คอลัมน์ ทิ้งหมัดเข้ามุม
จ่าบ้าน
เห็นภาพทั้งในหนังสือพิมพ์และในโทรทัศน์ที่ทหารถือปืนคอยระวังทั้งพระบิณฑบาต และครูนักเรียนไปโรงเรียน
ไม่ว่าจะนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ ไซค์ หรือท้ายกระบะ
แม้จะเป็นภาพที่แสดงถึงการดูแลความปลอดภัยของเจ้าหน้าที่ซึ่งมีกับประชาชน โดยเฉพาะนักเรียนและครู แต่ยังไม่เป็นที่ไว้วางใจว่า “โจรใต้” จะฉวยโอกาสสร้างความตื่นตระหนกให้กับชาวสามจังหวัดชายแดนใต้อีกเมื่อไหร่
เท่าที่ผ่านมานานนับกว่าสิบปี ความเสียหายที่เกิดขึ้นกับชีวิตและทรัพย์สินของประชาชน ของเจ้าหน้าที่มีแทบประมาณการไม่ได้
ทำอย่างไรที่จะอ้อนวอน วิงวอน ขอให้ “ผู้ก่อความไม่สงบ” ยุติการทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ทั้งไม่ใช่คู่กรณี เช่นนักเรียน ภิกษุ นักบวชชาวมุสลิม ครูแล้วมารบรากับเจ้าหน้าที่ของรัฐโดยตรง
จะทำร้ายซึ่งหน้า หรือลอบทำร้าย ขอให้เป็นเจ้าหน้าที่ทหาร ตำรวจ หรือแม้แต่อาสาสมัคร พลเรือน
เพราะเจ้าหน้าที่ของรัฐมีอาวุธที่จะต่อสู้ป้องกันตัวเอง อย่างน้อยยังสมน้ำสมเนื้อต่างมีอาวุธทั้งคู่
บรรดาประชาชน โดยเฉพาะนักเรียน นักบวชไม่เพียงไม่มีอาวุธ ยังเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่เคยเป็นศัตรูของใคร
