ไม่ไหว
หลอน
นทธี ศศิวิมล
สําหรับแจ๊คและเพื่อนถือว่าเรื่องพวกนี้ธรรมดา มาก เรื่องอะไรล่ะ ก็เรื่องเด็กแว้นไปก่อกรรมทำเข็ญกับชาวบ้านไว้ พักหลังนี่เป็นข่าว ถี่หน่อย แต่ในสายตาของพวกเราถือเป็นเรื่องปกติ อย่างไปถีบมอเตอร์ไซค์คนอื่นล้ม เพราะมาด่าก่อน (โดยลืมไปว่าตัวเองฝ่าไฟแดง) หรือปาก้อนหินใส่รถคันอื่น เพียงเพราะเขากดแตรใส่ (ตัวเองขี่แฉลบไปแฉลบมาแถมคร่อมเลน เขาก็กดแตรเพราะหากเขาขับของเขาอยู่ เอ็งเสือกแฉลบมาตัดหน้าแล้วล้ม เขาไม่ซวย ไปด้วยหรือ) สำหรับแจ๊คและพรรคพวกถือว่าธรรมดา เขาด่าไอ้พวกขายกล้องติดหน้ารถมากกว่า เมื่อก่อนพวกกูก็ทำแบบนี้ ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวนี้แชร์กล้อง ตามเฟซบุ๊กกันใหญ่ จะอะไรกันนักกันหนา กะอีแค่เรื่องขี้ปะติ๋ว อย่างนี้ แจ๊คมักบ่นไปยักไหล่ไป และเขา ก็โพสต์ข้อความไม่ยี่หระเหล่านี้ในหน้าวอลล์ เป็นสเตตัสของตัวเองเป็นประจำ
วันนี้แจ๊คสนใจเด็กใหม่ได้ เป็นเด็กสาวมอสามหน้าตาน่ารักเพิ่งย้ายมาจากลำปาง เข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกันกับเขาไม่ถึงสัปดาห์ ไอ้เจิดมันวิ่งแจ้นมาบอก “เฮ้ย โคตรฟรุ้งฟริ้งเลยมึง มึงไม่เอากูเอา คนนี้สุดๆ เลย” แล้วมันก็ทำมือประกอบตรงหน้าอกพลางขยายออกเหมือนบอกว่าใหญ่
แจ๊คถูกใจทันที หัวเราะร่าแล้วก็ไม่รอช้า สาวน้อยชื่อนิด มาจากชัยนาท ตามพ่อที่มาได้แม่ใหม่ที่ชลบุรีแล้วย้ายโรงเรียนมาด้วย ทุกอย่างเข้าทางแจ๊ค เพราะนิดกำลังเหงา อยากได้เพื่อน ด้วยฮอร์โมนของวัยและความซื่อใสตามวัย ไม่ทันคน พ่อแม่เลี้ยงลูกมาอย่างดี จึงเชื่อในคำชวนของแจ๊ค
แจ๊คมันฉลาด สืบรู้ว่าเด็กสาวชอบโปเกมอนมาก ชอบมาตั้งแต่ยังไม่มีเกมโปเกมอน โกเกิดขึ้น เสียด้วยซ้ำ แจ๊คจึงชวนคุยแต่เรื่องโปเกมอน หลังเลิกเรียนแจ๊คชวนนิดไปรับประทานไอศกรีม เธอตอบตกลงเพราะแจ๊คบอกว่าทางผ่านระหว่างกลับบ้าน เดี๋ยวเขาไปส่ง พ่อแม่เธอและเขาเอง ก็ล้วนแต่ชอบดูโปเกมอน สาวน้อยจึงเชื่อ
แจ๊คแอบละลายยาเสียสาวในน้ำแล้วอาศัยจังหวะสาวน้อยเข้าห้องน้ำเทลงทั้งในไอศกรีมและน้ำดื่มที่นิดสั่ง แล้วก็ชวนคุยสารพัดจนยาออกฤทธิ์ ยาพวกนี้ถ้าไม่เคยรับประทาน ครั้งแรกๆ จะออกฤทธิ์แรงและทันที ซึ่งในปริมาณที่มากสำหรับเด็กสาว ทำเอานิดหลับฟุบกับโต๊ะในเวลาต่อมา
เจิดเข้ามาในร้านทันที อย่างไม่รอช้าแจ๊คพาเด็กสาวตรงไปที่บ้านของมันทันที สั่งให้เจิดรอที่ชั้นล่าง ตนเองอุ้มนิดขึ้นข้างบนห้อง เจิดหัวเราะ “มึงนี่ ใจร้อนชิบ”
แจ๊คเข้าห้องน้ำ เมื่อออกมาก็ตกใจที่เห็นผู้ชายคนหนึ่งตัวเปียกชุ่ม เหมือนเพิ่งขึ้นจากสระน้ำยืนอยู่ใกล้นิด
“เข้ามาได้ไง นี่บ้านผม ออกไป” แจ๊คตวาดเวลาเดียวกันเสียงก็สั่น เพราะตกใจคาดไม่ถึง ในใจนึกถึงเจิด ผ่านเจิดขึ้นมาได้ไง นี่ก็หมายความว่าเจิดเสร็จมันไปแล้ว
“ยังไม่ออกไปอีก เดี๋ยวผมโทร.แจ้งตำรววจนะ”
“โทร.เลย” เสียงที่ออกจากปากผู้ชายข้างหน้าเบาและแหบพร่า “โทร.เลย”
แจ๊คก้าวถอยหลังจนหลังชิดผนัง ทำอะไร ไม่ถูก ก่อนจะเปิดประตูห้องแล้ววิ่งลงมา ทันเห็นเจิดนอนนิ่งบนโซฟารับแขก “ไอ้เวร ดันมาหลับ นี่มันเผลอยกน้ำแดกเข้าไปแหงๆ”
โดยไม่ทันสังเกตในตอนแรก เมื่อมองไปทางมุมบ้านก็พบ ผู้หญิงอายุราวสี่สิบเศษๆ ยืนผมปรกหน้าสยายยาว ท่าทางแข็งๆ ก่อนจะค่อยๆ ยกนิ้วชี้หน้าแจ๊ค “มึงรีบพานิดกลับบ้านซะ”
“น้าเป็นใคร เข้ามาทำไมบ้านผม”
“กูสั่งให้มึงพานิดกลับบ้าน” เสียงนั้นกลายเป็นตวาดดังลั่น จนทำให้แจ๊คขาเขอสั่นลนลานหวาดกลัวชนข้าวของในบ้านตัวเองล้ม ผู้หญิงนั้นตรงเข้าบีบคอแจ๊คอย่างแรง มือที่บีบนั้นเย็นมาก พอแจ๊คสะบัดหลุดและตั้งสติได้ก็รีบ อุ้มนิด แต่ด้วยความตกใจทำเธอหล่นลงพื้น รีบหัน ไปเตะเจิดที่กำลังสะลึมสะลือ “ได้เจิดเร็ว ช่วยกัน”
“ช่วยอะไร” เจิดลุกขึ้นอย่างโงนเงน
“ช่วยพาอีนี่ไปส่งบ้านนะสิ ถ้ามึงไม่อยาก”
เจิดลืมตาตื่นก็ตกใจด้วยหญิงสูงวัยยืนจ้องพลาง ตาวาวดุราวกับเลือด เมื่อเห็นแจ๊คกึ่งลากกึ่งอุ้มนิดจึงรีบโผไปช่วยพากันไปที่รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน
เมื่อไปถึงก็ทำทีเป็นบอกพ่อของนิดว่าพบนิดสลบอยู่ในร้านไอศกรีมจึงพามาส่งบ้าน พ่อนิด ก็แปลกใจเพราะไม่รู้จักทั้งสองคนนี้มาก่อน แต่ก็พา ลูกสาวตัวเองเข้าบ้านอย่างงงงวย
หลายวันต่อมา เมื่อพบหน้านิดและหลบหน้าเสียไม่ได้ ซึ่งนิดเองก็ขอบใจยกใหญ่ที่พามาส่งบ้าน และอยากจะเลี้ยงไอศกรีมตอบแทนทั้งสองคน แต่แจ๊ครีบกล่าวปฏิเสธ เมื่อนึกบางอย่างได้จึงถาม
“แม่เธอและพี่น้องเธอล่ะ วันที่ไปส่งเห็นแต่พ่อ”
“พี่ชายชั้นจมน้ำตายไปเมื่อสองปีก่อน ส่วนแม่ ก็รถคว่ำเสียชีวิตหลังจากพี่ชายเสียไม่นาน ถามทำไมเหรอ” นิดทำหน้าสงสัย
แต่แจ๊คไม่ตอบ เข้าใจแล้วว่าทำไมจึงพบผู้ชายตัวเปียกน้ำและหญิงสูงวัยคราวแม่ในวันนั้น
