแรง ให้ทำงานไม่ให้นอนซมเพราะเขาบอกว่าการนอนซมจะทำให้ยิ่งทรุดหนัก
เราจะทรุดหนักเพราะต้องฝืนสังขารทำงานนั่นล่ะค่ะ ถ้ามีคนแนะนำให้แยกบ้าน อันนี้คงตัดไปได้เลยค่ะ เพราะทางคนจีนถือมาก ทำงานในกงสี ลูกชายบริหาร ต้องแต่งเข้ามาดูแลคนในบ้าน หากแยกแล้วจะถือว่าเป็นการอกตัญญู
บางทีเราเริ่มรู้สึกเหมือนเรากำลังจะเป็นโรคประสาทล่ะค่ะ ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ค่ะ ใจเรานะคะ อยากหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอดเลยแต่อีกใจก็สงสารลูกค่ะ เขายังเด็กนัก ไม่อยากให้ต้องกำพร้าแบบนี้เลย แต่บางครั้งมันก็สุดจะกลั้นน้ำตาไว้จริงๆ จริงๆมันมีเรื่องพีคๆกว่านี้หลายเรื่องค่ะ แต่ใกล้จะเลิกงานพิมพ์ได้เท่านี้ค่ะ
ตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่ เราร้องไห้แทบทุกเดือนเลยค่ะ มันไม่มีอิสระเลยค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ ช่วยแนะนำเราหน่อยค่ะ ตอนนี้ทางพ่อแม่สามีและสามีเองเร่งอยากให้มีลูกคนที่ 2 ด้วยค่ะ เราเครียดมากเลยค่ะ แค่คนแรกเรายังยุ่งวุ่นวายแทบไม่มีเวลาทำงานเลยค่ะ เพราะทำงานไปด้วยเลี้ยงลูกไปด้วยค่ะ
