คุณนายขี้หวง
หลอน
นทธี ศศิวิมล
แม่ผมเคยไปรับงานแม่บ้านให้กับบ้านคุณนายหลังใหญ่ งานไม่มีอะไรมาก เพียงเสาร์อาทิตย์เข้าไปทำความสะอาดห้องของแม่สามีคุณนายครั้งหนึ่ง ทำครั้งเดียวได้หนึ่งพันบาท แม่ผมจึงรับงานนี้โดยไม่ลังเล
แม่ผัวคุณนายอายุ 96 ปีแล้ว ผอมเกร็ง ร่างเล็ก หูไม่ค่อยดี แต่สติและความจำยังเป็นเลิศ เพียงแต่ท่านไม่ค่อยพูด โดยเฉพาะท่านตั้งใจไม่พูดกับคุณนายมาหลายปีแล้ว มักจะเงียบ นิ่งยามอยู่ต่อหน้าคุณนาย ทำให้คุณนายเข้าใจไปว่าแม่ผัวหลงๆ ลืมๆ เสียแล้ว
แต่คุณท่านจะพูดกับแม่บ้านอย่างแม่ผมเหมือนคนปกติ มักจะอารมณ์ดี ให้เงินพิเศษอีกด้วย แม้แม่ผมจะปฏิเสธก็ตาม เพราะงานมันง่ายมาก กวาดๆ ถูๆ เก็บข้าวของที่เลอะ ที่หล่นในห้องให้เรียบร้อยเป็นอันเสร็จ แล้วก็อยู่นั่งคุยกับคุณท่านจนห้าโมงเย็นก็กลับ การที่จ้างแม่เป็นการเฉพาะเพราะคุณท่านต้องการ อาละวาดไม่ยอมให้คนอื่นเข้ามายุ่งในห้องจนที่สุดลูกสะใภ้ต้องยอมจ้างคนนอกมาเป็นแม่บ้าน แม่ผมจึงได้งานนี้
คุณนายสั่งห้ามให้เดินไปส่วนอื่นๆ ของบ้าน ไม่ต้องยุ่งไม่ต้องทำความสะอาดส่วนอื่นๆ ในบ้านด้วย เข้าใจว่าคงหวงและไม่อยากให้แม่รู้อะไรเกี่ยวกับบ้าน คุณนายมีคนรับใช้ประจำอยู่กินที่นั่นอีกหลายคน ก็หนึ่งในนั้นแหละที่แนะนำแม่มาให้ทำงาน ชื่อป้ารุ่ง ป้ารุ่งบอกคุณนายท่านขี้งกและหวงข้าวของมาก คนรับใช้ทำแตกหรือเสียหาย คุณนายด่าเตลิดเปิดเปิงแถมหักเงินเดือนจนหมด ผิดกับคุณท่านซึ่งใจดีซึ่งคุณนายก็หาว่าเพราะความหลงๆ ลืมๆ จึงชอบให้เงินคนรับใช้ แต่ความจริงคุณท่านมักจะบอกคนรับใช้ไม่ให้พูดไปเสมอ การอาละวาดก็แกล้งทำไปอย่างนั้น ป้ารุ่งบอก “ท่านต้องการแกล้งคุณนายจอมงกให้เสียเงินเล่น”
ท่านพูดของท่านว่า “ยายนี่มันขี้งก ชอบดูถูกคน แถมคิดว่าชั้นหลงลืม มันคิดจะยึดสมบัติของชั้น อย่าหวังเลย”
สุดท้ายคุณนายอายุน้อยกว่าแม่ผัวเกือบสามสิบปี แต่กลับต้องมาเสียชีวิตก่อน
คุณท่านให้อภัยลูกสะใภ้ กล่าวขออโหสิกรรมและมักสวดมนต์ให้ลูกสะใภ้เสมอ แต่ลูกสะใภ้กลับไม่
คนตายเป็นผีเขาว่ารู้ดี รู้เห็นไปหมด น่าจะจริง ยังไม่ทันได้เผาก็เฮี้ยน!!
วันนั้นประมาณห้าทุ่ม แม่เตรียมเข้านอน สวดมนต์ ดูแลกลอนประตูแล้วก็ขึ้นห้อง จมูกแม่ได้กลิ่นประหลาด คล้ายๆ น้ำอบน้ำปรุง แต่ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เป็นกลิ่นหอมเอียนประหลาด แม่พยายามไม่สนใจ ปิดไฟแล้วล้มตัวนอน แต่แล้วก็เหมือนมีใครมานั่งอยู่ข้างๆ เมื่อหันไปกลับไม่เห็นอะไร แม่จึงหลับตานอน สักพักรู้สึกที่นอนยวบยาบเหมือนคนเดินไปมาบนเตียง แม่ลืมตา จึงเห็นว่ามีคนยืนค้ำอยู่ คนๆ นั้นหน้าตาคุ้นมาก ในความรางเลือนนั้นเมื่อปรับสายตาได้ แม่จึงเห็นเป็นคุณนาย!
คุณนายตาเหลือกโพลง จ้องมายังแม่แล้วบอกว่า “เอาทองกูคืนมา”
แม่ตกใจมาก คุณนายรู้ได้อย่างไรว่าคุณท่านให้ทองแม่หนึ่งบาท คือเมื่อวานนี้เองที่คุณท่านให้ทองแม่หนึ่งบาท บอกว่าเป็นน้ำใจที่มาช่วยทำงานให้ แม่ปฏิเสธ แต่ท่านก็ยังยืนกราน แถมบอกว่าไม่ต้องมาทำงานแล้ว แต่อยากให้มาเป็นเพื่อนคุยมากกว่า ซึ่งแม่ก็รับปาก โดยไม่คิดว่าคุณนายที่ตายเป็นผีไปแล้วกลับรู้ด้วย
แม่บอก “คุณท่านให้ดิฉันเองค่ะ ดิฉันไม่ได้ขโมย”
“มันก็เงินของฉัน”
“แต่”
“แกจะคืนมั้ย” พูดจบคุณนายก็ทำตาโตแถมเอื้อมมือจะมาบีบคอแม่ แม่กลัวมาก รีบบอกว่าพรุ่งนี้จะไปคืนให้แต่เช้า แล้วก็รีบสวดมนต์ยกใหญ่
แม่บอกสวดมนต์เป็นชั่วโมงๆ จึงกล้าลืมตา เมื่อลืมตาคุณนายได้หายไปแล้ว แม่โล่งใจอย่างที่สุด
แน่นอนรุ่งเช้าแม่เล่าให้ผมฟัง แล้วรีบชวนผมไปที่บ้านคุณท่านแต่เช้า
คุณท่านได้ยินแล้วก็หัวเราะ แล้วก็เดินตัวสั่นๆ ลงมาด้านล่างโถงกว้างของบ้าน ก่อนจะตะโกนว่า
“เงินชั้นชัดๆ เอ็งหาว่าเงินเอ็ง ชั้นใช้เงินชั้นซื้อทองเส้นนี้หลายสิบปีแล้ว เก็บในลิ้นชัก ชั้นจะให้ใครมันเรื่องของชั้น” คุณท่านตะโกนเสียงดัง
ถึงอย่างไร แม่ก็คืนทองกลับไป แม่บอกไม่อยากได้ของคนอื่นหรอก จะใช่ของคุณนายหรือคุณท่าน แม่ไม่อยากยุ่ง แม่กลับมาเล่าให้ผมฟังอย่างนี้ แล้วก็ไม่ได้ยุ่งกับครอบครัวนี้อีกเลย
เรื่องนี้เกิดขึ้นยี่สิบปีแล้ว ผมไม่ทราบว่าครอบครัวคุณนายคุณท่านเป็นอย่างไรบ้าง เพราะหลังจากนั้นพ่อผมต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น เราสามแม่ลูกจึงต้องย้ายตามพ่อ
