หลอน
นทธี ศศิวิมล
เวลา ปกติเวลาไปสวนถึงผมจะปวดอุจจาระหรือปัสสาวะมากแค่ไหน ผมก็ไม่เข้าหรอกไอ้ส้วมที่เขาเล่ากันนักเล่ากันหนาเรื่องมีผี มันเป็นส้วมที่อยู่ในสวนของลุงผม คือสวนแบบเกษตรพอเพียงของลุงผม แกปลูกแบบทิ้งๆ ขว้างๆ ต่อมาเกิดดังเพราะเกษตรจังหวัดมาเห็นว่ามีสารพัดต้นอยู่ในสวน มีทั้งกล้วย มะขาม ตาล ส้ม มะละกอ ฯลฯ คือลุงผมแกกินอะไรเสร็จก็โยนลงดินในที่ของแกนั่นแหละ พอดีดินมันดี น้ำมันถึง ไอ้พวกนี้ก็โตของมันไปเรื่อย
วันหนึ่งเกษตรจังหวัดเกิด เดินผ่านที่ดินของลุงผืนนี้ คือมันเป็นทางลัดเข้าตัวเมือง คนพื้นที่เท่านั้นถึงจะรู้ ใครจะผ่านสวน ลุงแกก็ไม่ว่า พอดีเจ้าหน้าที่อำเภอคนหนึ่งพาเกษตรจังหวัดคนใหม่เดินผ่าน แกเกิดถูกใจก็เลยยกสวนของลุงผมให้เป็นสวนตัวอย่างสวนพอเพียงสมควรเอาเยี่ยง อย่าง ลุงแกได้หน้าแบบงงๆ ไม่รู้เรื่อง แถมไม่ค่อยจะสนใจอีก ทีนี้พอมันดัง มีคนมาดูงานมาก แกก็ขี้เกียจ บ่นให้แม่ฟัง ผมกำลังตกงานแม่ก็เลยให้มาช่วยลุง เดินนำชมสวน ชี้นั่นพูดไปตามเอกสารที่ทางจังหวัดให้มาให้มันจบๆ ไป
แต่ทีนี้สวน เก่าแก่ของลุงผม มีห้องน้ำที่แกปลูกไว้สำหรับแกเองนี่แหละ เกิดมีคนฉุดลากผู้หญิงมาข่มขืนและฆ่าตรงแถวๆ ส้วม เป็นคดีลงหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อหลายปีก่อน เรื่องเงียบไปไม่นานก็เกิดมีคนผ่านทางมาใช้ส้วมแล้วเล่าลือว่าตอนเข้าส้วม ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ ลือกันไปไกลจนช่วงหนึ่งไม่มีคนใช้ทางเลย
ที นี้พอผมมาอยู่ก็กลัวสิ ลุงผมแกก็เป็นคนไม่อินังขังขอบ เรื่อยๆ เรียงๆ แกบอกแกไม่กลัวผี แต่ผมสิกลัวโคตรเลย ดึกคืนนั้นพอดียายข้างบ้านป่วย หลานสาวแกมาขอให้ช่วยพยุงยายไปส่งโรงพยาบาล พอดีหลานสาวแกก็สวยแหละ ผมเลยไม่อยากขัดใจ แต่ขากลับนี่สิผมต้องกลับคนเดียวเพราะพอไปส่งหลานก็ต้องเฝ้ายาย รอญาติคนอื่นๆ มา ทีนี้ไปด้วยรถของบ้านเขาซึ่งผมขับไปก็จริงแต่ขากลับตอนนั้นแม้ไม่ดึก แต่ก็สองทุ่มผมต้องนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างกลับเอง พี่วินแกก็ส่งได้แค่ริมถนน ผมก็ต้องเดินผ่านสวนกลับไป ก็พยายามไม่คิดแล้วล่ะ แต่ทำไงได้ ดันปวดอุจจาระ ตอนแรกคิดว่ายังไงฟ้าร้องแผ่นดินไหวผมก็ต้องกลับไปทำธุระที่บ้านให้ได้ แต่พอกึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านส้วม มันไม่ไหวจริงๆ จะอึเอากลางสวน เดี๋ยวผมนั่นแหละที่ต้องมาจัดการ ไม่ใช่ใคร ผมเลยต้องรีบเปิดประตูส้วมเข้าไปทำธุระ
แค่หย่อนก้นได้ยินเสียงประ ตูเอี๊ยดอ๊าดก็ตกใจล่ะ อ้อ ลืมบอกไป ใครไม่เคยอยู่สวนพอเพียงแบบลุงผมจะไม่รู้ มันสารพัดต้นไม้ ขึ้น ระเกะระกะ นึกสภาพปลูกแบบไม่ตั้งใจปลูกและไม่เคยพรวนดิน ถางหญ้าเท่าไหร่ มันก็รกสิ โชคดีที่ไม่เคยเจองู แต่ผมก็ระวังทุกครั้ง แม้แต่เดินตอนกลางวันก็จะใช้ไม้ยื่นไปเขี่ยๆ ระๆ ก่อนทุกครั้งให้สัตว์มันรู้ตัว แต่นี่กำลังอยู่ในห้องส้วม
ตอนแรกผม ได้ยินเสียงซู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องงู แต่พอเงี่ยหูฟัง ไม่ใช่สิ งูก็ร้องเป็นจังหวะ จิ้ดๆ วี้ดๆ ไม่หยุดๆ อยากๆ ตามใจตัวเอง แถมเหมือนเสียงผู้หญิงอีก ผมงี้ขนลุกซู่ บอกตามตรง ขี้หดตดหายหมดแล้ว ผมมองหาขันตักก็ไม่เจอ แถมดันไม่มีน้ำอีก รีบเข้ามาไม่มองอย่างอื่นเลย คุณนึกดูสภาพผม ต้องค่อยๆ ลุก เดินขาถ่างๆ เปิดประตูออกไปหาเศษไม้ทำความสะอาด
ผมไม่เคยคิดเลยว่าเกิดมาต้องมา มีสภาพอย่างนี้ ช่วงเปิดประตูหูก็ได้ยินเหมือนเสียงคนหัวเราะหึๆ เสียงเย็นๆ น่ากลัวมาก ผมรีบจัดการธุระตัวเองจนเสร็จแล้วใส่กางเกง ตอนนั้นเองที่เหมือนมีใครมาดึงรั้งกางเกงไว้จนแทบหงายหลัง พอหันไปดูกลับไม่มีอะไร แล้วใครจะอยู่ล่ะ
ผมลุกขึ้นได้ก็โผไปที่ ประตู แต่ประตูเจ้ากรรมดันเปิดไม่ออก ที่จริงประตูมันก็แค่กลอนเก่าๆ ขึ้นสนิม แต่ผมเปิดเท่าไหร่มือไม้ที่สั่นกลัวก็ลนลานไปหมด ผมบอกตัวเองว่าต้องตั้งสมาธิแล้วพยายามเปิด แต่หนต่อมาหลังจากตั้งใจจดจ่อบังคับมือให้ไม่สั่นกลอนก็หลุดออก แต่แล้วเหมือนมีใครยันประตูไว้จากด้านนอกห้องน้ำไม่ให้ผมออกอีก ผมแทบร้องไห้ จะเอาอะไรกันนักกันหนา
ผมกลัวอย่างถึงที่สุดแล้วตอน นั้น เหงื่อที่แตกพลั่กออกมานั้นไม่ช่วยให้รู้สึกว่าร้อนเลย เพราะรอบตัวผมหนาวจนถึงหนาวมาก ผมไม่รู้ทำอย่างไรดี นอกจากระลึกถึงพระพุทธ พระธรรมพระสงฆ์ พยายามตั้งนะโมให้ครบสามจบแล้วสวดอะระหังจนครบบท ใจก็นึกถึงพระพุทธรูปที่บ้าน
สักพักประตูก็เปิดออก นาทีนั้นผมไม่คิดอะไรแล้ว โกยอ้าวจนสุดฝีเท้ากลับบ้านได้ก็วิ่งขึ้นห้องนอนคลุมโปง ไม่สนอะไรทั้งนั้น
เช้ามาผมบอกลาลุงแล้วก็ไม่เคยกลับไปที่สวนของลุงอีกเลย
