คอลัมน์ ทิ้งหมัดเข้ามุม โดย….รุก กลางกระดาน : ความมั่นคงของใคร
ความมั่นคงของใคร – ยังคงเป็นปัญหาหลักของประเทศ ในเรื่องโรคระบาดของโควิด-19
ซึ่งแม้การแพร่ระบาดและตัวเลขผู้ติดเชื้อในไทยจะลดลง แต่ยังมีงานหนักเรื่องการฟื้นฟูสภาพสังคมและเศรษฐกิจที่พังยับเยินจากพิษโควิดที่ผ่านมา
น่าเสียดายที่การกำหนดมาตรการเหล่านี้ถูกพิจารณาในมุมมองของ ‘ความมั่นคง’ ด้วยการเสนอต่ออายุการใช้พ.ร.ก.การบริหารราชการในสถานการณ์ฉุกเฉินต่อไปอีก 1 เดือน
ซึ่งยังไม่รวมถึงการพิจารณาเรื่องเคอร์ฟิว ที่รออยู่ว่ารัฐบาลจะขยายเวลา และปลดล็อกได้เมื่อใด
ทำให้ปัญหาเรื่องโรคระบาด และการฟื้นฟูประเทศ ถูกจับตาว่าเป็นเรื่องที่ทำขึ้นเพื่อหวังผลทางการเมือง
เพราะไม่มีเหตุผลใดๆ สนับสนุนว่าเมื่อตัวเลขผู้ติดเชื้อลดน้อยลง ในขณะที่เข้มงวดเรื่องการเดินทางเข้า-ออกระหว่างประเทศแล้ว
ทำไมภายในประเทศถึงกลับมาใช้ชีวิตตามปกติไม่ได้ !??
อีกทั้งการเรียนการสอนภายในมหาวิทยาลัยที่ถูกสั่งห้าม รวมถึงการห้ามใช้พื้นที่ภายในสถานศึกษาเพื่อกิจกรรมทุกอย่าง
ทำให้อดมองไม่ได้ว่าเพื่อสกัดกั้นกลุ่มคนเห็นต่าง โดยเฉพาะนักศึกษาคนรุ่นใหม่ ที่เตรียมเคลื่อนไหวต่อต้านรัฐบาลที่สืบทอดอำนาจจากคสช.
จึงเป็นเรื่องที่จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทบทวน และยอมรับความจริงว่าสถานการณ์ของประเทศในวันนี้ รุนแรงเกินกว่าจะแช่แข็งสถานการณ์ให้เป็นไปแบบนี้ต่อไป
ธุรกิจหลายอย่างกำลังจะตาย เงินเยียวยาที่รัฐบาลให้เพียง 3 เดือน เมื่อเปิดคลังก็ตูดขาด ไม่มีเยียวยาอีกแล้ว
สภาพสังคมก็ย่ำแย่ นักเรียนไม่ได้เรียนรู้ตามที่สมควร จะหันไปเรียนออนไลน์ ก็ต้องช็อกกับความไม่พร้อม
จะมีก็แค่โรงเรียนอินเตอร์ที่ได้สิทธิเปิดเรียนก่อนชาวบ้าน ซึ่งสร้างความมึนงงว่าเส้นใหญ่มาจากไหน หรือทำบุญมาด้วยอะไรถึงมีโอกาสที่ดีกว่า หรือเป็นเพราะจ่ายค่าเทอมแพงแล้วไม่ต้องเสี่ยงกับโควิด
ทั้งหมดล้วนแสดงให้เห็นแล้วว่าไม่มีความชอบธรรมใดๆ ที่จะฉุดรั้งประเทศไม่ให้เดินหน้า
อย่าใช้ความเห็นแก่ตัว พยายามเข้าใจว่าความมั่นคงของรัฐบาล เป็นความมั่นคงของประเทศ
เพราะจริงๆ แล้วมันเป็นคนละเรื่อง!??
