กลับเป็นเพื่อน
หลอน
นทธี ศศิวิมล
สิบห้าปีก่อนผมกับเพื่อนชื่อภพขึ้นไปเชียงรายกัน ภพไปติดสาวที่นั่น เขาไม่มีรถ จึงขอยืมรถผมใช้ แต่ด้วยความที่ภพขับไม่เก่ง กล้าๆ กลัวๆ เวลาขับรถทางไกล จึงขอให้ผมขับไปถึงเชียงรายแล้วค่อยเอารถผมไปฉายเดี่ยว ผมเห็นใจในความรักของเพื่อนจึงตกลง
ผมเช่าโรงแรมนอนในตัวเมือง ปล่อยภพจีบสาวไป ช่วงกลางวันผมเดินเตร็ดเตร่ในเมือง หาอาหารที่ไม่เคยกินกิน แล้วก็เดินไปเรื่อยเปื่อย เผลอแป๊บเดียวสามวัน ก่อนเที่ยงภพโทร.เข้ามือถือผมแล้วบอกอย่างอารมณ์ดีว่ากลับบ้านได้ จะมาหาผมที่โรงแรม ผมพักที่ไหนจะบอกรถรับจ้างให้มาส่ง ในเสียงนั้นผมได้ยินเสียงผู้หญิงแทรก เข้ามา คาดว่าน่าจะเป็น ผู้หญิงที่ภพมาติดพัน
ผมนั่งรอที่โรงแรมนานมาก ภพไม่โผล่มาเสียที ตอนแรกก็เฉยๆ ครั้นเป็นชั่วโมงๆ ผมจึงโทร.เข้าหมายเลขที่โทร.มา เป็นเบอร์บ้าน ไม่มีคนรับ ผมโทร.อีกหลายครั้ง พอนึกว่ามันเป็นผู้ชายหายไปสามวันโผล่มาก็อาจจะหายไปได้อีก มันดูแลตัวเองได้ ผมรู้จักภพมานานไม่เคยเกิดเรื่องร้ายๆ กับเขาสักครั้ง
จนกระทั่งเที่ยงคืนภพก็มาโผล่ที่ห้องพักของผมอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ผมบ่นมันว่า นึกจะมาก็มานะ มันไม่พูดอะไร จึงถาม “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ตอนมึงโทร.หากูยังคึกอยู่เลย”
ภพไม่ตอบ แล้วเดินออกจากห้อง
ผมเตรียมพร้อมแล้วจึงเช็กเอาต์ได้ทันที ขับรถมาได้สักพักภพก็นั่งในรถอย่างเงียบเชียบ ท่าจะมีปัญหาจริงๆ นึกไม่อยากกวนมัน จึงขับรถมุ่งหน้ากลับกรุงเทพฯ อย่างเดียว
เข้าลำปางฝนก็ตกหนักและตกมาตลอดจนกระทั่งผ่านกำแพงเพชร เข้านครสวรรค์ ฝนจึงซา ผมหาปั๊มเพื่อเข้าห้องน้ำและหากาแฟแก้ง่วงด้วย เมื่อเจอก็แวะจอด ตลอดทางซึ่งมันเอาแต่เงียบ ผมขี้เกียจเซ้าซี้ ได้แต่คิดว่าไหนๆ ก็เป็นขี้ข้าพามันมาก็พามันกลับบ้านให้จบๆ ไปเสีย เวรกรรมของผมเองมั้งต้องมาดูแลมัน ผมคิดอย่างนี้ตอนรถจอดที่ปั๊ม ภพเหมือนได้ยิน ตอบกลับมาว่า “ต้องขอโทษมึงด้วย ที่ต้องลำบากพากูมา แต่นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว”
“เอ่อ เอ่อ” ผมตอบ “เดี๋ยวค่อยคุยกัน กู ไปฉี่ก่อน”
ผมจัดการธุระเสร็จก็หากาแฟมาเผื่อมันด้วย ในรถภพยังคงนั่งนิ่ง มองไปแต่ทางข้างหน้าอย่างเดียว ผมอึดอัดแทน จึงพูด “มีอะไร พูดกับกูได้นะ”
“ไม่มีอะไรให้ช่วยแล้ว ขอบใจมึงมาก”
“มึงนี่ พูดแปลกๆ ตอนมาคึกยังกะลิงได้กล้วย กลับเศร้ายังกะลิงป่วย โดนสาวหักอกหรือวะ”
“เปล่า”
“เป็นตะกวดไร พูดกับกูมาได้ ไม่ต้องนั่งเป็นลิงหงอย กูรำคาญวะ”
“กูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้มึงไม่สบายใจ กูนั่งมาเป็นเพื่อนขากลับก็เพราะจะมาขอบใจมึง อุตส่าห์หยุดงานพากูมา แถมให้รถยืมใช้อีก”
“เอ่อๆ จะมาบอกบุญคุณกูตอนนี้ทำไม แปลก ปกติไม่ใช่มึงนี่หว่า” แล้วผมก็หัวเราะ
ผมชักรำคาญมันจริงๆ เก๊กอยู่ได้ จึงปล่อยมันนั่งเป็นหมาเศร้าไปตลอดจนกระทั่งรถเข้าเขตอยุธยา ผมปวดฉี่ เพราะซัดกาแฟกับน้ำไปไม่น้อย อากาศก็เย็นมาตลอดทาง พอกลับเข้ามา ภพหายไปไหนก็ไม่รู้ ผมนั่งรออยู่นาน เพราะตอนแรกคิดว่ามันคงไปเข้าห้องน้ำ อาจจะเลยไปสูบบุหรี่ ปกติมันเป็นคนสูบบุหรี่จัดแต่ขาล่องกลับมานี่กลับไม่ขอหยุดรถสูบบุหรี่เหมือนขาขึ้นเลย
ผมรออยู่นาน ชักโมโห ไอ้นี่ นึกจะทำอะไรก็ทำ กูตามใจมึงมาตลอดทางแล้วนะ จะเอาอะไรของมึงอีก เหนื่อยนะว้อย พรุ่งนี้กูต้องไปทำงานแต่เช้าด้วย หมดอารมณ์ สนุกแล้วนะ
ผมหงุดหงิดใจเดินหาภพไปรอบๆ ปั๊มน้ำมันก็ไม่เจอ จนกลับมาที่รถ ถามคนขายปลาหมึกย่างว่าเห็นภพหรือเปล่า
“ผู้ชายที่นั่งมากับผม สูงๆ ผอมๆ ตัวขาวๆ”
คนขายปลาหมึกย่างมองผมแล้วมองไปที่รถ “ไม่มีนะพี่ ผมเห็นพี่มาในรถคนเดียว”
“เฮ้ย!” ผมร้องออกไป
“ผมยังว่าพี่แปลกคน นั่งพูดในรถอยู่คนเดียว”
ผมไม่ตลกกับคนขายเสียแล้ว “อย่ามาอำผม ไม่ตลกเลยนะครับ ผมกำลังซีเรียสอยู่”
คนขายส่ายหัว เขาคงไม่อยากยุ่งกับอารมณ์ ที่ขุ่นมัวของผม จึงหันไปยุ่งกับปลาหมึกของ ตัวเองต่อ
ผมรอในรถไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ ดังขึ้น ผมกดรับ เสียงในสายพูดขึ้น
“คุณสุธีใช่ไหมครับ”
“ครับ” ผมตอบ
“ค้นในตัวคุณ เอ่อ” เขาเว้นจังหวะไป “คุณภพ มีนามบัตรของคุณ คุณเป็นอะไรกับคุณภพครับ”
“เพื่อน นี่ผมกำลังพูดกับใครครับ”
“ตำรวจจากสถานี” ตำรวจบอกชื่อโรงพัก “ต้องขออภัยด้วยที่ไม่ได้บอกแต่แรก คือคุณ ภพเสียชีวิตแล้ว”
แค่นี้ผมก็ตกใจพลางสับสนวุ่นวายไปหมด กว่าเรื่องจะเข้าใจและตั้งตัวได้ ผมก็กลับมาถึงบ้าน ไปทำบุญให้ภพ รดน้ำมนต์และจัดการคดีจนกระทั่งงานศพภพผ่านไป
ภพไปพบสาว พี่ชายและพ่อผู้หญิงมา เจอเข้า ไม่พอใจ ทะเลาะกัน สุดท้ายก็ยิงภพ เป็นศพ
มันคงมาลาผมจริงๆ อย่างที่มันบอกแหละ
